کنفدراسیون ماراتا

اصطلاح Maratha به طور گسترده به همه گویشوران زبان مراتی اشاره دارد.کاست ماراتا یک قبیله مراتی هستند که در اصل در قرون اولیه از ادغام خانواده‌هایی از دهقان (کنبی)، چوپان (دانگر)، شبان (گاولی)، آهنگر (لوهار)، سوتار (نجار)، بانداری، تاکار و کولی تشکیل شده‌اند. کاست ها در ماهاراشترابسیاری از آنها در قرن شانزدهم برای سلاطین دکن یا مغول به خدمت سربازی رفتند.بعدها در قرن‌های هفدهم و هجدهم، آنها در ارتش‌های امپراتوری ماراتا که توسط شیواجی، یک کاست ماراتا، تأسیس شد، خدمت کردند.بسیاری از مراته‌ها از طرف سلطان‌ها و مغول‌ها به خاطر خدمتشان، فیف‌های موروثی اعطا شدند.

شیواجی در سال 1645 با به دست آوردن قلعه تورنا و به دنبال آن قلعه های دیگر، منطقه را تحت کنترل خود قرار داد و هنداوی سواراجیا (خود حکومتی مردم هندو) را ایجاد کرد، مقاومتی را برای آزاد کردن مردم از سلطنت بیجاپور رهبری کرد.او یک پادشاهی مستقل ماراتا را با پایتختی رایگاد ایجاد کرد

شاه شیواجی در قلعه پانهالا، تحت محاصره و تعداد زیادی از ارتش عادلشاهی به رهبری یک حبشی به نام سیدی مسعود به دام افتاد.باجی پرابهو دشپنده موفق شد ارتش بزرگ عادلشاهی را با 300 سرباز درگیر کند، در حالی که شیواجی موفق شد از محاصره فرار کند.نبرد پاوانخیند آخرین جایگاه محافظ عقب بود که در 13 ژوئیه 1660 در یک گذرگاه کوهستانی در مجاورت قلعه ویشالگاد، در نزدیکی شهر کولهپور، ماهاراشترا،هند بین جنگجوی ماراتا باجی پرابهو دشپاند و سیدی مسعود از سلطنت آدلشاه رخ داد.این درگیری با نابودی نیروهای ماراتا و یک پیروزی تاکتیکی برای سلطان نشین بیجاپور به پایان رسید، اما نتوانست به یک پیروزی استراتژیک دست یابد.

در سال 1652، شورای سورات امپراتوری بریتانیا از شرکت هند شرقی بریتانیا خواست تا بمبئی را از پرتغالی ها خریداری کند.در سال 1654، شرکت بریتانیایی هند شرقی توجه الیور کرامول ، لرد محافظ کشورهای مشترک المنافع کوتاه مدت، را به این پیشنهاد شورای سوره جلب کرد و تاکید زیادی بر بندر عالی و انزوای طبیعی آن از حملات زمینی داشت.در اواسط قرن هفدهم، قدرت رو به رشد امپراتوری هلند ، انگلیسی ها را وادار کرد تا یک ایستگاه در غرب هند به دست آورند.در اواسط قرن هفدهم، قدرت رو به رشد امپراتوری هلند، انگلیسی ها را وادار کرد تا یک ایستگاه در غرب هند به دست آورند.در 11 مه 1661، قرارداد ازدواج چارلز دوم انگلستان و کاترین براگانزا، دختر جان چهارم پادشاه پرتغال، بمبئی را به عنوان بخشی از مهریه کاترین به چارلز در اختیار امپراتوری بریتانیا قرار داد.

