جنگ داخلی انگلیس

جنگ داخلی انگلیس در سال 1642 آغاز شد، کمتر از 40 سال پس از مرگ ملکه الیزابت اول. الیزابت توسط پسر عموی اولش که دو بار از اسکاتلند برکنار شده بود، به عنوان جیمز اول انگلستان جانشین شد و اولین اتحادیه شخصی را ایجاد کرد. به عنوان پادشاه اسکاتلند، جیمز از زمان به دست گرفتن کنترل دولت اسکاتلند در سال 1583، به سنت ضعیف پارلمانی اسکاتلند عادت کرده بود، به طوری که پس از به دست گرفتن قدرت در جنوب مرز، پادشاه جدید انگلیس با دشمنی محدودیت هایی که پارلمان انگلیس سعی کرد در ازای پول برای او اعمال کند.در نتیجه، زیاده‌روی شخصی جیمز، که منجر به کمبود دائمی پول او شد، به این معنا بود که او مجبور بود به منابع درآمد خارج از پارلمان متوسل شود.علاوه بر این، افزایش تورم در این دوره به این معنی بود که اگرچه پارلمان همان ارزش اسمی یارانه را به پادشاه اعطا می کرد، اما درآمد در واقع ارزش کمتری داشت.این زیاده‌روی با روحیه صلح‌آمیز جیمز تعدیل شد، به طوری که با جانشینی پسرش چارلز اول در سال 1625، دو پادشاهی هر دو صلح نسبی را در داخل و در روابط خود با یکدیگر تجربه کردند.چارلز رویای پدرش را دنبال کرد و امیدوار بود که پادشاهی های انگلستان، اسکاتلند و ایرلند را در یک پادشاهی واحد متحد کند.بسیاری از نمایندگان پارلمان انگلیسی به چنین اقدامی مشکوک بودند، زیرا می ترسیدند که چنین پادشاهی جدیدی ممکن است سنت های قدیمی انگلیسی را که سلطنت انگلیس را محدود کرده بود، از بین ببرد.همانطور که چارلز موضع پدرش در مورد قدرت تاج را به اشتراک می‌گذاشت (جیمز پادشاهان را به عنوان «خدایان کوچک روی زمین» توصیف کرده بود، که توسط خدا برگزیده شده بود تا مطابق با دکترین «حق الهی پادشاهان» حکومت کنند)، سوء ظن نمایندگان پارلمان. توجیهی داشت

درخواست حق، تصویب شده در 7 ژوئن 1628، یک سند قانون اساسی انگلیسی است که حمایت های فردی خاص را در برابر دولت تعیین می کند، که طبق گزارش ها ارزشی برابر با مگنا کارتا و منشور حقوق 1689 دارد. این بخشی از یک درگیری گسترده تر بین پارلمان و پارلمان بود. سلطنت استوارت که به جنگ‌های 1638 تا 1651 سه پادشاهی منجر شد، در نهایت در انقلاب شکوهمند 1688 حل شد.پس از یک سری اختلافات با پارلمان بر سر اعطای مالیات، در سال 1627 چارلز اول "وام های اجباری" را وضع کرد و کسانی را که از پرداخت خودداری کردند، بدون محاکمه زندانی کرد.این امر در سال 1628 با استفاده از حکومت نظامی دنبال شد و شهروندان خصوصی را مجبور به تغذیه، پوشاک و اسکان سربازان و ملوانان کرد، که به این معنی بود که پادشاه می‌تواند بدون هیچ توجیهی، هر فردی را از مالکیت یا آزادی محروم کند.اپوزیسیون را در تمام سطوح جامعه متحد کرد، به ویژه عناصری که سلطنت برای حمایت مالی، جمع آوری مالیات، اجرای عدالت و غیره به آنها وابسته بود، زیرا ثروت به سادگی آسیب پذیری را افزایش می داد.یک کمیته عوام چهار "قطعنامه" تهیه کرد که هر یک از این قطعنامه ها را غیرقانونی اعلام کرد و در عین حال Magna Carta و habeas corpus را مجدداً تأیید کرد.چارلز قبلاً برای حمایت در برابر عوام به مجلس اعیان وابسته بود، اما تمایل آنها به همکاری با یکدیگر او را مجبور به پذیرش دادخواست کرد.این مرحله جدیدی در بحران قانون اساسی بود، زیرا مشخص شد که بسیاری در هر دو مجلس به او یا وزیرانش برای تفسیر قانون اعتماد ندارند.

حکومت شخصی (همچنین به عنوان استبداد یازده ساله شناخته می شود) دوره ای از 1629 تا 1640 بود که چارلز اول پادشاه انگلستان، اسکاتلند و ایرلند بدون مراجعه به پارلمان حکومت می کرد.پادشاه ادعا کرد که تحت اختیار سلطنتی حق انجام این کار را دارد.چارلز قبلاً در سال 1628 سه پارلمان را در سومین سال سلطنت خود منحل کرده بود. پس از قتل جورج ویلیرز، دوک باکینگهام، که به نظر می رسید تأثیر منفی بر سیاست خارجی چارلز داشت، پارلمان شروع به انتقاد شدیدتر از پادشاه کرد. قبل از.چارلز سپس متوجه شد که تا زمانی که بتواند از جنگ اجتناب کند، می تواند بدون پارلمان حکومت کند.

جنگ‌های اسقف‌های 1639 و 1640 اولین درگیری‌هایی بود که در مجموع به عنوان جنگ‌های 1639 تا 1653 سه پادشاهی شناخته می‌شدند که در اسکاتلند، انگلستان و ایرلند رخ داد.سایر موارد عبارتند از جنگ های کنفدراسیون ایرلند، جنگ های داخلی اول، دوم و سوم انگلیسی، و فتح کرومول ایرلند.این جنگ‌ها در مناقشات بر سر حکومت کلیسای اسکاتلند یا کرک آغاز شد که در دهه 1580 آغاز شد و زمانی که چارلز اول تلاش کرد در سال 1637 رویه‌های یکسانی را بر کرک و کلیسای انگلستان تحمیل کند، به اوج رسید. که از یک کلیسای پروتستان که توسط وزیران و بزرگان اداره می شد حمایت می کرد و میثاق ملی 1638 متعهد شد که با چنین "نوآوری هایی" مخالفت کند.امضا کنندگان به عنوان میثاق شناخته می شدند.

