عصر شووا

شرکت راه‌آهن زیرزمینی توکیو، اولین خط زیرزمینی خط گینزا در ژاپن را در 30 دسامبر 1927 افتتاح کرد و به عنوان "اولین راه‌آهن زیرزمینی در مشرق زمین" معرفی شد.فاصله این خط بین Ueno و Asakusa فقط 2.2 کیلومتر بود.

بحران مالی شووا یک وحشت مالی در سال 1927، در اولین سال سلطنت امپراتور هیروهیتو ژاپن بود و پیش‌بینی رکود بزرگ بود.دولت نخست وزیر واکاتسوکی ریجیرو را سرنگون کرد و به تسلط زایباتسو بر صنعت بانکداری ژاپن منجر شد.بحران مالی شووا پس از رونق تجاری پس از جنگ جهانی اول در ژاپن رخ داد.بسیاری از شرکت‌ها سرمایه‌گذاری هنگفتی برای افزایش ظرفیت تولید کردند که نشان داد حباب اقتصادی است.رکود اقتصادی پس از سال 1920 و زلزله بزرگ کانتو در سال 1923 باعث رکود اقتصادی شد که منجر به شکست بسیاری از مشاغل شد.دولت از طریق بانک ژاپن با انتشار «اوراق قرضه زلزله» با تخفیف به بانک‌هایی که بیش از حد توسعه یافته بودند، مداخله کرد.در ژانویه 1927، زمانی که دولت پیشنهاد بازخرید اوراق قرضه را داد، شایعه ای منتشر شد مبنی بر ورشکستگی بانک های دارای این اوراق.در دوره بانکی متعاقب آن، 37 بانک در سراسر ژاپن (از جمله بانک تایوان) و زایباتسو سوزوکی شوتن ردیف دوم، زیر بار رفتند.نخست وزیر واکاتسوکی ریجیرو تلاش کرد تا یک فرمان اضطراری صادر کند تا به بانک ژاپن اجازه دهد وام های اضطراری برای نجات این بانک ها بدهد، اما درخواست او توسط شورای خصوصی رد شد و او مجبور به استعفا شد.تاناکا گیچی، نخست وزیر، جانشین واکاتسوکی شد که توانست با سه هفته تعطیلی بانکی و صدور وام های اضطراری اوضاع را کنترل کند.با این حال، در نتیجه فروپاشی بسیاری از بانک های کوچکتر، شعبه های مالی بزرگ پنج خانه بزرگ زایباتسو تا پایان جنگ جهانی دوم بر امور مالی ژاپن تسلط داشتند.

پیمان دریایی لندن که رسماً معاهده محدودیت و کاهش تسلیحات دریایی است، توافقی بین بریتانیا، ژاپن، فرانسه، ایتالیا و ایالات متحده آمریکا بود که در 22 آوریل 1930 امضا شد. پیمان نیروی دریایی واشنگتن در سال 1922، که محدودیت‌های تناژ را برای کشتی‌های جنگی سطحی هر کشور ایجاد کرده بود، توافق‌نامه جدید جنگ زیردریایی‌ها، کنترل بیشتر رزمناوها و ناوشکن‌ها و محدود ساختن کشتی‌های دریایی را تنظیم می‌کرد.تصویب نامه ها در 27 اکتبر 1930 در لندن رد و بدل شد و معاهده در همان روز اجرایی شد، اما تا حد زیادی بی اثر بود.دولت ژاپن مایل بود نسبت آنها را به 10:10:7 افزایش دهد، اما این پیشنهاد به سرعت توسط ایالات متحده مخالفت شد.با این حال، به لطف برخوردهای پشتی و دیگر دسیسه ها، ژاپن با برتری 5:4 در رزمناوهای سنگین کنار رفت، اما این حرکت کوچک مردم ژاپن را که به تدریج تحت طلسم گروه های افراطی ملی گرا قرار می گرفتند راضی نمی کرد. تخم ریزی در سراسر کشورنخست وزیر هاماگوچی اوساچی در 14 نوامبر 1930، در نتیجه ناکامی هایش در مورد پیمان دریایی لندن، توسط یک افراطی ملی گرا تیرباران شد و در سال 1931 درگذشت.

ارتش کوانتونگ امپراتوری ژاپن در 18 سپتامبر 1931 بلافاصله پس از حادثه موکدن به منچوری حمله کرد.در پایان جنگ در فوریه 1932، ژاپنی ها دولت دست نشانده Manchukuo را تأسیس کردند.اشغال آنها تا موفقیت اتحاد جماهیر شوروی و مغولستان با عملیات تهاجمی استراتژیک منچوری در اواسط اوت 1945، در اواخر جنگ جهانی دوم، ادامه داشت.با توجه به این تهاجم که توجه بین المللی زیادی را به خود جلب کرد، جامعه ملل کمیسیون لیتون (به ریاست سیاستمدار بریتانیایی ویکتور بولور-لیتون) را برای ارزیابی وضعیت تشکیل داد و این سازمان یافته های خود را در اکتبر 1932 ارائه کرد. ایالت منچوکو به رسمیت شناخته نشد و بازگشت منچوری به حاکمیت چین باعث شد که دولت ژاپن به طور کامل از اتحادیه خارج شود.