در سال 1666، اورنگ زیب، شیواجی را به همراه پسر نه ساله خود سامباجی به آگرا احضار کرد (اگرچه برخی منابع به جای دهلی ذکر شده اند).نقشه اورنگ زیب این بود که شیواجی را به قندهار که اکنون در افغانستان است بفرستد تا مرز شمال غربی امپراتوری مغول را تحکیم کند.با این حال، در دربار، در 12 مه 1666، اورنگ زیب شیواجی را در پشت سر منصبداران (فرماندهان نظامی) دربار خود قرار داد.شیواجی توهین شد و از دادگاه بیرون آمد و بلافاصله تحت نظر فواد خان، کوتوال آگرا در حصر خانگی قرار گرفت.شیواجی احتمالاً با رشوه دادن به نگهبانان موفق به فرار از آگرا شد، اگرچه امپراطور علیرغم تحقیقات هرگز نتوانست از نحوه فرار او مطمئن شود.یک افسانه رایج می گوید که شیواجی خودش و پسرش را در سبدهای بزرگ از خانه خارج کرد و ادعا کرد که شیرینی هایی است که باید به شخصیت های مذهبی شهر هدیه کنند.

در 21 سپتامبر 1668، منشور سلطنتی 27 مارس 1668، منجر به انتقال بمبئی از چارلز دوم به شرکت انگلیسی هند شرقی با اجاره سالانه 10 پوند شد.سر جورج اکسندن اولین فرماندار بمبئی تحت رژیم شرکت انگلیسی هند شرقی شد.جرالد آنژیر که در ژوئیه 1669 فرماندار بمبئی شد، ضرابخانه و چاپخانه را در بمبئی تأسیس کرد و جزایر را به مرکز بازرگانی تبدیل کرد.

شیواجی از طریق لشکرکشی‌های خود به زمین‌ها و ثروت‌های گسترده‌ای دست یافته بود، اما بدون داشتن عنوان رسمی، همچنان از نظر فنی یک زمیندار مغول یا پسر یک جاگیردار بیجاپوری بود، بدون هیچ مبنای قانونی برای حکومت بر قلمرو عملی خود.یک عنوان پادشاهی می تواند به این موضوع رسیدگی کند و همچنین از هرگونه چالش توسط دیگر رهبران ماراتا که از نظر فنی با آنها برابر بود جلوگیری کند.همچنین به ماراتاهای هندو یک حاکم هندو در منطقه ای که در غیر این صورت توسط مسلمانان اداره می شود فراهم می کند.شیواجی در 6 ژوئن 1674 در یک مراسم باشکوه در قلعه رایگاد به عنوان پادشاه ماراتا سواراج تاج گذاری کرد.

خلأ قدرتی در امپراتوری مغول وجود داشت که ناشی از مرگ اورنگ زیب در سال 1707 و مرگ جانشین او بهادر شاه بود که منجر به درگیری مداوم درونی در خانواده امپراتوری و بزرگان برجسته مغول شد.در حالی که مغول ها در جنگ داخلی بین دو جناح شاهو و ترابایی جذاب بودند، خود مراته ها عامل اصلی درگیری بین امپراتور و سیدان شدند.

شاهو بوسال اول پنجمین چاتراپاتی امپراتوری ماراتا بود که توسط پدربزرگش شیواجی ماهاراج ایجاد شد.شاهو در کودکی به همراه مادرش در سال 1689 توسط سردار مغول ذوالفقار خان نصرت جنگ پس از جنگ رایگر (1689) به اسارت درآمد.پس از مرگ اورنگ زیب در سال 1707، شاهو توسط بهادر شاه اول، امپراتور جدید مغول آزاد شد.مغول ها شاهو را با پنجاه نفر آزاد کردند و فکر می کردند که یک رهبر دوستانه ماراتا متحد مفیدی خواهد بود و همچنین جنگ داخلی را در میان ماراتاها دامن می زند.این ترفند نتیجه داد زیرا شاهو در یک درگیری داخلی برای به دست آوردن تاج و تخت ماراتا در سال 1708 با عمه خود تارابای جنگید.تحت سلطنت شاهو، قدرت و نفوذ ماراتا به تمام نقاط شبه قاره هند گسترش یافت.در دوران سلطنت شاهو، راغوجی بوساله امپراتوری را به سمت شرق گسترش داد و به بنگال امروزی رسید.Khanderao Dabhade و بعدها پسرش Triambakrao، آن را به سمت غرب تا گجرات گسترش دادند.پیشوا باجیرائو و سه رئیسش، پاوار (دار)، هولکار (ایندور)، و اسکیندیا (گوالیور)، آن را به سمت شمال تا آتوک گسترش دادند.با این حال، پس از مرگ او، قدرت از چاتراپاتی حاکم به وزرای او (پیشواها) و ژنرال هایی که فیودهای خود را ایجاد کرده بودند، مانند بهونسل از ناگپور، گائکواد از بارودا، سندیا گوالیور و هولکار از ایندور منتقل شد.

