پیمان انگلیس و هلند در سال 1824 برای رسیدگی به پیچیدگی ها و ابهامات ناشی از اشغال مستعمرات هلند توسط بریتانیا در طول جنگ های ناپلئون و حقوق طولانی مدت تجاری در جزایر ادویه ایجاد شد.آغاز سنگاپور توسط سر استمفورد رافلز در سال 1819 تنش ها را تشدید کرد، زیرا هلندی ها مشروعیت آن را به چالش کشیدند و اظهار داشتند که سلطان نشین جوهور، که رافلز با او توافق کرده بود، تحت نفوذ هلند است.مسائل به دلیل ابهامات پیرامون حقوق تجاری هلند درهند بریتانیا و مناطقی که قبلاً تحت کنترل هلند بود، پیچیده تر شد.مذاکرات اولیه در سال 1820 با تمرکز بر موضوعات غیر قابل بحث آغاز شد.با این حال، هنگامی که اهمیت استراتژیک و تجاری سنگاپور برای بریتانیایی ها آشکار شد، بحث ها در سال 1823 احیا شد و بر مرزبندی واضح نفوذ در آسیای جنوب شرقی تأکید شد.زمانی که مذاکرات معاهده از سر گرفته شد، هلندی ها رشد غیرقابل توقف سنگاپور را تشخیص دادند.آنها مبادله سرزمینی را پیشنهاد کردند و از ادعای خود در شمال تنگه مالاکا و مستعمرات هندی خود در ازای واگذاری سرزمین های بریتانیا در جنوب تنگه، که شامل بنکولن بود، صرف نظر کردند.معاهده نهایی که در سال 1824 امضا شد، دو قلمرو اصلی را مشخص کرد: مالایا تحت کنترل بریتانیا و هند شرقی هلند تحت حاکمیت هلند.این مرزبندی بعداً به مرزهای امروزی تبدیل شد، با کشورهای جانشین مالایا مالزی و سنگاپور، و هند شرقی هلند به اندونزی تبدیل شد.اهمیت پیمان انگلیس و هلند فراتر از مرزبندی های سرزمینی بود.این زبان نقشی اساسی در شکل‌دهی زبان‌های منطقه‌ای ایفا کرد که منجر به تکامل گونه‌های زبانی مالزیایی و اندونزیایی از زبان مالایی شد.این معاهده همچنین با کاهش نفوذ شرکت بریتانیایی هند شرقی و ظهور بازرگانان مستقل، تغییر در پویایی قدرت استعماری را نشان داد.ظهور سنگاپور به عنوان یک بندر آزاد، که نمونه امپریالیسم تجارت آزاد بریتانیا بود، نتیجه مستقیم اعتبار آن از طریق این معاهده بود.