خروج از جامعه ملل به معنای انزوای سیاسی ژاپن بود.ژاپن هیچ متحد قوی نداشت و اقداماتش در سطح بین المللی محکوم شده بود، در حالی که ملی گرایی مردمی داخلی در حال شکوفایی بود.رهبران محلی، مانند شهرداران، معلمان، و کشیش های شینتو توسط جنبش های مختلف استخدام شدند تا مردم را به آرمان های افراطی ناسیونالیستی تلقین کنند.آنها زمان کمی برای ایده های عملگرایانه نخبگان تجاری و سیاستمداران حزبی داشتند.وفاداری آنها به امپراتور و ارتش بود.در مارس 1932، توطئه ترور "لیگ خون" و هرج و مرج پیرامون محاکمه توطئه گران آن، حکومت قانون دموکراتیک را در شووا ژاپن بیشتر از بین برد.در ماه مه همان سال، گروهی از افسران ارتش و نیروی دریایی دست راستی موفق به ترور نخست وزیر اینوکای تسویوشی شدند.این طرح نتوانست یک کودتای کامل را ترتیب دهد، اما عملاً به حکومت احزاب سیاسی در ژاپن پایان داد.از سال 1932 تا 1936، این کشور توسط دریاسالاران اداره می شد.افزایش همدردی‌های ناسیونالیستی منجر به بی‌ثباتی مزمن در دولت شد.اجرای سیاست های معتدل دشوار بود.بحران در 26 فوریه 1936 به اوج خود رسید. در رویدادی که به حادثه 26 فوریه معروف شد، حدود 1500 نیروی ارتش افراطی ملی گرا به مرکز توکیو راهپیمایی کردند.ماموریت آنها ترور دولت و ترویج "بازسازی شووا" بود.نخست وزیر اوکادا با پنهان شدن در انباری در خانه اش از کودتا جان سالم به در برد، اما کودتا تنها زمانی پایان یافت که امپراتور شخصا دستور پایان خونریزی را صادر کرد.در داخل این ایالت، ایده یک حوزه هم رونق بزرگ شرق آسیا شروع شد.ناسیونالیست ها معتقد بودند که «قدرت های ABCD» (آمریکایی ها، بریتانیایی ها، چینی ها، هلندی ها) تهدیدی برای همه آسیایی ها هستند و آسیا تنها با پیروی از الگوی ژاپنی می تواند زنده بماند.ژاپن تنها قدرت آسیایی و غیر غربی بود که خود را با موفقیت صنعتی کرد و با امپراتوری های بزرگ غربی رقابت کرد.در حالی که ناظران معاصر غربی عمدتاً آن را جبهه ای برای گسترش ارتش ژاپن توصیف می کردند، ایده پشت حوزه رفاه مشترک این بود که آسیا در مقابل قدرت های غربی تحت حمایت ژاپنی ها متحد شود.این ایده بر جنبه های پدرانه کنفوسیوس و کوشیتسو شینتو تأثیر گذاشت.بنابراین، هدف اصلی کره Hakkō ichiu، اتحاد هشت گوشه جهان تحت حاکمیت (kōdō) امپراتور بود.

حادثه 26 فوریه (، نی نی-روکو جیکن، همچنین به عنوان حادثه 2-26 شناخته می شود) یک کودتای دولتی در امپراتوری ژاپن در 26 فوریه 1936 بود. توسط گروهی از ارتش امپراتوری ژاپنی جوان سازماندهی شد. IJA) افسران با هدف پاکسازی حکومت و رهبری نظامی از رقبای جناحی و مخالفان عقیدتی خود.اگرچه شورشیان موفق شدند چندین مقام برجسته (از جمله دو نخست وزیر سابق) را ترور کنند و مرکز دولتی توکیو را اشغال کنند، اما نتوانستند نخست وزیر کیسوکه اوکادا را ترور کنند یا کنترل کاخ امپراتوری را تضمین کنند.حامیان آنها در ارتش تلاش کردند تا از اقدامات خود سود ببرند، اما اختلافات درون ارتش، همراه با خشم امپراتوری از کودتا، باعث شد که آنها قادر به تغییر دولت نباشند.شورشیان در 29 فوریه که با مخالفت قاطع روبرو شدند و ارتش علیه آنها حرکت کرد، تسلیم شدند.برخلاف نمونه های قبلی خشونت سیاسی توسط افسران جوان، کودتا پیامدهای شدیدی داشت.پس از یک سری محاکمات غیرعلنی، 19 نفر از رهبران قیام به دلیل شورش اعدام و چهل نفر دیگر به زندان افتادند.جناح رادیکال Kōdō-ha نفوذ خود را در ارتش از دست داد، در حالی که ارتش، که اکنون از جنگ داخلی آزاد شده بود، کنترل خود را بر دولت غیرنظامی، که با ترور رهبران کلیدی میانه رو و لیبرال به شدت تضعیف شده بود، افزایش داد.