پارلمان کوتاه پارلمان انگلستان بود که توسط چارلز اول پادشاه انگلستان در 20 فوریه 1640 احضار شد و از 13 آوریل تا 5 مه 1640 تشکیل شد. به دلیل عمر کوتاه آن که فقط سه هفته بود به این نام خوانده می شد.پس از 11 سال تلاش برای حکومت شخصی بین سال‌های 1629 و 1640، چارلز در سال 1640 پارلمان را به توصیه لرد ونتورث، که اخیراً ارل استرافورد را ایجاد کرده بود، فراخواند، عمدتاً برای به دست آوردن پول برای تأمین مالی مبارزه نظامی خود با اسکاتلند در جنگ‌های اسقف‌ها.با این حال، مانند پیشینیان خود، پارلمان جدید بیشتر به جبران نارضایتی های ادراک شده توسط دولت سلطنتی علاقه داشت تا رای دادن به بودجه پادشاه برای پیگیری جنگ خود علیه میثاق کنندگان اسکاتلند.جان پیم، نماینده مجلس تاویستاک، به سرعت به عنوان یک چهره اصلی در بحث ظاهر شد.سخنرانی طولانی او در 17 آوریل بیانگر امتناع مجلس عوام از رای دادن به یارانه ها بود مگر اینکه به تخلفات سلطنتی رسیدگی شود.جان همپدن، در مقابل، در خصوصی متقاعدکننده بود: او در 9 کمیته حضور داشت.سیل طومارهای مربوط به سوء استفاده های سلطنتی از کشور به پارلمان می آمد.پیشنهاد چارلز برای توقف اخذ پول کشتی مجلس را تحت تأثیر قرار نداد.چارلز که از از سرگیری بحث در مورد امتیاز تاج و تخت و نقض امتیاز پارلمان به دلیل دستگیری 9 عضو در سال 1629 عصبانی بود و از یک مناظره برنامه ریزی شده آینده در مورد وضعیت رو به وخامت اسکاتلند عصبانی بود، پارلمان را در 5 مه 1640 پس از تنها سه نفر منحل کرد. نشستن هفته هابعداً در سال توسط پارلمان طولانی دنبال شد.

پارلمان طولانی یک پارلمان انگلیسی بود که از سال 1640 تا 1660 ادامه داشت. این پارلمان به دنبال شکست پارلمان کوتاه مدت بود که پس از 11 سال غیبت پارلمانی، تنها به مدت سه هفته در بهار 1640 تشکیل شده بود.در سپتامبر 1640، شاه چارلز اول نامه‌ای صادر کرد که در آن پارلمان را برای تشکیل جلسه در 3 نوامبر 1640 فراخواند. او قصد داشت لوایح مالی را تصویب کند.نام پارلمان طویل از این جهت گرفته شد که بر اساس قانون مجلس مقرر شد که تنها با توافق اعضا منحل شود.و آن اعضا تا 16 مارس 1660، پس از جنگ داخلی انگلیس و نزدیک به پایان دوره بین الملل، با انحلال آن موافقت نکردند.

قانون پول کشتی 1640 قانون پارلمان انگلستان بود.مالیات قرون وسطایی به نام پول کشتی را غیرقانونی اعلام کرد، مالیاتی که حاکمیت می توانست بدون تصویب پارلمان (از شهرهای ساحلی) وضع کند.پول کشتی برای استفاده در جنگ در نظر گرفته شده بود، اما در دهه 1630 برای تأمین هزینه های دولتی روزمره شاه چارلز اول استفاده می شد و در نتیجه پارلمان را زیر و رو می کرد.

توطئه های ارتش در سال 1641 دو تلاش ادعایی جداگانه توسط حامیان چارلز اول انگلستان برای استفاده از ارتش برای سرکوب مخالفان پارلمانی در آستانه جنگ داخلی اول انگلیس بود.برنامه انتقال ارتش از یورک به لندن و استفاده از آن برای احیای مجدد اقتدار سلطنتی بود.همچنین ادعا شد که توطئه گران به دنبال کمک نظامی فرانسه بودند و قصد داشتند شهرها را تصرف و مستحکم کنند تا به پایگاه سلطنتی ها تبدیل شوند.افشای توطئه ها به جان پیم و دیگر رهبران مخالف اجازه داد تا با زندانی کردن یا تبعید کردن بسیاری از حامیان پادشاه، از جمله همسرش هنریتا ماریا، دست برتر را به دست آورند.به گفته کنراد راسل، هنوز مشخص نیست که "چه کسی با چه کسی نقشه کشیده است" و اینکه "توطئه های چارلز اول، مانند معشوقه های مادربزرگش، قادر به رشد هستند."با این وجود، به وضوح تلاش های واقعی برای مذاکره در مورد انتقال نیروها به لندن وجود داشت.

شورش ایرلندی در سال 1641 قیام کاتولیک های ایرلندی در پادشاهی ایرلند بود که خواهان پایان دادن به تبعیض ضد کاتولیک، خودمختاری بیشتر ایرلند، و معکوس کردن جزئی یا کامل مزارع ایرلند بودند.آنها همچنین می‌خواستند از تهاجم یا تسخیر احتمالی پارلمان‌های انگلیسی ضد کاتولیک و میثاق‌نشینان اسکاتلندی که با پادشاه، چارلز اول سرپیچی می‌کردند، جلوگیری کنند. این کار به عنوان یک کودتا توسط نجیب‌زاده‌ها و افسران ارتش کاتولیک آغاز شد که سعی در به دست گرفتن کنترل داشتند. دولت انگلیس در ایرلندبا این حال، به یک شورش گسترده و درگیری قومی با مهاجران پروتستان انگلیسی و اسکاتلندی تبدیل شد که منجر به مداخله نظامی اسکاتلند شد.شورشیان در نهایت کنفدراسیون کاتولیک ایرلندی را تأسیس کردند.

اعتراض بزرگ فهرستی از شکایات بود که در اول دسامبر 1641 توسط پارلمان انگلیس به چارلز اول پادشاه انگلستان ارائه شد، اما در 22 نوامبر 1641 توسط مجلس عوام در طول پارلمان طولانی تصویب شد.این یکی از رویدادهای مهمی بود که جنگ داخلی انگلیس را تسریع کرد.

پنج عضو، اعضای پارلمان بودند که پادشاه چارلز اول در 4 ژانویه 1642 تلاش کرد آنها را دستگیر کند. شاه چارلز اول در طول جلسه پارلمان طولانی، با همراهی سربازان مسلح وارد مجلس عوام انگلیس شد، اگرچه پنج عضو دیگر در آن حضور نداشتند. خانه در آن زمانپنج عضو عبارت بودند از: جان همپدن (حدود 1594–1643) آرتور هزلریگ (1601–1661) دنزیل هولز (1599–1680) جان پیم (1584–1643) ویلیام استرود (1598–1645) تلاش چارلز به زور برای وادار کردن پارلمان شکست خورد، بسیاری را علیه او برانگیخت و یکی از رویدادهایی بود که مستقیماً به وقوع جنگ داخلی در اواخر سال 1642 منجر شد.

