چمپا مجموعه ای از سیاست های مستقل چم بود که در سراسر سواحل مرکزی و جنوبی ویتنام امروزی تقریباً از قرن دوم پس از میلاد تا سال 1832 گسترش یافت. بر اساس اولین منابع تاریخی یافت شده در منابع باستانی، اولین سیاست های چم در حوالی قرن بیستم ایجاد شد. قرن دوم تا سوم پس از میلاد، در پی شورش Khu Liên علیه حکومت سلسله هان شرقی چین، و تا زمانی که شاهزاده نهایی باقی مانده Champa توسط امپراتور Minh Mạng از سلسله Nguyễn ویتنامی به عنوان بخشی از Ti῿nnm توسعه طلب ضمیمه شد، ادامه یافت. خط مشی.^[73] این پادشاهی با نام‌های مختلف Nagaracampa، Champa در چم امروزی، و Champa در کتیبه‌های خمر ، Chiêm Thành در ویتنامی و Zhànchéng در سوابق چینی شناخته می‌شد.^[74]چامپا اولیه از فرهنگ دریانوردی آسترونزی چامیک سا هونه در سواحل ویتنام امروزی تکامل یافته است.ظهور آن در اواخر قرن دوم پس از میلاد، نمونه ای از حکومت داری اولیه آسیای جنوب شرقی در مرحله مهمی از ایجاد آسیای جنوب شرقی است.مردم چامپا تا قرن هفدهم سیستمی از شبکه های تجاری سودآور را در سراسر منطقه حفظ کردند که اقیانوس هند و آسیای شرقی را به هم متصل می کرد.در چمپا، مورخان همچنین شاهد هستند که اولین ادبیات بومی آسیای جنوب شرقی به زبان مادری در حدود قرن بیستم نوشته شده است.350 پس از میلاد، قبل از اولین متون خمر، دوشنبه، مالایی بر اساس قرن ها.^[75]چام های ویتنام مدرن و کامبوج بقایای اصلی این پادشاهی سابق هستند.آن‌ها به زبان‌های چامیک صحبت می‌کنند، زیرخانواده‌ای از زبان‌های مالایی-پلینزی که نزدیک به زبان‌های مالایی و بالی-ساسک هستند که در سراسر جنوب شرقی آسیای دریایی صحبت می‌شود.اگرچه فرهنگ چم معمولاً با فرهنگ گسترده تر چمپا در هم آمیخته است، این پادشاهی دارای جمعیتی چند قومی بود که متشکل از مردمان چامیک زبان آسترونیزیایی بود که اکثریت جمعیت آن را تشکیل می دادند.مردمی که قبلاً در این منطقه سکونت داشتند، مردم چم، راده و جرای امروزی در ویتنام جنوبی و مرکزی و کامبوج هستند که به زبان چامیک صحبت می کنند.آچهن از شمال سوماترا، اندونزی، همراه با عناصر اقوام بهناری اتریش و کاتوئیک زبان در ویتنام مرکزی.^[76]پادشاهی به نام لامپ یا لینی که از سال 192 پس از میلاد وجود داشت، در منطقه چمپا بود.اگرچه رابطه تاریخی بین لینی و چمپا روشن نیست.چمپا در قرن 9 و 10 میلادی به اوج خود رسید.پس از آن، تحت فشار Đại Việt، سیاست ویتنامی که در منطقه هانوی مدرن متمرکز بود، به تدریج کاهش یافت.در سال 1832، امپراتور ویتنام، مین مانگ، قلمروهای باقی مانده چم را ضمیمه کرد.هندوئیسم ، که از طریق درگیری‌ها و تسخیر قلمرو از همسایه فونان در قرن چهارم پس از میلاد پذیرفته شد، هنر و فرهنگ پادشاهی چم را برای قرن‌ها شکل داد، همانطور که توسط مجسمه‌های هندوهای چام و معابد آجری قرمز رنگی که چشم‌انداز سرزمین‌های چم را نشان می‌دادند، گواهی می‌دهند.Mỹ Sơn، یک مرکز مذهبی سابق، و Hội An، یکی از شهرهای بندری اصلی Champa، اکنون در فهرست میراث جهانی قرار دارند.امروزه، بسیاری از مردم چم به اسلام پایبند هستند، تغییری که در قرن 10 آغاز شد، و سلسله حاکم تا قرن هفدهم به طور کامل این دین را پذیرفت.آنها را بنی می نامند (Ni tục از عربی: بنی).با این حال، باکام (باچام، چیم تِک) وجود دارند که هنوز ایمان، آیین‌ها و جشن‌های هندوی خود را حفظ کرده و حفظ می‌کنند.باکام یکی از تنها دو قوم هندو بومی غیر هندی در جهان است که دارای فرهنگ هزاران سال قبل است.دیگری هندوهای بالی بالی اندونزی هستند.^[73]