جنگ دوم چین و ژاپن یک درگیری نظامی بود که عمدتاً بینجمهوری چین وامپراتوری ژاپن انجام شد.این جنگ تئاتر چینی از تئاتر اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم را تشکیل داد.تاریخ شروع جنگ به طور معمول به حادثه پل مارکوپولو در 7 ژوئیه 1937 مربوط می شود، زمانی که اختلاف بین نیروهای ژاپنی و چینی در پکن به یک تهاجم تمام عیار تبدیل شد.برخی از مورخان چینی بر این باورند که حمله ژاپنی ها به منچوری در 18 سپتامبر 1931 نشانه شروع جنگ است.این جنگ تمام عیار بین چین و امپراتوری ژاپن اغلب به عنوان آغاز جنگ جهانی دوم در آسیا در نظر گرفته می شود.چین با کمک آلمان نازی ، اتحاد جماهیر شوروی ، بریتانیا و ایالات متحده با ژاپن جنگید.پس از حملات ژاپن به مالایا و پرل هاربر در سال 1941، جنگ با درگیری‌های دیگری ادغام شد که به طور کلی تحت عنوان درگیری‌های جنگ جهانی دوم به عنوان بخش اصلی شناخته می‌شوند که به عنوان تئاتر هند برمه چین شناخته می‌شوند.برخی از محققان جنگ اروپا و جنگ اقیانوس آرام را جنگ های کاملاً جداگانه، هرچند همزمان، می دانند.برخی دیگر از محققان آغاز جنگ تمام عیار دوم چین و ژاپن در سال 1937 را آغاز جنگ جهانی دوم می دانند.جنگ دوم چین و ژاپن بزرگترین جنگ آسیایی در قرن بیستم بود.بیشترین تلفات غیرنظامیان و نظامیان در جنگ اقیانوس آرام را به خود اختصاص داده است، به طوری که بین 10 تا 25 میلیون غیرنظامی چینی و بیش از 4 میلیون پرسنل نظامی چینی و ژاپنی به دلیل خشونت های مربوط به جنگ، قحطی و سایر دلایل مفقود شده یا جان خود را از دست داده اند.این جنگ را "هولوکاست آسیایی" نامیده اند.این جنگ نتیجه یک سیاست امپریالیستی ژاپنی چند دهه برای گسترش نفوذ سیاسی و نظامی خود به منظور تضمین دسترسی به ذخایر مواد خام، غذا و نیروی کار بود.دوره پس از جنگ جهانی اول باعث افزایش فشار بر سیاست ژاپن شد.چپ ها به دنبال حق رای همگانی و حقوق بیشتر برای کارگران بودند.افزایش تولید نساجی از کارخانه های چینی بر تولید ژاپن تأثیر منفی گذاشت و رکود بزرگ باعث کاهش شدید صادرات شد.همه اینها به ناسیونالیسم ستیزه جو کمک کرد و به قدرت رسیدن یک جناح نظامی به اوج رسید.این جناح در اوج خود توسط کابینه هیدکی توجو از انجمن کمک به حکومت امپراتوری تحت فرمان امپراتور هیروهیتو رهبری می شد.در سال 1931، حادثه موکدن به جرقه حمله ژاپن به منچوری کمک کرد.چینی ها شکست خوردند و ژاپن یک دولت دست نشانده جدید به نام Manchukuo ایجاد کرد.بسیاری از مورخان از سال 1931 به عنوان آغاز جنگ یاد می کنند.از سال 1931 تا 1937، چین و ژاپن در درگیری‌های کوچک و محلی، به اصطلاح «حوادث» به درگیری ادامه دادند.در دسامبر 1941، ژاپن حمله غافلگیرانه ای را به پرل هاربر انجام داد و به ایالات متحده اعلام جنگ کرد.ایالات متحده نیز به نوبه خود اعلام جنگ کرد و جریان کمک های خود به چین را افزایش داد - با قانون Lend-Lease، ایالات متحده در مجموع 1.6 میلیارد دلار (18.4 میلیارد دلار با توجه به تورم) به چین داد.با قطع برمه، مواد را بر فراز هیمالیا حمل کرد.در سال 1944، ژاپن عملیات Ichi-Go، حمله به هنان و چانگشا را آغاز کرد.با این حال، این امر باعث تسلیم شدن نیروهای چینی نشد.در سال 1945، نیروی اعزامی چین پیشروی خود را در برمه از سر گرفت و جاده لدو را که هند را به چین متصل می کرد، تکمیل کرد.در همان زمان، چین حملات متقابل بزرگی را در جنوب چین آغاز کرد و هونان غربی و گوانگشی را پس گرفت.ژاپن در 2 سپتامبر 1945 رسماً تسلیم شد. چین در طول جنگ به عنوان یکی از چهار متحد بزرگ شناخته شد، تمام مناطق از دست رفته به ژاپن را پس گرفت و یکی از پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد شد.