فرمان شبه نظامیان در 15 مارس 1642 توسط پارلمان انگلستان به تصویب رسید. با ادعای حق تعیین فرماندهان نظامی بدون تأیید پادشاه، گام مهمی در حوادثی بود که منجر به وقوع اولین جنگ داخلی انگلیس در اوت شد.شورش ایرلندی 1641 به این معنی بود که حمایت گسترده ای در انگلستان برای افزایش نیروهای نظامی برای سرکوب آن وجود داشت.با این حال، با بدتر شدن روابط بین چارلز اول و پارلمان، هیچ یک از طرفین به طرف مقابل اعتماد نکرد، زیرا از ترس استفاده از چنین ارتشی علیه آنها می‌شمرد.تنها نیروی نظامی دائمی موجود گروه های آموزش دیده یا شبه نظامیان شهرستانی بودند که توسط ستوان های لرد کنترل می شدند که به نوبه خود توسط پادشاه منصوب می شدند.در دسامبر 1641، سر آرتور هزلریج لایحه‌ای برای شبه‌نظامیان ارائه کرد که به پارلمان این حق را می‌داد که فرماندهان خود را نامزد کند، نه چارلز، که توسط مجلس عوام تصویب شد.پس از شکست در دستگیری پنج عضو در 5 ژانویه، چارلز لندن را ترک کرد و به سمت شمال به یورک رفت.در چند هفته بعد، بسیاری از اعضای سلطنتی عوام و مجلس اعیان به او پیوستند.نتیجه اکثریت پارلمانی در لردها بود که این لایحه را در 5 مارس 1642 تصویب کرد، در حالی که تأیید کرد که انجام این کار نقض سوگند وفاداری نیست.این لایحه در همان روز برای تصویب به عوام عوام بازگردانده شد، سپس برای موافقت سلطنتی چارلز به تصویب رسید تا به قانون الزام آور پارلمان تبدیل شود.هنگامی که او نپذیرفت، پارلمان در 15 مارس 1642 اعلام کرد "مردم به فرمان شبه نظامیان ملزم هستند، اگرچه موافقت سلطنتی را دریافت نکرده اند".چارلز به این ادعای بی‌سابقه حاکمیت پارلمانی با صدور کمیسیون‌های آرایه پاسخ داد، اگرچه اینها بیانیه‌هایی مبنی بر قصد بودند، با تأثیر عملی کمی بر تشکیل ارتش‌ها.پارلمان در طول دهه 1640 به تصویب و اجرای احکام ادامه داد که اکثر آنها پس از بازسازی 1660 باطل اعلام شدند.یک استثناء مالیات غیر مستقیم 1643 بود.

در 1 ژوئن 1642، لردها و عوام انگلیس فهرستی از پیشنهادات معروف به نوزده گزاره را تصویب کردند که برای پادشاه چارلز اول انگلستان، که در آن زمان در یورک بود، فرستاده شد.در این خواسته ها، پارلمان طولانی به دنبال سهم بیشتری از قدرت در اداره پادشاهی بود.از جمله پیشنهادات نمایندگان، نظارت پارلمانی بر سیاست خارجی و مسئولیت فرماندهی شبه نظامیان، بدنه غیرحرفه ای ارتش و همچنین پاسخگویی وزرای پادشاه به مجلس بود.قبل از پایان ماه، پادشاه پیشنهادات را رد کرد و در ماه اوت کشور وارد جنگ داخلی شد.

اولین جنگ داخلی انگلیس تقریباً از اوت 1642 تا ژوئن 1646 در انگلستان و ولز درگرفت و بخشی از جنگ های 1638 تا 1651 سه پادشاهی را تشکیل می دهد.سایر درگیری‌های مرتبط عبارتند از: جنگ‌های اسقف‌ها، جنگ‌های کنفدراسیون ایرلند، جنگ داخلی دوم انگلیس، جنگ انگلیس و اسکاتلند (1650–1652) و فتح کرومول بر ایرلند.بر اساس تخمین های مدرن، 15 تا 20 درصد از کل مردان بالغ در انگلستان و ولز بین سال های 1638 تا 1651 در ارتش خدمت می کردند و حدود 4 درصد از کل جمعیت به دلیل جنگ جان خود را از دست دادند، در مقایسه با 2.23 درصد در جنگ جهانی اول. این ارقام تأثیر درگیری بر جامعه به طور کلی و تلخی ناشی از آن را نشان می دهد.درگیری سیاسی بین چارلز اول و پارلمان به سال‌های اولیه سلطنت او برمی‌گردد و با تحمیل حکومت شخصی در سال 1629 به اوج خود رسید. پس از جنگ‌های اسقف‌های 1639 تا 1640، چارلز در نوامبر 1640 پارلمان را فراخواند تا بتواند بودجه‌ای را به دست آورد که او را قادر می‌سازد. برای برگرداندن شکست خود از اسکاتلند کوونانترز، اما در مقابل آنها خواستار امتیازات سیاسی بزرگ شدند.در حالی که اکثریت قریب به اتفاق از نهاد سلطنت حمایت می کردند، آنها در مورد اینکه چه کسی اقتدار نهایی را در اختیار دارد، اختلاف نظر داشتند.سلطنت طلبان عموماً استدلال می کردند که پارلمان تابع پادشاه است، در حالی که اکثر مخالفان پارلمانی آنها از سلطنت مشروطه حمایت می کردند.با این حال، این یک واقعیت بسیار پیچیده را ساده می کند.بسیاری در ابتدا بی طرف ماندند یا با اکراه زیادی وارد جنگ شدند و انتخاب طرفین اغلب به وفاداری شخصی برمی گشت.هنگامی که درگیری در اوت 1642 آغاز شد، هر دو طرف انتظار داشتند که با یک نبرد حل و فصل شود، اما به زودی مشخص شد که اینطور نیست.موفقیت های سلطنت طلبان در سال 1643 منجر به اتحاد بین پارلمان و اسکاتلندی ها شد که در یک سری نبرد در سال 1644 پیروز شدند که مهم ترین آنها نبرد مارستون مور بود.در اوایل سال 1645، پارلمان اجازه تشکیل ارتش مدل جدید، اولین نیروی نظامی حرفه ای در انگلستان را صادر کرد و موفقیت آنها در ناسبی در ژوئن 1645 تعیین کننده بود.جنگ با پیروزی اتحاد پارلمانی در ژوئن 1646 و بازداشت چارلز به پایان رسید، اما امتناع او از مذاکره در مورد امتیازات و اختلافات بین مخالفانش منجر به جنگ داخلی دوم انگلیس در سال 1648 شد.

همه تلاش‌ها برای سازش در قانون اساسی بین شاه چارلز و پارلمان در اوایل سال 1642 شکست خورد.در ماه اکتبر، در پایگاه موقت خود در نزدیکی شروزبری، پادشاه تصمیم گرفت به لندن لشکرکشی کند تا درگیری قاطع با ارتش اصلی پارلمان به فرماندهی ارل اسکس را وادار کند.در اواخر 22 اکتبر، هر دو ارتش به طور غیرمنتظره ای دشمن را در نزدیکی یافتند.روز بعد، ارتش سلطنتی از تپه لبه فرود آمد تا به جنگ وادار کند.پس از اینکه توپخانه پارلمان توپخانه ای را باز کرد، سلطنتی ها حمله کردند.هر دو ارتش عمدتاً متشکل از نیروهای بی تجربه و گاهاً فاقد تجهیزات بودند.بسیاری از مردان از هر دو طرف برای غارت بارهای دشمن فرار کردند یا افتادند و هیچ یک از ارتش نتوانستند برتری قاطعی به دست آورند.پس از نبرد، پادشاه راهپیمایی خود را به لندن از سر گرفت، اما آنقدر قوی نبود که بتواند بر شبه نظامیان مدافع غلبه کند قبل از اینکه ارتش اسکس بتواند آنها را تقویت کند.نتیجه غیرقابل قطعی نبرد اجهیل مانع از آن شد که هر یک از جناح ها به پیروزی سریع در جنگ دست یابند که در نهایت چهار سال به طول انجامید.

نبرد ادوالتون مور در 30 ژوئن 1643 در آدوالتن، یورکشایر غربی، در طول اولین جنگ داخلی انگلیس رخ داد.در این نبرد، سلطنت طلبان وفادار به شاه چارلز به رهبری ارل نیوکاسل، نمایندگان پارلمان به فرماندهی لرد فیرفکس را شکست دادند.