در طول این دوران، پیشواهای متعلق به خانواده بات، ارتش ماراتا را کنترل می کردند و بعداً تا سال 1772 به طور واقعی فرمانروای امپراتوری ماراتا شدند. در زمان معین، امپراتوری ماراتا بر بیشتر شبه قاره هند تسلط یافت.شاهو در سال 1713 پشوا بالاجی ویشوانات را منصوب کرد. از زمان او، دفتر پیشوا عالی شد در حالی که شاهو یک چهره برجسته شد.در سال 1719، ارتش مراتها پس از شکست سید حسین علی، فرماندار مغول دکن، به دهلی لشکر کشید و امپراتور مغول را خلع کرد.امپراتوران مغول از این نقطه به بعد به عروسک های دست نشانده در دست اربابان ماراتا تبدیل شدند.مغول ها به دولت دست نشانده ماراتاس تبدیل شدند و یک چهارم کل درآمد خود را به عنوان Chauth و 10٪ اضافی را برای محافظت از خود اختصاص دادند.

باجی رائو در 17 آوریل 1720 توسط شاهو به جانشینی پدرش به پیشوا منصوب شد. در دوران نظامی 20 ساله خود، او هرگز در یک نبرد شکست نخورد و به طور گسترده به عنوان بزرگترین ژنرال سواره نظام هند در نظر گرفته می شود.باجی رائو پس از شیواجی مشهورترین شخصیت در تاریخ امپراتوری ماراتا است.دستاوردهای او ایجاد برتری ماراتا در جنوب و هژمونی سیاسی در شمال است.در طول 20 سال فعالیت خود به عنوان پیشوا، او نظام الملک را در نبرد پالخد شکست داد و مسئول استقرار قدرت ماراتا در مالوا، بوندلکند، گجرات، به عنوان نجات دهنده کونکان از سیدیس جانجیرا و آزاد کننده سواحل غربی از کشور بود. حکومت پرتغالی .

بذر این نبرد به سال 1713 می رسد، زمانی که ماراتا شاه شاهو، بالاجی ویشوانات را به عنوان پیشوا یا نخست وزیر خود منصوب کرد.در طی یک دهه، بالاجی موفق شد مقدار قابل توجهی از قلمرو و ثروت را از امپراتوری مغول در حال تجزیه استخراج کند.در سال 1724، کنترل مغول از بین رفت و آسف جاه اول، نظام اول حیدرآباد خود را مستقل از حکومت مغول اعلام کرد و بدین وسیله پادشاهی خود را به نام حیدرآباد دکن تأسیس کرد.نظام با تلاش برای کنترل نفوذ فزاینده ماراتاها به تقویت استان پرداخت.او به دلیل ادعای عنوان پادشاه توسط شاهو و سامباجی دوم کلهاپور، از قطبی شدن فزاینده در امپراتوری ماراتا استفاده کرد.نظام شروع به حمایت از جناح سامباجی دوم کرد که شاهو را که به عنوان پادشاه اعلام شده بود خشمگین کرد.نبرد پالخد در 28 فوریه 1728 در روستای پالخد، در نزدیکی شهر ناشیک، ماهاراشترا، هند بین امپراتوری ماراتا پیشوا، باجی رائو اول و نظام الملک، آسف جاه اول از حیدرآباد درگرفت که در آن، ماراتاها نظام را شکست دادند.