قانون بسيج ملي در رژيم غذايي ژاپن توسط نخست وزير فوميمارو کونوئه در 24 مارس 1938 وضع شد تا اقتصاد ملي امپراتوري ژاپن را در زمان جنگ پس از شروع جنگ دوم چين و ژاپن قرار دهد.قانون بسیج ملی دارای پنجاه بند بود که کنترل دولت بر سازمان های غیرنظامی (از جمله اتحادیه های کارگری)، ملی شدن صنایع استراتژیک، کنترل قیمت ها و سهمیه بندی و ملی شدن رسانه های خبری را در نظر می گرفت.قوانین به دولت این اختیار را می داد که از بودجه های نامحدود برای یارانه دادن به تولیدات جنگی و جبران خسارات ناشی از بسیج زمان جنگ به تولیدکنندگان استفاده کند.در هجده ماده از پنجاه ماده، مجازات هایی برای متخلفان مشخص شد.این قانون زمانی که در ژانویه 1938 به رژیم غذایی معرفی شد، به عنوان خلاف قانون اساسی مورد حمله قرار گرفت، اما به دلیل فشار شدید ارتش به تصویب رسید و از مه 1938 اجرایی شد.پیش نویس فرمان خدمات ملی (، Kokumin Chōyō rei) یک قانون تکمیلی بود که توسط نخست وزیر کونو به عنوان بخشی از قانون بسیج ملی ابلاغ شد.این به دولت این اختیار را داد تا کارگران غیرنظامی را برای اطمینان از عرضه کافی نیروی کار در صنایع جنگ استراتژیک، به استثنای مواردی که فقط در مورد معلولان جسمی یا ذهنی مجاز است، آماده کند.این برنامه زیر نظر وزارت رفاه سازماندهی شد و در اوج آن 1600000 مرد و زن به خدمت سربازی فراخوانده شدند و 4500000 کارگر مجدداً به عنوان سرباز سرباز طبقه بندی شدند (و در نتیجه نتوانستند شغل خود را ترک کنند).این فرمان توسط قانون بسیج خدمات کار ملی در مارس 1945 جایگزین شد، که به نوبه خود در 20 دسامبر 1945 توسط فرمانده عالی نیروهای متفقین پس از تسلیم ژاپن لغو شد.

ایالات متحده دو بمب اتمی را بر فراز شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن به ترتیب در 6 و 9 اوت 1945 منفجر کرد.این دو بمباران بین 129000 تا 226000 نفر را که اکثر آنها غیرنظامی بودند، کشتند و تنها مورد استفاده از سلاح هسته ای در درگیری های مسلحانه باقی مانده است.موافقت بریتانیا برای بمباران، همانطور که در موافقتنامه کبک الزامی بود، اخذ شد و در 25 ژوئیه توسط ژنرال توماس هندی، سرپرست ستاد ارتش ایالات متحده، دستوراتی برای استفاده از بمب های اتمی صادر شد. هیروشیما، کوکورا، نیگاتا و ناکازاکی.در 6 آگوست، یک پسر کوچک در هیروشیما رها شد، که نخست وزیر سوزوکی تعهد دولت ژاپن به نادیده گرفتن خواسته های متفقین و مبارزه را تکرار کرد.سه روز بعد یک مرد چاق در ناکازاکی انداخته شد.طی دو تا چهار ماه آینده، اثرات بمباران اتمی بین 90000 تا 146000 نفر در هیروشیما و 39000 تا 80000 نفر در ناکازاکی کشته شدند.تقریباً نیمی از آن در روز اول رخ داد.تا ماه‌ها پس از آن، بسیاری از مردم همچنان بر اثر سوختگی، بیماری تشعشع، و جراحات، که با بیماری و سوءتغذیه ترکیب شده بود، جان خود را از دست دادند.اگرچه هیروشیما دارای پادگان نظامی قابل توجهی بود، اما اکثر کشته شدگان غیرنظامی بودند.