طوفان بریستول از 23 تا 26 ژوئیه 1643 در طول اولین جنگ داخلی انگلیس رخ داد.ارتش سلطنتی تحت فرمان پرنس روپرت، بندر مهم بریستول را از پادگان پارلمانی ضعیف خود تصرف کرد.این شهر تا زمان محاصره دوم بریستول در سپتامبر 1645 تحت کنترل سلطنتی ها باقی ماند.

نبرد اول نیوبوری نبردی از اولین جنگ داخلی انگلیس بود که در 20 سپتامبر 1643 بین یک ارتش سلطنتی تحت فرماندهی شخصی شاه چارلز و یک نیروی پارلمانی به رهبری ارل اسکس درگرفت.پس از یک سال موفقیت سلطنتی‌ها که طی آن آنها بنبوری، آکسفورد و ردینگ را بدون درگیری قبل از یورش به بریستول تصرف کردند، نمایندگان پارلمان بدون ارتش مؤثر در غرب انگلستان باقی ماندند.هنگامی که چارلز گلاستر را محاصره کرد، پارلمان مجبور شد نیرویی را تحت اسکس جمع کند تا نیروهای چارلز را شکست دهد.پس از یک راهپیمایی طولانی، اسکس سلطنتی‌ها را غافلگیر کرد و قبل از شروع عقب‌نشینی به لندن، آنها را از گلاستر دور کرد.چارلز نیروهای خود را جمع کرد و اسکس را تعقیب کرد و از ارتش پارلمان در نیوبوری پیشی گرفت و آنها را مجبور کرد برای ادامه عقب نشینی از کنار نیروهای سلطنتی عبور کنند.دلایل شکست سلطنت طلبان در شکست نمایندگان پارلمان عبارتند از کمبود مهمات، فقدان نسبی حرفه ای سربازان و تاکتیک های اسکس، که "کمبود سواره نظام بسیار مورد تاسف خود را با نبوغ تاکتیکی و قدرت آتش جبران کرد"، با سواره نظام روپرت با رانندگی مقابله کرد. آنها را با تشکیلات انبوه پیاده نظام.اگرچه تعداد تلفات نسبتاً اندک بود (1300 سلطنت طلب و 1200 نماینده پارلمان)، مورخانی که این نبرد را مطالعه کرده اند آن را یکی از حیاتی ترین نبردهای جنگ داخلی اول انگلیس می دانند که نقطه اوج پیشروی سلطنتی ها و منتهی به جنگ است. امضای Solemn League and Covenant، که میثاق‌های اسکاتلندی را در کنار پارلمان وارد جنگ کرد و منجر به پیروزی نهایی آرمان پارلمانی شد.

Solemn League and Covenant توافقی بود بین میثاق کنندگان اسکاتلندی و رهبران پارلمان انگلیس در سال 1643 در طول اولین جنگ داخلی انگلیس، صحنه درگیری در جنگ های سه پادشاهی.در 17 اوت 1643، کلیسای اسکاتلند (کرک) آن را پذیرفت و در 25 سپتامبر 1643 پارلمان انگلیس و مجمع وست مینستر نیز آن را پذیرفتند.

محاصره نیوکاسل (3 فوریه 1644 - 27 اکتبر 1644) در طول اولین جنگ داخلی انگلیس رخ داد، زمانی که یک ارتش Covenanter به فرماندهی لرد ژنرال الکساندر لزلی، ارل اول لون، پادگان سلطنتی تحت نظر سر جان مارلی، فرماندار شهر را محاصره کرد. .سرانجام کوونانترز شهر نیوکاسل-آن-تاین را با طوفانی تصرف کرد و پادگان سلطنتی که هنوز قلعه را در اختیار داشتند، با شرایط تسلیم شدند. این اولین بار نبود که نیوکاسل-آن-تاین در طول جنگ های سه پادشاهی دست به دست می شد .اسکاتلندی ها شهر را در جریان جنگ اسقف دوم در سال 1640 اشغال کرده بودند.

نبرد مارستون مور در 2 ژوئیه 1644 در طول جنگ های سه پادشاهی 1639 - 1653 انجام شد. نیروهای ترکیبی از نمایندگان پارلمان انگلیسی به رهبری لرد فیرفکس و ارل منچستر و میثاق کنندگان اسکاتلندی تحت رهبری ارل لوون شکست دادند. سلطنت طلبان به فرماندهی شاهزاده روپرت راین و مارکز نیوکاسل.در طول تابستان 1644، میثاق‌ها و نمایندگان پارلمان یورک را محاصره کردند، که توسط مارکز نیوکاسل از آن دفاع می‌کرد.روپرت ارتشی را جمع آوری کرده بود که در شمال غربی انگلستان راهپیمایی می کرد و نیروهای کمکی و نیروهای تازه نفس را در راه جمع می کرد و در سراسر پنین ها برای تسکین شهر.همگرایی این نیروها، نبرد بعدی را به بزرگترین جنگ داخلی تبدیل کرد.در 1 ژوئیه، روپرت برای تسکین شهر بر میثاق‌ها و نمایندگان پارلمان غلبه کرد.روز بعد، با وجود اینکه تعداد او بیشتر بود، به دنبال جنگ با آنها رفت.او بلافاصله از حمله منصرف شد و در طول روز هر دو طرف تمام قدرت خود را در Marston Moor، گستره ای از علفزار وحشی در غرب یورک جمع کردند.نزدیک به غروب، میثاق‌کنندگان و نمایندگان پارلمان حمله غافلگیرانه‌ای را آغاز کردند.پس از یک مبارزه گیج کننده دو ساعته، سواره نظام پارلمانی به رهبری الیور کرامول سواره نظام سلطنتی را از میدان خارج کردند و با پیاده نظام لوون، پیاده نظام سلطنتی باقی مانده را نابود کردند.سلطنت طلبان پس از شکست خود عملاً انگلستان شمالی را رها کردند و بخش اعظمی از نیروی انسانی بخش های شمالی انگلستان (که به شدت از نظر سلطنت طلبی همدردی داشتند) را از دست دادند و همچنین دسترسی به قاره اروپا را از طریق بنادر در ساحل دریای شمال از دست دادند.اگرچه آنها تا حدی ثروت خود را با پیروزی در اواخر سال در جنوب انگلستان به دست آوردند، از دست دادن شمال یک نقص مهلک بود در سال بعد، زمانی که آنها تلاش کردند تا با سلطنت طلبان اسکاتلندی تحت رهبری مارکز مونتروز ارتباط برقرار کنند.

نبرد دوم نیوبوری نبردی بود در اولین جنگ داخلی انگلیس که در 27 اکتبر 1644 در اسپن، مجاور نیوبوری در برکشایر درگرفت.این نبرد در نزدیکی محل اولین نبرد نیوبوری، که در اواخر سپتامبر سال قبل اتفاق افتاد، انجام شد.ارتش ترکیبی پارلمان شکست تاکتیکی را بر رویالیست ها تحمیل کردند، اما نتوانستند مزیت استراتژیک به دست آورند.