در 12 نوامبر 1736، ژنرال ماراتا باجیرائو به سمت دهلی قدیم پیشروی کرد تا به پایتخت مغول حمله کند.محمد شاه، امپراتور مغول، سعادت علی خان اول را با لشکری ​​150000 نفری برای توقف پیشروی ماراتا به دهلی فرستاد.محمد شاه میرحسن خان کوکا را با لشکری ​​برای رهگیری باجیراو فرستاد.مغول ها در اثر حمله شدید ماراتا ویران شدند و نیمی از ارتش خود را از دست دادند، که آنها را وادار کرد تا از همه حاکمان منطقه برای مقابله با ارتش ماراتا کمک بخواهند.این نبرد به معنای گسترش بیشتر امپراتوری ماراتا به سمت شمال بود.ماراتاها خراج‌های بزرگی از مغول‌ها استخراج کردند و معاهده‌ای امضا کردند که ملوا را به ماراتاها واگذار کرد.غارت مراته دهلی باعث تضعیف امپراتوری مغول شد که پس از تهاجمات پی در پی نادرشاه در سال 1739 و احمد شاه ابدالی در دهه 1750 تضعیف شد.

در سال 1737، ماراتاها به مرزهای شمالی امپراتوری مغول حمله کردند و تا حومه دهلی رسیدند، باجیرائو یک ارتش مغول را در اینجا شکست داد و به پونا بازگشت.امپراتور مغول از نظام درخواست حمایت کرد.نظام در طول سفر بازگشت ماراتاها را رهگیری کرد.دو ارتش در نزدیکی بوپال با هم درگیر شدند.نبرد بوپال در 24 دسامبر 1737 در بوپال بین امپراتوری ماراتا و ارتش ترکیبی نظام و چندین ژنرال مغول درگرفت.

نبرد واسای یا نبرد باسین بین ماراتاها و حاکمان پرتغالی واسای، شهری واقع در نزدیکی بمبئی (بمبئی) در ایالت کنونی ماهاراشترا، هند، درگرفت.ماراتاها توسط چیماجی آپا، برادر پیشوا باجی رائو I رهبری می شدند. پیروزی ماراتا در این جنگ، دستاورد بزرگ سلطنت باجی رائو اول بود.

تهاجمات ماراتا به بنگال (1741-1751)، همچنین به عنوان اکتشافات ماراتا در بنگال شناخته می شود، به تهاجمات مکرر نیروهای ماراتا در سوباه بنگال (بنگال غربی، بیهار، بخش هایی از اوریسا مدرن)، پس از لشکرکشی موفقیت آمیز آنها در بنگال اشاره دارد. منطقه کارناتیک در نبرد Trichinopoly.رهبر اکسپدیشن Maratha Maharaja Raghoji Bhonsle از ناگپور بود.ماراتاها شش بار از اوت 1741 تا مه 1751 به بنگال حمله کردند. نواب علیوردی خان موفق شد در برابر تمامی تهاجمات به غرب بنگال مقاومت کند، با این حال، حملات مکرر ماراتا باعث ویرانی بزرگی در سوباه غربی بنگال شد که منجر به تلفات سنگین غیرنظامیان و خسارات اقتصادی گسترده شد. .در سال 1751، ماراتاها قرارداد صلحی با نواب بنگال امضا کردند که بر اساس آن میر حبیب (از دربار سابق علیوردی خان که به ماراتاها پناهنده شده بود) به عنوان فرماندار استان اوریسا تحت کنترل اسمی نواب بنگال منصوب شد.

نبرد Plassey پیروزی قاطع کمپانی هند شرقی بریتانیا بر نیروی بسیار بزرگتر نواب بنگال و متحدان فرانسوی او در 23 ژوئن 1757 به رهبری رابرت کلایو بود.این نبرد به شرکت کمک کرد تا کنترل بنگال را به دست بگیرد.در طول صد سال بعد، آنها کنترل اکثر شبه قاره هند، میانمار و افغانستان را به دست گرفتند.