با شکستامپراتوری ژاپن ، نیروهای متفقین آن را منحل کردند و مناطق را تحت اشغال خود قرار دادند.اتحاد جماهیر شوروی مسئول کره شمالی شد و جزایر کوریل و بخش جنوبی جزیره ساخالین را ضمیمه کرد.ایالات متحده مسئولیت بقیه متصرفات ژاپن در اقیانوسیه را بر عهده گرفت و کره جنوبی را تصرف کرد.در همین حال، چین با کنترل کمونیست ها در سال 1949، دوباره وارد جنگ داخلی خود شد.در 3 مه 1947، قانون اساسی ژاپن اجرایی شد.این امر امپراتوری ژاپن را به ایالت ژاپن (نیهون کوکو، ) با دموکراسی لیبرال تغییر داد.ارتش ژاپن به طور کامل خلع سلاح شد و مطلق بودن امپراتور توسط قانون اساسی پس از جنگ لغو شد.ماده 9 ژاپن را به یک کشور صلح طلب بدون ارتش تبدیل کرد.شیگرو یوشیدا از سال 1946 تا 1947 و از سال 1948 تا 1954 به عنوان نخست وزیر ژاپن انتخاب شد. سیاست او که به "دکترین یوشیدا" معروف است، بر اتکای نظامی به ایالات متحده تأکید می کرد و رشد اقتصادی بی بند و باری را ترویج می کرد.در 8 سپتامبر 1951، اشغال ژاپن توسط متفقین به رهبری ایالات متحده پس از امضای معاهده سانفرانسیسکو، که در 28 آوریل 1952 لازم الاجرا شد، پایان یافت. این معاهده حاکمیت ژاپن را احیا کرد.در همان روز، با افزایش تنش‌های جنگ سرد ، پیمان امنیتی بین ایالات متحده و ژاپن امضا شد.بعداً با معاهده همکاری متقابل و امنیت بین ایالات متحده و ژاپن در سال 1960 جایگزین شد.معاهده 1960 ایالات متحده را ملزم می کند که از ژاپن در برابر تهاجم خارجی محافظت کند.این اجازه می دهد تا نیروهای ایالات متحده در ژاپن مستقر شوند.در این میان نیروهای زمینی و دریایی ژاپن با تهدیدات داخلی و بلایای طبیعی مقابله می کنند.این امر اتحاد ایالات متحده و ژاپن را ایجاد کرد.در اواخر دهه 1940، دو حزب محافظه کار وجود داشت (حزب دمکرات و حزب لیبرال).پس از یک سری ادغام، آنها در سال 1955 به عنوان حزب لیبرال دموکرات (LDP) گرد هم آمدند.در سال 1955، سیستم سیاسی در آنچه که سیستم 1955 نامیده می شد تثبیت شد.دو حزب اصلی حزب محافظه کار LDP و حزب چپ سوسیال دموکرات بودند.در طول دوره 1955 تا 2007، LDP غالب بود (با یک فاصله کوتاه در 1993-1994).LDP طرفدار تجارت، طرفدار آمریکا بود و پایگاه روستایی قوی داشت.

معجزه اقتصادی ژاپن به رکورد دوره رشد اقتصادی ژاپن بین دوران پس از جنگ جهانی دوم و پایان جنگ سرد اشاره دارد.در طول رونق اقتصادی، ژاپن به سرعت به دومین اقتصاد بزرگ جهان (بعد از ایالات متحده) تبدیل شد.در دهه 1990، جمعیت ژاپن شروع به رکود کرده بود، و علیرغم اینکه بهره وری هر کارگر همچنان بالا بود، نیروی کار دیگر به سرعت دهه های قبل در حال گسترش نبود.

در 1 ژوئیه 1954، قانون نیروهای دفاع از خود (قانون شماره 165 از 1954) هیئت امنیت ملی را به عنوان آژانس دفاع در 1 ژوئیه 1954 سازماندهی مجدد کرد. پس از آن، نیروی امنیت ملی به عنوان نیروی زمینی دفاع از خود ژاپن سازماندهی شد. (GSDF).نیروی ایمنی ساحلی به عنوان نیروی دفاع شخصی دریایی ژاپن (JMSDF) سازماندهی شد.نیروی دفاع از خود هوایی ژاپن (JASDF) به عنوان شاخه جدیدی از JSDF تأسیس شد.اینها ارتش، نیروی دریایی و نیروی هوایی ژاپن بالفعل پس از جنگ هستند.

