قبل از استقلال هند در سال 1947، این کشور به دو قلمرو اصلی تقسیم می‌شد:هند بریتانیا ، تحت حاکمیت مستقیم بریتانیا، و ایالت‌های شاهزاده‌ای تحت فرمانروایی بریتانیا اما با خودمختاری داخلی.562 ایالت شاهزاده با ترتیبات مختلف تقسیم درآمد با بریتانیا وجود داشت.همچنین فرانسوی ها و پرتغالی ها برخی مناطق تحت استعمار را تحت کنترل داشتند.کنگره ملی هند با هدف ادغام این مناطق در یک اتحادیه یکپارچه هند بود.در ابتدا، انگلیسی ها به طور متناوب بین الحاق و حکومت غیرمستقیم قرار گرفتند.شورش هند در سال 1857 باعث شد بریتانیایی ها تا حدی به حاکمیت دولت های شاهزاده احترام بگذارند و در عین حال برتری خود را حفظ کنند.تلاش ها برای ادغام دولت های شاهزاده با هند بریتانیا در قرن بیستم شدت گرفت، اما جنگ جهانی دوم این تلاش ها را متوقف کرد.با استقلال هند، بریتانیا اعلام کرد که برتری و معاهدات با دولت های شاهزاده پایان می یابد و آنها را به مذاکره با هند یا پاکستان واگذار می کند.در دوره منتهی به استقلال هند در سال 1947، رهبران کلیدی هند استراتژی های مختلفی را برای ادغام دولت های شاهزاده در اتحادیه هند اتخاذ کردند.جواهر لعل نهرو، رهبر برجسته، موضعی قاطع اتخاذ کرد.در ژوئیه 1946، او هشدار داد که هیچ دولت شاهزاده ای نمی تواند از نظر نظامی در برابر ارتش یک هند مستقل مقاومت کند.^[15] تا ژانویه 1947، نهرو به وضوح بیان کرد که مفهوم حق الهی پادشاهان در هند مستقل پذیرفته نخواهد شد.^[16] نهرو با تشدید رویکرد قاطع خود، در ماه مه 1947 اعلام کرد که هر دولت شاهزاده ای که از پیوستن به مجلس مؤسسان هند امتناع کند، به عنوان یک دولت دشمن تلقی می شود.^[17]در مقابل، والابهای پاتل و معاون منون، که مستقیماً وظیفه ادغام دولت های شاهزاده را بر عهده داشتند، رویکرد آشتی جویانه تری را در قبال حاکمان این ایالت ها اتخاذ کردند.استراتژی آنها مذاکره و همکاری با شاهزادگان بود نه رویارویی مستقیم با آنها.این رویکرد موفقیت آمیز بود، زیرا آنها در متقاعد کردن اکثر ایالات شاهزاده برای پیوستن به اتحادیه هند مؤثر بودند.^[18]حاکمان دولت های شاهزاده واکنش های متفاوتی داشتند.برخی با انگیزه میهن پرستی، با کمال میل به هند پیوستند، در حالی که برخی دیگر به استقلال یا پیوستن به پاکستان فکر می کردند.همه ایالت های شاهزاده به راحتی به هند نپیوستند.جوناگاد ابتدا به پاکستان ملحق شد اما با مقاومت داخلی مواجه شد و در نهایت پس از همه‌پرسی به هند پیوست.جامو و کشمیر با حمله پاکستان مواجه شد.برای کمک نظامی به هند ملحق شد که منجر به درگیری مداوم شد.حیدرآباد در برابر الحاق مقاومت کرد اما به دنبال مداخله نظامی (عملیات پولو) و حل و فصل سیاسی متعاقب آن یکپارچه شد.پس از الحاق، دولت هند تلاش کرد تا ساختارهای اداری و حکومتی ایالت های شاهزاده را با ساختارهای سرزمین های سابق بریتانیا هماهنگ کند که منجر به شکل گیری ساختار فدرال فعلی هند شد.این فرآیند شامل مذاکرات دیپلماتیک، چارچوب های قانونی (مانند اسناد الحاق) و گاهی اقدام نظامی بود که در جمهوری متحد هند به اوج خود می رسید.در سال 1956، تمایز بین دولت های شاهزاده و سرزمین های هند بریتانیا تا حد زیادی کاهش یافته بود.