در سال 111 قبل از میلاد، سلسله هان نانیوه را در طول توسعه خود به سمت جنوب فتح کرد و آنچه را که اکنون شمال ویتنام است، همراه با بسیاری از گوانگدونگ و گوانگشی مدرن، به امپراتوری در حال گسترش هان ادغام کرد.^[38] در طول چند صد سال بعد از حکومتچین ، سینیزه شدن نانیوه تازه فتح شده با ترکیبی از قدرت نظامی امپراتوری هان، اسکان منظم و هجوم پناهندگان، افسران و پادگان ها، بازرگانان، دانشمندان، بوروکرات ها چینی هان به وجود آمد. ، فراری ها و اسیران جنگی.^[39] در همان زمان، مقامات چینی علاقه مند به بهره برداری از منابع طبیعی و پتانسیل تجاری منطقه بودند.علاوه بر این، مقامات چینی هان زمین های حاصلخیز را که از اشراف ویتنامی برای مهاجران چینی هان تازه اسکان یافته بود، تصرف کردند.^[40] حکومت هان و اداره دولتی تأثیرات جدیدی را بر بومیان ویتنامی وارد کرد و ویتنام به عنوان یک استان چین به عنوان پاسگاه مرزی امپراتوری هان عمل می کرد.^[41] سلسله هان ناامید بودند که کنترل خود را بر دلتای حاصلخیز رودخانه سرخ گسترش دهند، تا حدی به این دلیل که زمین جغرافیایی به عنوان یک نقطه عرضه مناسب و پست تجاری برای کشتی‌های هان درگیر در تجارت دریایی رو به رشد با کشورهای مختلف پادشاهی جنوب و جنوب شرقی آسیا بود. و امپراتوری روم^[42] سلسله هان به شدت بر تجارت با نانیوه تکیه داشت که اقلام منحصر به فردی مانند: برنز و دستگاه بخور سفالی، عاج و شاخ کرگدن تولید می کردند.سلسله هان از کالاهای مردم یوئه بهره بردند و از آنها در شبکه تجارت دریایی خود استفاده کردند که از لینگنان تا یوننان تا برمه وهند امتداد داشت.^[43]در طول قرن اول حکومت چین، ویتنام به صورت ملایم و غیرمستقیم بدون تغییر فوری در سیاست‌های بومی اداره می‌شد.در ابتدا، مردم بومی لاک ویت در سطح محلی اداره می شدند، اما مقامات محلی بومی ویتنامی با مقامات چینی هان تازه اسکان داده شده جایگزین شدند.^[44] بوروکرات‌های امپراتوری هان عموماً سیاست روابط مسالمت‌آمیز با جمعیت بومی را دنبال می‌کردند و نقش‌های اداری خود را در مقر فرماندهی و پادگان‌ها متمرکز می‌کردند و مسیرهای رودخانه‌ای امن را برای تجارت حفظ می‌کردند.^[45] با این حال، در قرن اول پس از میلاد، سلسله هان تلاش‌های خود را برای جذب سرزمین‌های جدید خود از طریق افزایش مالیات‌ها و ایجاد اصلاحات ازدواج و ارث با هدف تبدیل ویتنام به جامعه‌ای مردسالار و سازگار با اقتدار سیاسی تشدید کرد.^[46] رئیس بومی لو خراج و مالیات های سنگین امپراتوری به ماندارین هان برای حفظ اداره محلی و ارتش پرداخت.^[44] چینی ها به شدت تلاش کردند تا ویتنامی ها را از طریق دلالت اجباری یا از طریق تسلط بی رحمانه سیاسی چین جذب کنند.^[41] سلسله هان به دنبال جذب ویتنامی ها بودند زیرا چینی ها می خواستند یک امپراتوری منسجم را از طریق "مأموریت تمدنی" حفظ کنند زیرا چینی ها ویتنامی ها را بربرهای بی فرهنگ و عقب مانده می دانستند و چینی ها "امپراتوری آسمانی" خود را برتر می دانستند. مرکز کیهان^[40] تحت حکومت چین، مقامات سلسله هان فرهنگ چینی، از جمله تائوئیسم و ​​کنفوسیوس، سیستم معاینه امپراتوری آن، و بوروکراسی ماندارین را تحمیل کردند.^[47]اگرچه ویتنامی‌ها عناصر پیشرفته و فنی را که فکر می‌کردند برای خودشان مفید است، در خود گنجانده بودند، اما عدم تمایل عمومی به تسلط بیگانگان، تمایل به حفظ خودمختاری سیاسی و تلاش برای بازپس‌گیری استقلال ویتنام نشان‌دهنده مقاومت ویتنام و خصومت ویتنامی در برابر تجاوز چین، سلطه سیاسی و امپریالیسم بر جامعه ویتنامی^[48] ​​بوروکرات های چینی هان به دنبال تحمیل فرهنگ عالی چینی بر بومیان ویتنامی از جمله تکنیک های حقوقی بوروکراتیک و اخلاق کنفوسیوس، آموزش، هنر، ادبیات و زبان بودند.^[49] ویتنامی‌های تسخیر شده و تحت انقیاد مجبور بودند سیستم نوشتاری چینی، آیین کنفوسیوس و ستایش امپراتور چین را به زیان زبان گفتاری، فرهنگ، قومیت و هویت ملی خود بپذیرند.^[41]دوره اول سلطه شمالی به دوره ای از تاریخ ویتنام اشاره دارد که در طی آن شمال ویتنام امروزی تحت حکومت سلسله هان و سلسله شین قرار داشت.این اولین دوره از چهار دوره حکومت چین بر ویتنام در نظر گرفته می شود، که سه دوره اول تقریباً مستمر بوده و به عنوان Bắc thuộc ("سلطه شمالی") شناخته می شود.