نبرد اتوک در 28 آوریل 1758 بین امپراتوری ماراتا و امپراتوری درانی رخ داد.ماراتاها تحت فرمان راگوناترائو (راغوبا) پیروزی قاطعی را به دست آوردند و اتوک دستگیر شد.این نبرد به عنوان یک موفقیت بزرگ برای ماراتاها که پرچم ماراتا را در اتوک به اهتزاز درآوردند، تلقی می شود.در 8 می 1758، ماراتاها نیروهای درانی را در نبرد پیشاور شکست دادند و شهر پیشاور را تصرف کردند.ماراتا اکنون به مرز افغانستان رسیده بود.احمد شاه درانی از این موفقیت ماراتاس نگران شد و برنامه ریزی برای بازپس گیری مناطق از دست رفته خود را آغاز کرد.

احمد شاه درانی در سال 1759 برای پنجمین بار به هند حمله کرد. پشتون ها شروع به سازماندهی خود برای مبارزه مسلحانه علیه ماراتاها کردند.پشتون ها وقت نداشتند اطلاعات را برای کمک به کابل بدهند.ژنرال جهان خان پیشروی کرد و پادگان ماراتا را در پیشاور تصرف کرد.سپس مهاجمان به اتوک حمله کردند.در همین حال، ساباجی پاتیل عقب نشینی کرد و با نیروهای تازه نفس و تعداد زیادی از مبارزان محلی سیک از میسل های سوکرچاکیا و آهلووالیا به لاهور رسید.در این نبرد شدید، افغان ها از نیروهای ترکیبی ماراتاها و سوکرچاکیا و آهلووالیا میسل ها شکست خوردند.

در سال 1737، باجی رائو مغول ها را در حومه دهلی شکست داد و بسیاری از مناطق سابق مغول را در جنوب آگرا تحت کنترل ماراتا درآورد.پسر باجی رائو، بالاجی باجی رائو، با حمله به پنجاب در سال 1758، قلمرو تحت کنترل ماراتا را افزایش داد. این امر ماراتاها را در رویارویی مستقیم با امپراتوری دورانی احمدشاه ابدالی (همچنین به نام احمد شاه درانی) وارد کرد.احمد شاه درانی مایل نبود اجازه دهد که گسترش ماراتاها کنترل نشود.او با موفقیت نواب عود شجاع الدوله را متقاعد کرد که به اتحاد او علیه ماراتاها بپیوندد.سومین نبرد پانیپات در 14 ژانویه 1761 در پانیپات، در حدود 97 کیلومتری (60 مایلی) شمال دهلی، بین امپراتوری ماراتا و ارتش مهاجم افغان (احمد شاه درانی)، با حمایت چهار متحد هندی، روهیلاها، به وقوع پیوست. فرماندهی نجیب الدوله، افغان های منطقه دوآب، و نواب عوض، شجاع الدوله.ارتش ماراتا توسط ساداشیورائو باو رهبری می شد که بعد از چاتراپاتی (پادشاه ماراتا) و پیشوا (نخست وزیر ماراتا) سومین قدرت بود.این نبرد چند روز طول کشید و بیش از 125000 سرباز در آن شرکت داشتند.ارتش ماراتا تحت فرماندهی ساداشیورائو باو در نبرد شکست خورد.جات ها و راجپوت ها از ماراتاها حمایت نکردند.نتیجه این نبرد، توقف موقت پیشروی های بیشتر ماراتا در شمال و بی ثباتی قلمروهای آنها برای تقریباً ده سال بود.مغول ها برای نجات پادشاهی خود بار دیگر سمت خود را تغییر دادند و از افغان ها به دهلی استقبال کردند.

