اسماعیل اول، معروف به شاه اسماعیل، بنیانگذار سلسله صفویه ایران بود که از سال 1501 تا 1524 به عنوان شاه شاهان آن (شاهنشاه) حکومت کرد. سلطنت او اغلب سرآغاز تاریخ ایران مدرن و همچنین یکی از پادشاهان ایران محسوب می شود. امپراتوری های باروتحکومت اسماعیل اول یکی از حیاتی ترین حکومت های تاریخ ایران است.قبل از به قدرت رسیدن او در سال 1501، ایران، از زمان فتح آن به دست اعراب در هشت قرن و نیم قبل، به عنوان یک کشور متحد تحت حاکمیت بومی ایران وجود نداشت، بلکه توسط یک سری خلفای عرب، سلاطین ترک، کنترل می شد. و خان ​​های مغول.اگرچه بسیاری از سلسله های ایرانی در این دوره به قدرت رسیدند، اما تنها در زمان آل بویه بود که بخش وسیعی از ایران به درستی به حکومت ایران بازگشت (945-1055).سلسله ای که توسط اسماعیل اول تأسیس شد، بیش از دو قرن حکومت کرد و یکی از بزرگترین امپراتوری های ایران بود و در اوج خود یکی از قدرتمندترین امپراتوری های زمان خود بود که بر تمام ایران امروزی، جمهوری آذربایجان ، ارمنستان و بیشتر گرجستان حکومت می کرد. ، قفقاز شمالی، عراق ، کویت، و افغانستان ، و همچنین بخش هایی از سوریه امروزی، ترکیه ، پاکستان ، ازبکستان و ترکمنستان.همچنین هویت ایرانی را در بخش‌های وسیعی از ایران بزرگ احیا کرد.میراث امپراتوری صفوی نیز احیای ایران به عنوان یک دژ اقتصادی بین شرق و غرب، ایجاد یک دولت کارآمد و بوروکراسی مبتنی بر «چک و تعادل»، نوآوری‌های معماری آن، و حمایت از هنرهای زیبا بود.یکی از اولین اقدامات او، اعلام مذهب شیعه دوازده امامی به عنوان مذهب رسمی امپراتوری تازه تاسیس ایران بود که یکی از مهم ترین نقاط عطف تاریخ اسلام را رقم زد که پیامدهای عمده ای برای تاریخ متعاقب آن داشت. ایران.او با تخریب مقبره‌های خلفای عباسی، امام سنی ابوحنیفه نعمان و زاهد مسلمان صوفی عبدالقادر گیلانی در سال 1508، باعث ایجاد تنش‌های فرقه‌ای در خاورمیانه شد. منفعت جداسازی امپراتوری رو به رشد صفویه از همسایگان سنی خود - امپراتوری عثمانی در غرب و کنفدراسیون ازبکستان در شرق.با این حال، این امر اجتناب‌ناپذیری ضمنی درگیری متعاقب بین شاه، طراحی یک دولت «سکولار» و رهبران مذهبی را که همه دولت‌های سکولار را غیرقانونی می‌دانستند و جاه طلبی مطلقشان یک دولت تئوکراتیک بود، وارد بدنه‌ی سیاسی ایران کرد.