اعتراضات Anpo مجموعه ای از اعتراضات گسترده در سراسر ژاپن از سال 1959 تا 1960 و دوباره در سال 1970 علیه پیمان امنیتی ایالات متحده-ژاپن بود که به ایالات متحده اجازه می دهد پایگاه های نظامی خود را در خاک ژاپن حفظ کند.نام تظاهرات از اصطلاح ژاپنی "پیمان امنیتی" گرفته شده است که Anzen Hoshō Jōyaku یا به اختصار آنپو است.اعتراضات در سال‌های 1959 و 1960 در مخالفت با تجدیدنظر در سال 1960 معاهده امنیتی اولیه 1952 برگزار شد و در نهایت به بزرگترین اعتراضات مردمی در عصر مدرن ژاپن تبدیل شد.در اوج اعتراضات در ژوئن 1960، صدها هزار معترض تقریباً روزانه ساختمان رژیم غذایی ژاپن را در توکیو محاصره کردند و تظاهرات بزرگی در دیگر شهرها و شهرهای سراسر ژاپن برگزار شد.در 15 ژوئن، معترضان راه خود را به داخل محوطه Diet هجوم آوردند که منجر به درگیری خشونت آمیز با پلیس شد که در آن یک دانشجوی زن دانشگاه توکیو، میچیکو کانبا، کشته شد.در پی این حادثه، سفر برنامه ریزی شده دوایت دی. آیزنهاور رئیس جمهور ایالات متحده به ژاپن لغو شد و نوبوسوکه کیشی، نخست وزیر محافظه کار مجبور به استعفا شد.

Tōkaidō Shinkansen در 1 اکتبر 1964 و در زمان برگزاری اولین المپیک توکیو شروع به کار کرد.سرویس معمولی لیمیتد اکسپرس از توکیو به اوزاکا شش ساعت و 40 دقیقه طول کشید، اما شینکانسن این سفر را تنها در چهار ساعت انجام داد که در سال 1965 به سه ساعت و ده دقیقه کاهش یافت. این سفرهای یک روزه بین توکیو و اوزاکا، دو کلان شهر بزرگ را امکان پذیر کرد. در ژاپن، به طور قابل توجهی سبک کسب و کار و زندگی مردم ژاپن را تغییر داد و تقاضای ترافیک جدید را افزایش داد.این سرویس یک موفقیت فوری بود و در کمتر از سه سال در 13 ژوئیه 1967 به مرز 100 میلیون مسافر رسید و در سال 1976 به یک میلیارد مسافر رسید. قطارهای 16 واگنی برای اکسپو '70 در اوزاکا معرفی شدند.با میانگین 23000 مسافر در ساعت در هر جهت در سال 1992، Tōkaidō Shinkansen شلوغ ترین خط ریلی پرسرعت جهان بود.تا سال 2014، پنجاهمین سالگرد راه اندازی قطار، ترافیک روزانه مسافر به 391000 نفر افزایش یافت که در برنامه 18 ساعته آن به طور میانگین کمتر از 22000 مسافر در ساعت را نشان می داد.اولین قطارهای شینکانسن، سری 0، با سرعت 210 کیلومتر در ساعت (130 مایل در ساعت) حرکت کردند، سپس به 220 کیلومتر در ساعت (137 مایل در ساعت) افزایش یافت.

بازی‌های المپیک تابستانی 1964 یک رویداد بین‌المللی چند ورزشی بود که از 10 تا 24 اکتبر 1964 در توکیو برگزار شد، توکیو به عنوان شهر میزبان در پنجاه و پنجمین اجلاس IOC در آلمان غربی در 26 مه 1959 انتخاب شد. بازی‌های تابستانی 1964 اولین بازی‌های المپیک بودند که برگزار شد. در آسیا.بازی‌های 1964 همچنین اولین بازی‌هایی بودند که در سطح بین‌المللی بدون نیاز به پخش نوار در خارج از کشور پخش شدند، همانطور که برای المپیک 1960 چهار سال پیش از آن انجام شده بود.اینها همچنین اولین بازی‌های المپیکی بودند که پخش تلویزیونی رنگی داشتند، البته تا حدی.برخی از رویدادها مانند مسابقات کشتی سومو و جودو، ورزش‌های رایج در ژاپن، با استفاده از سیستم انتقال رنگ جدید توشیبا، اما فقط برای بازار داخلی آزمایش شدند.کل بازی های المپیک 1964 در فیلم مستند ورزشی پیشگامانه المپیاد توکیو در سال 1965 به کارگردانی کن ایچیکاوا شرح داده شد.این بازی ها برای جلوگیری از گرما و رطوبت نیمه تابستان شهر و فصل طوفان سپتامبر در اواسط اکتبر برنامه ریزی شده بودند.

شورش کوزا اعتراضی خشونت آمیز و خودجوش علیه حضور نظامی ایالات متحده در اوکیناوا بود که در شب 20 دسامبر 1970 تا صبح روز بعد رخ داد.تقریباً 5000 اوکیناوا با تقریباً 700 نماینده آمریکایی در رویدادی که نماد خشم اوکیناوا علیه 25 سال اشغال نظامی ایالات متحده تلقی می شود، درگیر شدند.در این شورش، تقریباً 60 آمریکایی و 27 اوکیناوا مجروح شدند، 80 خودرو در آتش سوختند و چندین ساختمان در پایگاه هوایی کادنا ویران یا به شدت آسیب دیدند.