شریمنت پیشوا مادااورائو بات من نهمین پیشوای امپراتوری ماراتا بودم.در دوران تصدی او، امپراتوری ماراتا از خساراتی که در جریان نبرد سوم پانیپات متحمل شد، بهبود یافت، پدیده‌ای که به رستاخیز ماراتا معروف است.او را یکی از بزرگترین پیشواهای تاریخ ماراتا می دانند.در سال 1767 مادهاورائو اول از رودخانه کریشنا گذشت و حیدرعلی را در نبردهای سیرا و مادگیری شکست داد.او همچنین آخرین ملکه پادشاهی Keladi Nayaka را که توسط Hyder Ali در قلعه مادگیری در حبس نگه داشته شده بود، نجات داد.

مهاداجی شینده در احیای قدرت ماراتا در شمال هند پس از نبرد سوم پانیپات در سال 1761 نقش اساسی داشت و به یک ستوان مورد اعتماد پیشوا، رهبر امپراتوری ماراتا تبدیل شد.او همراه با مدهاوراو اول و نانا فادناویس یکی از سه ستون رستاخیز ماراتا بود.در اوایل سال 1771، ده سال پس از فروپاشی اقتدار مراتا در شمال هند به دنبال نبرد سوم پانیپات، مهاجی دهلی را بازپس گرفت و شاه علم دوم را به عنوان حاکم دست نشانده بر تاج و تخت مغول منصوب کرد و در ازای آن عنوان معاون وکیل المطلک را دریافت کرد. (نایب الامپراتوری).

هنگامی که مادهاورائو درگذشت، بین برادر مادهاورائو (که پیشا شد) و راگوناترائو که می خواست پیشوای امپراتوری شود، جنگ قدرت در گرفت.کمپانی هند شرقی بریتانیا، از پایگاه خود در بمبئی، به نمایندگی از راگوناترائو در یک مبارزه جانشینی در پونا مداخله کرد.

نیروی شرکت هند شرقی از بمبئی متشکل از حدود 3900 نفر (حدود 600 اروپایی و بقیه آسیایی) بود که با هزاران خدمتکار و کارگر متخصص همراهی می شدند.مهدجی سرعت راهپیمایی بریتانیا را کاهش داد و نیروها را به غرب فرستاد تا خطوط تدارکاتی خود را قطع کنند.سواره نظام ماراتا از هر طرف دشمن را آزار می داد.ماراتاها همچنین از استراتژی زمین سوخته استفاده کردند، روستاها را خالی کردند، ذخایر غلات غذایی را حذف کردند، زمین های کشاورزی را سوزاندند و چاه ها را مسموم کردند.نیروهای بریتانیا در 12 ژانویه 1779 محاصره شدند.

قلعه قوی گوالیور در آن زمان در دست چاتار سینگ، فرمانروای جات گوهد بود.در سال 1783، مهادجی قلعه گوالیور را محاصره کرد و آن را فتح کرد.او اداره گوالیور را به Khanderao Hari Bhalerao تفویض کرد.پس از جشن گرفتن فتح گوالیور، مهادجی شینده دوباره توجه خود را به دهلی معطوف کرد.

جنگ ماراتا-میسور درگیری در هند قرن هجدهم بین امپراتوری ماراتا و پادشاهی میسور بود.اگرچه خصومت های اولیه بین طرفین در دهه 1770 آغاز شد، جنگ واقعی در فوریه 1785 آغاز شد و در سال 1787 پایان یافت. به طور گسترده اعتقاد بر این است که جنگ در نتیجه تمایل ماراتاها در حال گسترش برای بازپس گیری مناطق از دست رفته از ایالت آغاز شد. میسور.جنگ در سال 1787 با شکست ماراتاها توسط تیپو سلطان به پایان رسید.میسور پادشاهی نسبتاً کوچکی در آغاز دهه 1700 بود.با این حال، حاکمان توانا مانند حیدرعلی و تیپو سلطان، پادشاهی را متحول کردند و ارتش را غربی کردند که به زودی به یک تهدید نظامی برای امپراتوری بریتانیا و ماراتا تبدیل شد.

