پس از محاصره لاوچ در سال 1187، امپراتور بیزانس اسحاق دوم آنجلوس مجبور به انعقاد آتش بس شد، بنابراین عملاً استقلال بلغارستان را به رسمیت شناخت.تا سال 1189 هر دو طرف آتش بس را رعایت کردند.بلغارها از این زمان برای سازماندهی بیشتر امور اداری و نظامی خود استفاده کردند.هنگامی که سربازان سومین جنگ صلیبی به سرزمین های بلغارستان در نیش رسیدند، آسن و پیتر به امپراتور امپراتوری مقدس روم، فردریک اول بارباروسا، با نیروی 40000 نفری در برابر بیزانس کمک کردند.با این حال، روابط بین صلیبیون و بیزانس هموار شد و از پیشنهاد بلغارها طفره رفت.بیزانسی ها لشکرکشی سوم را برای انتقام از اقدامات بلغارستان آماده کردند.آنها مانند دو تهاجم قبلی موفق به غلبه بر گردنه های کوه های بالکان شدند.آنها بلوف زدند که نشان می داد از کنار دریا از پوموری عبور خواهند کرد، اما در عوض به سمت غرب رفتند و از گذرگاه ریشکی به پرسلاو عبور کردند.سپس ارتش بیزانس به سمت غرب حرکت کرد تا پایتخت را در تارنوو محاصره کند.در همان زمان، ناوگان بیزانسی به دانوب رسید تا راه نیروهای کمکی کومان را از سرزمین های شمالی بلغارستان مسدود کند.محاصره ترنوو ناموفق بود.دفاع از شهر توسط خود اصن رهبری می شد و روحیه نیروهایش بسیار بالا بود.از سوی دیگر، روحیه بیزانسی به چند دلیل بسیار پایین بود: عدم موفقیت نظامی، تلفات سنگین و به ویژه این واقعیت که حقوق سربازان معوقه بود.آسن که ماموری را در لباس یک فراری به اردوگاه بیزانس فرستاد از این استفاده کرد.آن مرد به اسحاق دوم گفت که علیرغم تلاش های نیروی دریایی بیزانس، ارتش عظیم کومان از رودخانه دانوب عبور کرده و به سمت تارنوو می رود تا محاصره را دوباره زنده کند.امپراتور بیزانس وحشت کرد و بلافاصله از نزدیکترین گذرگاه خواستار عقب نشینی شد.