توافقنامه بازگشت اوکیناوا توافقی بین ایالات متحده و ژاپن بود که در آن ایالات متحده به نفع ژاپن از کلیه حقوق و منافع تحت ماده سوم معاهده سانفرانسیسکو که در نتیجه جنگ اقیانوس آرام به دست آمده بود صرف نظر کرد. بنابراین استان اوکیناوا را به حاکمیت ژاپن بازگرداند.این سند به طور همزمان در واشنگتن دی سی و توکیو در 17 ژوئن 1971 توسط ویلیام پی راجرز به نمایندگی از رئیس جمهور ایالات متحده ریچارد نیکسون و کیچی آیچی به نمایندگی از نخست وزیر ژاپن ایساکو ساتو امضا شد.این سند تا 24 نوامبر 1971 توسط رژیم ملی در ژاپن تصویب نشد.

Walkman نام تجاری پخش کننده های صوتی قابل حمل است که توسط شرکت فن آوری ژاپنی سونی از سال 1979 تولید و به بازار عرضه شد. Walkman اصلی یک پخش کننده کاست قابل حمل بود و محبوبیت آن باعث شد که "walkman" اصطلاحی غیر رسمی برای استریوهای شخصی هر تولید کننده یا برند باشد.تا سال 2010، زمانی که تولید متوقف شد، سونی حدود 200 میلیون واکمن مبتنی بر نوار کاست ساخته بود. برند Walkman برای خدمت به اکثر دستگاه‌های صوتی قابل حمل سونی، از جمله پخش کننده‌های DAT، پخش‌کننده‌ها/ضبط‌کننده‌های MiniDisc، پخش‌کننده‌های CD (در ابتدا Discman سپس به CD تغییر نام داد، گسترش یافت. واکمن)، رادیوهای ترانزیستوری، تلفن‌های همراه و پخش‌کننده‌های صوتی/رسانه‌ای دیجیتال.از سال 2011، مجموعه واکمن منحصراً از پخش کننده های دیجیتال تشکیل شده است.

آغاز دهه 1980 شاهد ورود انیمه های ژاپنی به فرهنگ آمریکایی و غربی بود.در دهه 1990 انیمیشن ژاپنی به آرامی در ایالات متحده محبوبیت یافت.در دهه 1960، اوسامو تزوکا، هنرمند و انیماتور مانگا، تکنیک‌های انیمیشن دیزنی را برای کاهش هزینه‌ها و محدود کردن تعداد فریم‌ها در تولیدات خود اقتباس و ساده کرد.در ابتدا به عنوان اقداماتی موقتی در نظر گرفته شده بود که به او اجازه می‌داد تا در یک برنامه فشرده با کارکنانی بی‌تجربه، مطالبی را تولید کند، بسیاری از شیوه‌های انیمیشن محدود او سبک رسانه را تعریف کردند.سه قصه (1960) اولین فیلم انیمیشنی بود که از تلویزیون پخش شد.اولین سریال تلویزیونی انیمیشن Instant History (1961-1964) بود.یک موفقیت اولیه و تأثیرگذار Astro Boy (1963-1966) بود، یک سریال تلویزیونی به کارگردانی تزوکا بر اساس مانگای او به همین نام.بسیاری از انیماتورها در Tezuka's Mushi Production بعدها استودیوهای اصلی انیمیشن (از جمله Madhouse، Sunrise و Pierrot) را تأسیس کردند.دهه 1970 شاهد رشد محبوبیت مانگا بودیم که بسیاری از آنها بعداً انیمیشن شدند.کارهای تزوکا – و دیگر پیشگامان این حوزه – الهام‌بخش ویژگی‌ها و ژانرهایی بود که امروزه عناصر اساسی انیمه باقی مانده‌اند.به عنوان مثال، ژانر ربات غول پیکر (همچنین به عنوان "مچا" شناخته می شود)، تحت تزوکا شکل گرفت، به ژانر ربات های فوق العاده تحت رهبری گو ناگای و دیگران تبدیل شد و در پایان دهه توسط یوشیوکی تومینو، که واقعیت واقعی را توسعه داد، انقلابی ایجاد کرد. ژانر رباتمجموعه‌های انیمه رباتی مانند Gundam و Super Dimension Fortress Macross در دهه 1980 به کلاسیک‌های فوری تبدیل شدند و این ژانر یکی از محبوب‌ترین‌ها در دهه‌های بعد باقی ماند.اقتصاد حباب‌دار دهه 1980 عصر جدیدی از فیلم‌های انیمه تجربی و پرهزینه، از جمله Nausicaä of the Valley of the Wind (1984)، Royal Space Force: The Wings of Honnêamise (1987) و Akira (1988) را برانگیخت.Neon Genesis Evangelion (1995)، مجموعه تلویزیونی تولید شده توسط Gainax و کارگردانی Hideaki Anno، دوره دیگری از عناوین انیمه تجربی، مانند Ghost in the Shell (1995) و Cowboy Bebop (1998) را آغاز کرد.در دهه 1990، انیمه نیز علاقه بیشتری در کشورهای غربی به خود جلب کرد.موفقیت های بزرگ بین المللی شامل Sailor Moon و Dragon Ball Z است که هر دو به بیش از ده ها زبان در سراسر جهان دوبله شدند.در سال 2003، Spirited Away، یک فیلم بلند استودیو گیبلی به کارگردانی هایائو میازاکی، برنده جایزه اسکار بهترین انیمیشن بلند در هفتاد و پنجمین دوره جوایز اسکار شد.این فیلم بعدها با فروش بیش از 355 میلیون دلار به پرفروش‌ترین فیلم انیمیشن تبدیل شد.از دهه 2000، تعداد فزاینده‌ای از آثار انیمه اقتباسی از رمان‌های سبک و رمان‌های بصری بوده است.از نمونه های موفق می توان به مالیخولیا هاروهی سوزومیا و Fate/stay night (هر دو 2006) اشاره کرد.فیلم Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba the Movie: Mugen Train پرفروش‌ترین فیلم ژاپنی و یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های جهان در سال 2020 شد. همچنین سریع‌ترین فیلم در سینمای ژاپن شد، زیرا در 10 روز به 10 میلیارد ین رسید. (95.3 میلیون دلار؛ 72 میلیون پوند).این رکورد رکورد قبلی Spirited Away را شکست که 25 روز طول کشید.