ارتش مدل جدید ارتشی دائمی بود که در سال 1645 توسط نمایندگان پارلمان در طول جنگ داخلی اول انگلیس تشکیل شد، سپس پس از بازسازی استوارت در سال 1660 منحل شد. تفاوت این ارتش با سایر ارتش های به کار گرفته شده در جنگ های 1638 تا 1651 سه پادشاهی در این بود که اعضای آن عبارت بودند از به جای محدود شدن به یک منطقه یا پادگان، مسئول خدمات در هر نقطه از کشور است.برای ایجاد یک گروه افسری حرفه ای، رهبران ارتش از داشتن کرسی در مجلس اعیان یا مجلس عوام منع شدند.این امر تشویق به جدایی آنها از جناح های سیاسی یا مذهبی در میان نمایندگان مجلس بود.ارتش مدل جدید تا حدی از میان سربازان کهنه‌کار که قبلاً عمیقاً اعتقادات مذهبی پیوریتن داشتند و تا حدودی از سربازانی که بسیاری از باورهای رایج در مورد دین یا جامعه را با خود آورده بودند، پرورش یافت.بنابراین، بسیاری از سربازان معمولی آن دیدگاه‌های مخالف یا رادیکال منحصربه‌فرد در میان ارتش‌های انگلیسی داشتند.اگرچه افسران ارشد ارتش بسیاری از عقاید سیاسی سربازان خود را نداشتند، استقلال آنها از پارلمان منجر به تمایل ارتش برای کمک به اقتدار پارلمان و سرنگونی تاج و تخت و ایجاد مشترک المنافع انگلیس از سال 1649 تا 1660 شد. شامل یک دوره حکومت مستقیم نظامی است.در نهایت، ژنرال‌های ارتش (به ویژه اولیور کرامول) می‌توانستند هم به نظم داخلی ارتش و هم به غیرت مذهبی و حمایت ذاتی آن از «آدرس خوب قدیمی» برای حفظ یک حکومت اساساً دیکتاتوری تکیه کنند.

نبرد ناسبی در روز شنبه 14 ژوئن 1645 در طول اولین جنگ داخلی انگلیس در نزدیکی روستای ناسبی در نورث همپتونشایر رخ داد.ارتش مدل جدید پارلمانی، به فرماندهی سر توماس فیرفکس و الیور کرامول، ارتش اصلی سلطنت طلبان تحت رهبری چارلز اول و پرنس روپرت را نابود کرد.شکست هر امید واقعی به پیروزی سلطنت طلبان را پایان داد، اگرچه چارلز در نهایت تا می 1646 تسلیم نشد.مبارزات انتخاباتی 1645 در آوریل آغاز شد، زمانی که ارتش مدل جدید تازه تأسیس برای تسکین تاونتون به سمت غرب حرکت کرد، قبل از اینکه به آنها دستور داده شد تا آکسفورد، پایتخت دوران جنگ سلطنتی‌ها را محاصره کنند.در 31 می، سلطنت طلبان به لستر یورش بردند و فیرفکس به او دستور داده شد که محاصره را رها کند و با آنها درگیر شود.اگرچه چارلز بسیار بیشتر از تعداد بود، اما تصمیم گرفت بایستد و بجنگد و پس از چند ساعت نبرد، نیروی او عملاً نابود شد.سلطنت طلبان متحمل بیش از 1000 تلفات شدند و بیش از 4500 نفر از پیاده نظام آنها اسیر شدند و در خیابان های لندن رژه رفتند.آنها دیگر هرگز ارتشی با کیفیت مشابه به میدان نخواهند برد.آنها همچنین تمام توپخانه و فروشگاه های خود را به همراه چمدان های شخصی و اوراق خصوصی چارلز از دست دادند که تلاش های او را برای وارد کردن کنفدراسیون کاتولیک ایرلند و مزدوران خارجی به جنگ آشکار می کرد.اینها در جزوه ای با عنوان کابینه پادشاه باز شد، منتشر شد که ظاهر آن تقویت بزرگی برای آرمان پارلمان بود.

نبرد لنگپورت یک پیروزی پارلمانی در اواخر جنگ داخلی اول انگلیس بود که آخرین ارتش میدانی سلطنتی را نابود کرد و به پارلمان کنترل غرب انگلستان را داد که تا آن زمان منبع اصلی نیروی انسانی، مواد خام و واردات سلطنتی ها بود.این نبرد در 10 ژوئیه 1645 در نزدیکی شهر کوچک لنگپورت، که در جنوب بریستول قرار دارد، رخ داد.

محاصره دوم بریستول از جنگ داخلی اول انگلیس از 23 اوت 1645 تا 10 سپتامبر 1645 ادامه یافت، زمانی که فرمانده سلطنتی شاهزاده روپرت شهری را که از دست نمایندگان پارلمان در 26 ژوئیه 1643 تسلیم کرد. فرمانده ارتش مدل جدید پارلمانی نیروهایی که بریستول را محاصره کرده بودند، لرد فیرفکس بود.شاه چارلز، تقریباً مبهوت از ناگهانی از دست دادن فاجعه بار بریستول، روپرت را از تمام دفترهایش برکنار کرد و به او دستور داد که انگلستان را ترک کند.

پس از سومین محاصره آکسفورد، که چارلز در آوریل 1646 از آن گریخت (در لباس خدمتکار) او خود را به دست ارتش پروتستان اسکاتلندی که نیوآرک را محاصره کرده بود، سپرد و به سمت شمال به نیوکاسل بر تاین برده شد.پس از نه ماه مذاکره، سرانجام اسکاتلندی ها با پارلمان انگلیس به توافق رسیدند: در ازای 100000 پوند و وعده پول بیشتر در آینده، اسکاتلندی ها از نیوکاسل خارج شدند و چارلز را در ژانویه 1647 به کمیسران پارلمان تحویل دادند.

پارلمان چارلز را در حبس خانگی در خانه هولدنبی در نورث همپتون شایر نگه داشت تا اینکه کورنت جورج جویس او را در 3 ژوئن با تهدید به زور به نام ارتش مدل جدید از هولدنبی گرفت.در این زمان، سوء ظن متقابل بین پارلمان، که طرفدار انحلال ارتش و پرهیزگاری بود، و ارتش مدل جدید، که عمدتاً توسط مستقلین جماعتی اداره می شد، ایجاد شده بود که به دنبال نقش سیاسی بیشتری بودند.چارلز مشتاق بود از شکاف‌های رو به گسترش استفاده کند و ظاهراً اقدامات جویس را به‌جای تهدید به عنوان یک فرصت می‌نگریست.او ابتدا به پیشنهاد خودش به نیومارکت برده شد و سپس به اوتلندز و متعاقباً همپتون کورت منتقل شد، در حالی که مذاکرات بی‌ثمرتری در جریان بود.در ماه نوامبر، او تصمیم گرفت که فرار به نفعش باشد – شاید به فرانسه، جنوب انگلستان یا برویک آپون توید، نزدیک مرز اسکاتلند.او در 11 نوامبر از دادگاه همپتون فرار کرد و از سواحل ساوتهمپتون واتر با سرهنگ رابرت هاموند، فرماندار پارلمانی جزیره وایت، که ظاهراً معتقد بود با او همدردی می کرد، تماس گرفت.اما هاموند چارلز را در قلعه کاریزبروک محبوس کرد و به پارلمان اطلاع داد که چارلز در بازداشت است.از Carisbrooke، چارلز به تلاش برای چانه زدن با طرف های مختلف ادامه داد.برخلاف درگیری قبلی خود با کرک اسکاتلندی، در 26 دسامبر 1647 او یک معاهده مخفی با اسکاتلندی ها امضا کرد.بر اساس این قرارداد که «نامزدی» نام داشت، اسکاتلندی ها متعهد شدند که از طرف چارلز به انگلستان حمله کنند و او را به تاج و تخت بازگردانند، مشروط بر اینکه پروتستان به مدت سه سال در انگلستان برقرار شود.

