سوریه هفت قرن قبل از تسلط مسلمانان اعراب تحت سلطه روم بود و در قرون 3، 6 و 7 بارها توسط ایرانیان ساسانی مورد هجوم قرار گرفته بود.همچنین توسط متحدان عرب ساسانی، لخمیان، مورد حمله قرار گرفته بود.در دوره روم، با شروع پس از سقوط اورشلیم در سال 70، کل منطقه ( یهوده ، سامره و جلیل) به Palaestina تغییر نام داد.در طول آخرین جنگ‌های روم و ایران، که در سال 603 آغاز شد، ایرانی‌ها به رهبری خسرو دوم موفق شدند بیش از یک دهه سوریه، فلسطین ومصر را اشغال کنند تا اینکه با پیروزی‌های هراکلیوس مجبور شدند صلح سال 628 را منعقد کنند. در آستانه فتوحات مسلمانان، رومی‌ها (یا بیزانسی‌ها، همانطور که مورخان مدرن غربی معمولاً به رومیان این دوره اشاره می‌کنند) هنوز در حال بازسازی اقتدار خود در این سرزمین‌ها بودند، که در برخی مناطق برای تقریباً بیست سال از دست آنها گذشته بود.هراکلیوس امپراتور بیزانس (رومی) پس از بازپس گیری سوریه از ساسانیان، خطوط دفاعی جدیدی از غزه تا انتهای جنوبی دریای مرده ایجاد کرد.این خطوط فقط برای محافظت از ارتباطات در برابر راهزنان طراحی شده بودند و بخش عمده ای از دفاع بیزانسی در شمال سوریه در مقابل دشمنان سنتی، ایرانیان ساسانی متمرکز شده بود.اشکال این خط دفاعی این بود که مسلمانان را که از صحرا در جنوب پیشروی می‌کردند، قادر می‌کرد تا قبل از ملاقات با سربازان منظم بیزانس، به شمال غزه برسند.