نبرد گاجندراگاد بین ماراتاها به فرماندهی توکوجیرائو هولکار (پسر خوانده مالهارائو هولکار) و تیپو سلطان در گرفت که در آن تیپو سلطان توسط ماراتاها شکست خورد.با پیروزی در این نبرد، مرز قلمرو ماراتا تا رودخانه Tungabhadra گسترش یافت.

سواره نظام ماراتا در دو جنگ آخر آنگلو میسور از سال 1790 به بعد به بریتانیا کمک کرد و در نهایت به بریتانیا در فتح میسور در چهارمین جنگ آنگلو میسور در سال 1799 کمک کرد. اما پس از فتح بریتانیا، ماراتاها حملات مکرری را در میسور برای غارت انجام دادند. این منطقه را به عنوان جبران خسارات گذشته به تیپو سلطان توجیه کردند.

جیپور و جودپور، دو ایالت قدرتمند راجپوت، هنوز از تسلط مستقیم ماراتا خارج بودند.بنابراین، مهادجی ژنرال خود Benoît de Boigne را برای درهم شکستن نیروهای جیپور و جودپور در نبرد پاتان فرستاد.ایالت های راجپوت که در مقابل ماراتاهای آموزش دیده مسلح و فرانسوی اروپایی قرار گرفتند، یکی پس از دیگری تسلیم شدند.ماراتاس موفق شد اجمر و مالوا را از راجپوتس فتح کند.اگرچه جیپور و جودپور فتح نشده باقی ماندند.نبرد پاتان، عملاً به امیدهای راجپوت برای استقلال از دخالت خارجی پایان داد.

قحطی Doji bara (همچنین قحطی جمجمه) در 1791-1792 در شبه قاره هند توسط یک رویداد بزرگ ال نینو که از 1789 تا 1795 طول کشید و خشکسالی های طولانی را ایجاد کرد، رخ داد.رویداد ال نینو که توسط ویلیام راکسبورگ، جراح شرکت هند شرقی بریتانیا، در یک سری مشاهدات هواشناسی پیشگام ثبت شده است، باعث شکست بادهای موسمی جنوب آسیا برای چهار سال متوالی از سال 1789 شد. قحطی ناشی از آن، که شدید بود، باعث مرگ و میر گسترده در حیدرآباد، پادشاهی ماراتای جنوبی، دکن، گجرات، و ماروار (که در آن زمان همه توسط فرمانروایان هند اداره می شد) شد.

امپراتوری ماراتا در آن زمان متشکل از یک کنفدراسیون متشکل از پنج رئیس اصلی بود.سران ماراتا درگیر نزاع های داخلی در بین خود بودند.باجی رائو به حفاظت بریتانیا گریخت و در دسامبر همان سال با شرکت هند شرقی بریتانیا، معاهده باسین را منعقد کرد و با واگذاری قلمرو برای حفظ یک نیروی فرعی و موافقت با معاهده بدون قدرت دیگر موافقت کرد.این معاهده به "ناقوس مرگ امپراتوری ماراتا" تبدیل خواهد شد.این جنگ به پیروزی بریتانیا منجر شد.در 17 دسامبر 1803، Raghoji II Bhonsale از Nagpur معاهده Deogaon را امضا کرد.او استان کاتاک (که شامل مغول و بخش ساحلی اودیشا، گرجات/ ایالت های شاهزاده اودیشا، بندر بالاسوره، بخش هایی از ناحیه میدناپور در بنگال غربی بود) را رها کرد.در 30 دسامبر 1803، دولت اسکیندیا پس از نبرد آسای و نبرد لاسواری، معاهده سورجی-آنجانگاون را با بریتانیایی ها امضا کرد و به روهتاک، گورگان، گنگ-جمنا دوآب، منطقه دهلی آگرا و بخش هایی از بوندلکند به بریتانیا واگذار کرد. ، بروچ، برخی از مناطق گجرات و قلعه احمدناگر.معاهده راجغات، که در 24 دسامبر 1805 امضا شد، هولکار را مجبور کرد تا تونک، رامپورا و بوندی را رها کند.سرزمین هایی که به بریتانیا واگذار شد عبارتند از: روهتک، گورگان، گنگ-جمنا دوآب، منطقه دهلی-آگرا، بخش هایی از بوندلکند، بروچ، برخی از مناطق گجرات و قلعه احمدناگر.