جنگ داخلی دوم انگلستان در سال 1648 بخشی از یک سری درگیری های مرتبط در جزایر بریتانیا بود که شامل انگلستان، ولز، اسکاتلند و ایرلند می شد.در مجموع به عنوان جنگ های 1638 تا 1651 سه پادشاهی شناخته می شوند، سایر موارد شامل جنگ های کنفدراسیون ایرلندی، جنگ های اسقف های 1638 تا 1640 و فتح کرومول ایرلند است.پس از شکست او در جنگ داخلی اول انگلیس، چارلز اول در ماه مه 1646 به جای پارلمان تسلیم میثاق‌های اسکاتلندی شد.با انجام این کار، او امیدوار بود که از اختلافات بین پرسبیتریان انگلیسی و اسکاتلندی و مستقل های انگلیسی سوء استفاده کند.در این مرحله، همه احزاب انتظار داشتند که چارلز به عنوان پادشاه ادامه دهد که همراه با اختلافات داخلی آنها به او اجازه داد تا از امتیازات مهم خودداری کند.هنگامی که اکثریت پروتستان در پارلمان نتوانست ارتش مدل جدید را در اواخر سال 1647 منحل کند، بسیاری با انگاگرهای اسکاتلندی در توافقنامه ای برای بازگرداندن چارلز به تاج و تخت انگلیس پیوستند.تهاجم اسکاتلند توسط قیام های سلطنتی در ولز جنوبی، کنت، اسکس و لنکاوی و بخش هایی از نیروی دریایی سلطنتی حمایت شد.با این حال، اینها به خوبی هماهنگ نبودند و در پایان اوت 1648، توسط نیروهای تحت امر الیور کرامول و سر توماس فیرفکس شکست خوردند.این منجر به اعدام چارلز اول در ژانویه 1649 و تأسیس اتحادیه مشترک المنافع انگلستان شد، پس از آن پیمانکاران پسرش چارلز دوم را به پادشاهی اسکاتلند تاج گذاری کردند که منجر به جنگ بین انگلیس و اسکاتلند از 1650 تا 1652 شد.

نبرد پرستون (17-19 اوت 1648)، عمدتاً در والتون-ل-دیل در نزدیکی پرستون در لنکاوی جنگید، که منجر به پیروزی ارتش مدل جدید تحت فرماندهی الیور کرامول بر رویالیست ها و اسکاتلندی ها به فرماندهی دوک شد. همیلتونپیروزی پارلمان پایان جنگ داخلی دوم انگلیس را نشان داد.

پاکسازی غرور نامی است که معمولاً به رویدادی داده می‌شود که در 6 دسامبر 1648 رخ داد، زمانی که سربازان از ورود اعضای پارلمان که با ارتش مدل جدید خصمانه می‌دانستند به مجلس عوام انگلیس جلوگیری کردند.با وجود شکست در جنگ داخلی اول انگلیس، چارلز اول قدرت سیاسی قابل توجهی را حفظ کرد.این به او اجازه داد تا با میانه‌روهای اسکاتلندی و میانه‌روهای پارلمان اتحادی ایجاد کند تا او را به تاج و تخت انگلیس بازگرداند.نتیجه جنگ داخلی دوم انگلستان در سال 1648 بود که در آن او بار دیگر شکست خورد.فرماندهان ارشد ارتش مدل جدید که متقاعد شده بودند تنها برکناری او می تواند به درگیری پایان دهد، لندن را در 5 دسامبر به دست گرفتند.روز بعد، سربازان به فرماندهی کلنل توماس پراید به زور آن نمایندگانی را که مخالفان خود می‌دانستند از پارلمان حذف کردند و 45 نفر را دستگیر کردند.این تنها کودتای نظامی ثبت شده در تاریخ انگلیس به حساب می آید.

اعدام چارلز اول با سر بریدن در روز سه شنبه 30 ژانویه 1649 در خارج از خانه ضیافت در وایت هال اتفاق افتاد.این اعدام نقطه اوج درگیری های سیاسی و نظامی بین سلطنت طلبان و نمایندگان پارلمان انگلیس در طول جنگ داخلی انگلیس بود که منجر به دستگیری و محاکمه چارلز اول شد. در روز شنبه 27 ژانویه 1649، دیوان عالی دادگستری پارلمان چارلز را مجرم اعلام کرد. به دلیل تلاش برای «حفظ قدرت نامحدود و ظالمانه برای حکومت بر اساس میل خود و براندازی حقوق و آزادی های مردم» و به اعدام محکوم شد.

کشورهای مشترک المنافع ساختار سیاسی در دوره 1649 تا 1660 بود که انگلستان و ولز، بعدها همراه با ایرلند و اسکاتلند، پس از پایان جنگ داخلی دوم انگلیس و محاکمه و اعدام چارلز اول به عنوان یک جمهوری اداره شدند. وجود از طریق "قانونی که انگلستان را به عنوان یک مشترک المنافع اعلام می کند" اعلام شد، که توسط پارلمان رامپ در 19 مه 1649 تصویب شد. قدرت در کشورهای مشترک المنافع اولیه عمدتاً در اختیار پارلمان و شورای ایالتی بود.در طول این دوره، نبردها، به ویژه در ایرلند و اسکاتلند، بین نیروهای پارلمانی و نیروهای مخالف آنها ادامه یافت، به عنوان بخشی از آنچه که اکنون عموماً به عنوان جنگ داخلی سوم انگلیس شناخته می شود.در سال 1653، پس از انحلال پارلمان رامپ، شورای ارتش سند حکومتی را به تصویب رساند که الیور کرامول لرد محافظ "مشترک المنافع انگلیس، اسکاتلند و ایرلند" متحد شد و دوره ای را که اکنون معمولاً تحت عنوان پروتکتوریت شناخته می شود افتتاح کرد.پس از مرگ کرامول، و پس از یک دوره کوتاه حکومت تحت فرمان پسرش، ریچارد کرامول، پارلمان تحت الحمایه در سال 1659 منحل شد و پارلمان رامپ فراخوان داد و روندی را آغاز کرد که منجر به احیای سلطنت در سال 1660 شد. اصطلاح مشترک المنافع گاهی اوقات به کار می رود. برای کل سال‌های 1649 تا 1660 استفاده می‌شد - که توسط برخی Interregnum نامیده می‌شد - اگرچه برای مورخان دیگر، استفاده از این اصطلاح محدود به سال‌های قبل از تصرف رسمی قدرت توسط کرامول در سال 1653 است.