در سال 1985، صنعت بازی های ویدیویی خانگی با موفقیت گسترده سیستم سرگرمی نینتندو احیا شد.موفقیت NES نشان دهنده تغییر در سلطه صنعت بازی های ویدیویی از ایالات متحده به ژاپن در طول نسل سوم کنسول ها بود.

سقوط سیستم دولتی پس از اتهامات ناکارآمدی جدی مدیریت، زیان سود و تقلب اتفاق افتاد.در اوایل دهه 1980، تجارت مسافر و بار کاهش یافته بود و افزایش کرایه ها نتوانست با هزینه های بالاتر نیروی کار همراه شود.راه آهن ملی ژاپن خصوصی شده و به هفت شرکت JR (راه آهن ژاپن)، شش شرکت منطقه ای و یک شرکت حمل و نقل تقسیم شده است.شرکت های جدید رقابت را معرفی کردند، کارکنان خود را کاهش دادند و تلاش هایی برای اصلاح انجام دادند.واکنش عمومی اولیه به این حرکت ها خوب بود: سفر ترکیبی مسافر در شرکت های مسافربری گروه راه آهن ژاپن در سال 1987 204.7 میلیارد مسافر کیلومتر بود که 3.2 درصد نسبت به سال 1986 افزایش داشت، در حالی که بخش مسافر قبلاً از سال 1975 راکد بود. رشد مسافر. حمل و نقل راه آهن خصوصی در سال 1987 2.6 درصد بود که به این معنی بود که نرخ افزایش گروه راه آهن ژاپن برای اولین بار از سال 1974 بیشتر از راه آهن بخش خصوصی بود. تقاضا برای حمل و نقل ریلی بهبود یافت، اگرچه هنوز تنها 28 درصد بود. حمل و نقل مسافر و تنها 5 درصد از حمل و نقل بار در سال 1990. حمل و نقل ریلی مسافر از نظر بهره وری انرژی و سرعت در حمل و نقل از راه دور برتر از خودرو بود.

در 7 ژانویه 1989، امپراتور شووا، صد و بیست و چهارمین امپراتور ژاپن بر اساس نظم سنتی جانشینی، پس از مدتی ابتلا به سرطان روده در ساعت 6:33 صبح JST در خواب درگذشت.او 87 سال داشت.مراسم تشییع جنازه امپراتور فقید در 24 فوریه برگزار شد، زمانی که او در نزدیکی والدینش در قبرستان امپراتوری موساشی در هاچیوجی، توکیو به خاک سپرده شد.پس از امپراتور، پسر بزرگش، آکیهیتو، که مراسم تاجگذاری او در 12 نوامبر 1990 برگزار شد. مرگ امپراتور به دوران شووا پایان داد.در همان روز، دوره جدیدی آغاز شد: دوران هیسی، که در نیمه شب روز بعد مؤثر بود.از 7 ژانویه تا 31 ژانویه، نام رسمی امپراتور "امپراطور خروج شده" بود.نام قطعی پس از مرگ او، شووا تنو، در 13 ژانویه تعیین شد و به طور رسمی در 31 ژانویه توسط توشیکی کایفو، نخست وزیر، منتشر شد.