نبرد آسای، نبرد مهم جنگ دوم آنگلو-ماراتا بود که بین امپراتوری ماراتا و کمپانی هند شرقی بریتانیا درگرفت.این در 23 سپتامبر 1803 در نزدیکی Assaye در غرب هند رخ داد که در آن یک نیروی هندی و بریتانیایی به فرماندهی سرلشکر آرتور ولزلی (که بعداً دوک ولینگتون شد) ارتش ترکیبی ماراتا از Daulatrao Scindia و Bhonsle Raja از Berar را شکست دادند.این نبرد اولین پیروزی بزرگ دوک ولینگتون و نبردی بود که او بعدها به عنوان بهترین دستاورد او در میدان نبرد توصیف کرد، حتی بیشتر از پیروزی های مشهورتر او در جنگ شبه جزیره ، و شکست ناپلئون بناپارت در نبرد واترلو .

جنگ سوم آنگلو-ماراتا (1817-1819) درگیری نهایی و سرنوشت ساز بین شرکت بریتانیایی هند شرقی (EIC) و امپراتوری ماراتا در هند بود.این جنگ کنترل اکثر مناطق هند را به شرکت واگذار کرد.با تهاجم نیروهای شرکت هند شرقی بریتانیا به قلمرو ماراتا آغاز شد و اگرچه تعداد بریتانیایی ها بیشتر بود، اما ارتش ماراتا از بین رفت.جنگ باعث شد انگلیسی ها تحت نظارت شرکت بریتانیایی هند شرقی، تقریباً تمام هند امروزی را در جنوب رودخانه سوتلج تحت کنترل داشته باشند.الماس معروف ناساک به عنوان بخشی از غنایم جنگ توسط شرکت تصرف شد.قلمروهای پیشوا به ریاست جمهوری بمبئی جذب شد و قلمروهای تصرف شده از پینداریس به استان های مرکزی هند بریتانیا تبدیل شد.شاهزادگان راجپوتانا به فئودال های نمادین تبدیل شدند که انگلیسی ها را به عنوان قدرت برتر پذیرفتند.

یافته های کلیدی:برخی از مورخان نیروی دریایی ماراتا را به دلیل پایه گذاری نیروی دریایی هند و ایجاد تغییرات قابل توجهی در جنگ دریایی می دانند.تقریباً تمام قلعه‌های تپه‌ای که چشم‌انداز ماهاراشترای غربی امروزی را پر کرده‌اند توسط ماراتاها ساخته شده‌اند.در طول قرن هجدهم، پیشواهای پونا تغییرات قابل توجهی را در شهر پونا، ساختن سدها، پل ها و سیستم تامین آب زیرزمینی به ارمغان آوردند.ملکه Ahilyabai Holkar به عنوان یک حاکم عادل و حامی مشتاق دین مورد توجه قرار گرفته است.او برای ساخت، تعمیر و معابد متعدد در شهر ماهشوار در مادیا پرادش و در سراسر شمال هند اعتبار داشته است.فرمانروایان ماراتای تانجور (تامیل نادو کنونی) حامیان هنرهای زیبا بودند و سلطنت آنها به عنوان دوره طلایی تاریخ تانجور در نظر گرفته شده است.هنر و فرهنگ در دوران حکومت خود به اوج جدیدی رسیدندچندین کاخ باشکوه توسط حاکمان ماراتا ساخته شد که شامل Shaniwar Wada (ساخته شده توسط پیشواهای پونا) می شود.