فتح کرومول ایرلند یا جنگ کرومول در ایرلند (1649–1653) فتح مجدد ایرلند توسط نیروهای پارلمان انگلیس به رهبری الیور کرامول در طول جنگ های سه پادشاهی بود.کرامول با ارتش مدل جدید از طرف پارلمان رامپ انگلستان در اوت 1649 به ایرلند حمله کرد.در ماه مه 1652، ارتش پارلمانی کرامول ائتلاف کنفدراسیون و سلطنتی را در ایرلند شکست داد و کشور را اشغال کرد و به جنگ های کنفدراسیون ایرلند (یا جنگ یازده ساله) پایان داد.با این حال، جنگ چریکی برای یک سال دیگر ادامه یافت.کرامول مجموعه ای از قوانین جزایی را علیه کاتولیک های رومی (اکثریت قریب به اتفاق جمعیت) تصویب کرد و مقادیر زیادی از زمین های آنها را مصادره کرد.به عنوان مجازات شورش سال 1641، تقریباً تمام زمین های متعلق به کاتولیک های ایرلندی مصادره شد و به مهاجران انگلیسی داده شد.زمینداران کاتولیک باقی مانده به Connacht منتقل شدند.قانون حل و فصل 1652 تغییر در مالکیت زمین را رسمیت داد.کاتولیک ها به طور کلی از ورود به پارلمان ایرلند منع شدند، از زندگی در شهرها و ازدواج با پروتستان ها منع شدند.

جنگ انگلیس و اسکاتلند (1650-1652) که به عنوان جنگ داخلی سوم نیز شناخته می شود، آخرین درگیری در جنگ های سه پادشاهی، یک سری درگیری های مسلحانه و دسیسه های سیاسی بین نمایندگان پارلمان و سلطنت طلبان بود.تهاجم انگلیسی 1650 یک تهاجم نظامی پیشگیرانه توسط ارتش مدل جدید مشترک المنافع انگلیس بود که قصد داشت خطر حمله چارلز دوم به انگلستان را با ارتش اسکاتلندی کاهش دهد.جنگ‌های داخلی اول و دوم انگلیس، که در آن سلطنت‌گرایان انگلیسی وفادار به چارلز اول، با نمایندگان پارلمان برای کنترل کشور می‌جنگیدند، بین سال‌های 1642 و 1648 رخ داد. زمانی که سلطنت‌گرایان برای دومین بار شکست خوردند، دولت انگلیس که از دوروی چارلز خشمگین شده بود. در جریان مذاکرات، او را در 30 ژانویه 1649 اعدام کردند. چارلز اول همچنین به طور جداگانه پادشاه اسکاتلند بود که در آن زمان یک کشور مستقل بود.اسکاتلندی ها در حمایت از نمایندگان پارلمان در جنگ داخلی اول جنگیدند، اما ارتشی را برای حمایت از پادشاه به انگلستان فرستادند.پارلمان اسکاتلند که قبل از اعدام با آن مشورت نشده بود، پسرش چارلز دوم را پادشاه بریتانیا اعلام کرد.در سال 1650 اسکاتلند به سرعت در حال تشکیل ارتش بود.رهبران دولت مشترک المنافع انگلیس احساس خطر کردند و در 22 ژوئیه ارتش مدل جدید به رهبری الیور کرامول به اسکاتلند حمله کرد.اسکاتلندی ها به فرماندهی دیوید لزلی به ادینبورگ عقب نشینی کردند و از جنگ سرباز زدند.پس از یک ماه مانور، کرامول به طور غیرمنتظره ای ارتش انگلیس را در یک حمله شبانه در 3 سپتامبر از دانبار خارج کرد و اسکاتلندی ها را به شدت شکست داد.بازماندگان ادینبورگ را رها کردند و به گلوگاه استراتژیک استرلینگ عقب نشینی کردند.انگلیسی ها کنترل خود را بر جنوب اسکاتلند تضمین کردند، اما نتوانستند از استرلینگ پیشروی کنند.در 17 ژوئیه 1651، انگلیسی ها با قایق های مخصوص ساخته شده از فرث فورت گذشتند و اسکاتلندی ها را در نبرد Inverkeithing در 20 ژوئیه شکست دادند.این امر ارتش اسکاتلند در استرلینگ را از منابع تدارکاتی و تقویتی خود منع کرد.چارلز دوم که معتقد بود تنها جایگزین تسلیم شدن است، در ماه اوت به انگلستان حمله کرد.کرامول تعقیب کرد، تعداد کمی از انگلیسی‌ها برای آرمان سلطنتی متحد شدند و انگلیسی‌ها ارتش بزرگی را تشکیل دادند.کرامول در 3 سپتامبر اسکاتلندی‌هایی را که تعدادشان بسیار بیشتر بود، به نبرد در ووستر آورد و آنها را کاملاً شکست داد و پایان جنگ‌های سه پادشاهی را رقم زد.چارلز یکی از معدود افرادی بود که فرار کرد.این تظاهرات مبنی بر اینکه انگلیسی ها مایل به جنگ برای دفاع از جمهوری بودند و توانایی انجام این کار را داشتند به طور مؤثر موقعیت دولت جدید انگلیس را تقویت کرد.دولت شکست خورده اسکاتلند منحل شد و پادشاهی اسکاتلند به کشورهای مشترک المنافع جذب شد.در پی درگیری های زیاد، کرامول به عنوان لرد محافظ حکومت کرد.پس از مرگ او، درگیری های بیشتر منجر به تاج گذاری چارلز به عنوان پادشاه انگلستان در 23 آوریل 1661 شد، دوازده سال پس از تاج گذاری توسط اسکاتلندی ها.این کار بازسازی استوارت را تکمیل کرد.

نبرد دانبار بین ارتش مدل جدید انگلیسی به رهبری الیور کرامول و ارتش اسکاتلندی به فرماندهی دیوید لسلی در 3 سپتامبر 1650 در نزدیکی دانبار اسکاتلند انجام شد.این نبرد به پیروزی قاطع انگلیسی ها منجر شد.این اولین نبرد مهم تهاجم 1650 به اسکاتلند بود که با پذیرش چارلز دوم به عنوان پادشاه بریتانیا توسط اسکاتلند پس از سر بریدن پدرش چارلز اول در 30 ژانویه 1649 آغاز شد.پس از نبرد، دولت اسکاتلند به استرلینگ پناه برد، جایی که لزلی آنچه از ارتشش باقی مانده بود را جمع آوری کرد.انگلیسی ها ادینبورگ و بندر مهم استراتژیک لیث را تصرف کردند.در تابستان 1651 انگلیسی ها از فرث فورت عبور کردند تا نیرویی را در فایف پیاده کنند.آنها اسکاتلندی ها را در Inverkeithing شکست دادند و به همین ترتیب استحکامات شمال اسکاتلند را تهدید کردند.لزلی و چارلز دوم در تلاشی ناموفق برای جمع آوری حامیان سلطنتی در انگلستان به سمت جنوب راهپیمایی کردند.دولت اسکاتلند که در وضعیت غیرقابل دفاعی قرار گرفته بود، تسلیم کرامول شد که سپس ارتش اسکاتلند را در جنوب دنبال کرد.در نبرد ووستر، دقیقاً یک سال پس از نبرد دانبار، کرامول ارتش اسکاتلند را درهم شکست و به جنگ پایان داد.

یک رژیم پارلمانی انگلیسی، چارلز اول را که پادشاه اسکاتلند و انگلیس در یک اتحادیه شخصی بود، در ژانویه 1649 محاکمه و اعدام کرده بود.ارتش انگلیسی به رهبری الیور کرامول در ژوئیه 1650 به اسکاتلند حمله کرد. ارتش اسکاتلند به فرماندهی دیوید لسلی، تا 3 سپتامبر که در نبرد دانبار به شدت شکست خورد، از نبرد خودداری کرد.انگلیسی ها ادینبورگ را اشغال کردند و اسکاتلندی ها به نقطه خفه شدن استرلینگ عقب نشینی کردند.برای نزدیک به یک سال تمام تلاش ها برای طوفان یا دور زدن استرلینگ، یا کشاندن اسکاتلندی ها به نبردی دیگر، با شکست مواجه شدند.در 17 ژوئیه 1651، 1600 سرباز انگلیسی از فرث فورت در باریک‌ترین نقطه آن با قایق‌های کف تخت مخصوصاً ساخته شده عبور کردند و در کوئینزفری شمالی در شبه جزیره فری فرود آمدند.اسکاتلندی ها نیرو فرستادند تا انگلیسی ها را به داخل ببندند و انگلیسی ها فرود خود را تقویت کردند.در 20 ژوئیه، اسکاتلندی ها علیه انگلیسی ها حرکت کردند و در یک درگیری کوتاه شکست خوردند.لامبرت بندر برنتیسلند در آبهای عمیق را تصرف کرد و کرامول بیشتر ارتش انگلیس را کشتی گرفت.او سپس به راه افتاد و پرت، مقر موقت دولت اسکاتلند را تصرف کرد.چارلز و لزلی ارتش اسکاتلند را به جنوب بردند و به انگلستان حمله کردند.کرامول آنها را تعقیب کرد و 6000 مرد باقی ماند تا مقاومت باقی مانده در اسکاتلند را از بین ببرند.چارلز و اسکاتلندی ها در 3 سپتامبر در نبرد ووستر به طور قاطع شکست خوردند.در همان روز آخرین شهر مهم اسکاتلند، داندی، تسلیم شد.

نبرد ووستر در 3 سپتامبر 1651 در شهر ووستر انگلستان و اطراف آن رخ داد و آخرین نبرد بزرگ از 1639 تا 1653 جنگ های سه پادشاهی بود.یک ارتش پارلمانی متشکل از 28000 نفر به رهبری الیور کرامول یک نیروی سلطنتی اسکاتلندی متشکل از 16000 نفر به رهبری چارلز دوم انگلستان را شکست داد.سلطنت طلبان در شهر ووستر و اطراف آن مواضع دفاعی گرفتند.منطقه نبرد توسط رودخانه Severn به دو نیم تقسیم شد و رودخانه Teme مانع دیگری در جنوب غربی Worcester بود.کرامول ارتش خود را به دو بخش اصلی تقسیم کرد که توسط Severn تقسیم شد تا از شرق و جنوب غربی حمله کند.درگیری شدید در نقاط عبور رودخانه وجود داشت و دو سورتی پرواز خطرناک توسط سلطنتی ها علیه نیروی پارلمان شرقی شکست خورد.پس از طوفان یک منطقه بزرگ در شرق شهر، نمایندگان پارلمان وارد ووستر شدند و مقاومت سلطنتی سازماندهی شده سقوط کرد.چارلز دوم توانست از دستگیری فرار کند.

پس از انحلال پارلمان باربون، جان لمبرت قانون اساسی جدیدی به نام «ابزار دولت» ارائه کرد که دقیقاً از سران پیشنهادها الگوبرداری شده بود.کرامول لرد پروتکتور را مادام العمر به عهده گرفت تا "قضاوت اصلی و اداره دولت" را بر عهده بگیرد.او قدرت فراخوانی و انحلال پارلمان ها را داشت اما طبق این سند موظف بود اکثریت رای شورای دولتی را به دست آورد.با این حال، قدرت کرامول به دلیل محبوبیت مداوم او در میان ارتشی که در طول جنگ های داخلی ایجاد کرده بود و متعاقباً با احتیاط از آن محافظت می کرد، تقویت شد.کرامول در 16 دسامبر 1653 به عنوان لرد محافظ سوگند یاد کرد.

این جنگ‌ها، انگلستان، اسکاتلند و ایرلند را در میان معدود کشورهای اروپایی بدون پادشاه قرار داد.در پی پیروزی، بسیاری از آرمان ها به حاشیه رفت.دولت جمهوری خواه مشترک المنافع انگلستان از سال 1649 تا 1653 و از 1659 تا 1660 بر انگلیس (و بعداً بر کل اسکاتلند و ایرلند) حکومت کرد. بین این دو دوره و به دلیل درگیری های درونی بین جناح های مختلف در پارلمان، الیور کرامول بر آن حکومت کرد. پروتکتورات به عنوان لرد محافظ (در واقع یک دیکتاتور نظامی) تا زمان مرگ او در سال 1658.پس از مرگ الیور کرامول، پسرش ریچارد لرد محافظ شد، اما ارتش اعتماد چندانی به او نداشت.پس از هفت ماه ارتش ریچارد را برکنار کرد.در ماه مه 1659، Rump را دوباره نصب کرد.نیروی نظامی اندکی بعد این را نیز منحل کرد.پس از انحلال دوم رامپ، در اکتبر 1659، چشم انداز نزول کامل به هرج و مرج به چشم آمد، زیرا تظاهر ارتش به وحدت در جناح ها تجزیه شد.در این فضا، ژنرال جورج مونک، فرماندار اسکاتلند تحت فرمان کرامولز، با ارتش خود از اسکاتلند به سمت جنوب حرکت کرد.در 4 آوریل 1660، در اعلامیه بردا، چارلز دوم شرایط پذیرش تاج انگلستان را اعلام کرد.مونک پارلمان کنوانسیون را سازماندهی کرد که برای اولین بار در 25 آوریل 1660 تشکیل شد.در 8 مه 1660، اعلام کرد که چارلز دوم از زمان اعدام چارلز اول در ژانویه 1649 به عنوان پادشاه قانونی سلطنت کرده است. چارلز در 23 مه 1660 از تبعید بازگشت. در 29 مه 1660، مردم لندن او را به عنوان پادشاه تحسین کردند.تاجگذاری او در ابی وست مینستر در 23 آوریل 1661 انجام شد. این رویدادها به عنوان بازسازی شناخته شدند.اگرچه سلطنت دوباره برقرار شد، اما همچنان با موافقت پارلمان بود.بنابراین جنگ های داخلی عملاً انگلستان و اسکاتلند را به سمت شکل حکومتی سلطنتی پارلمانی قرار داد.نتیجه این سیستم این بود که پادشاهی آینده بریتانیای کبیر، که در سال 1707 تحت قوانین اتحادیه تشکیل شد، موفق شد از نوعی انقلاب معمولی جنبش های جمهوری خواه اروپایی که به طور کلی منجر به الغای کامل سلطنت های آنها شد، جلوگیری کند.بنابراین بریتانیا از موج انقلاب هایی که در دهه 1840 در اروپا رخ داد در امان ماند.به طور خاص، پادشاهان آینده از فشار بیش از حد پارلمان احتیاط کردند و پارلمان عملاً خط جانشینی سلطنتی را در سال 1688 با انقلاب شکوهمند انتخاب کرد.