اگرچه بین سال‌های 1795 و 1918 هیچ کشور مستقل لهستانی وجود نداشت، ایده استقلال لهستان در طول قرن نوزدهم زنده نگه داشته شد.تعدادی قیام و سایر اقدامات مسلحانه علیه قدرت های تجزیه کننده به راه افتاد.تلاش‌های نظامی پس از تقسیم‌بندی ابتدا بر اساس اتحاد مهاجران لهستانی با فرانسه پس از انقلاب بود.لژیون‌های لهستانی یان هنریک دبروفسکی بین سال‌های 1797 و 1802 در لشکرکشی‌های فرانسه به خارج از لهستان جنگیدند به این امید که مشارکت و مشارکت آنها با آزادی سرزمین لهستانی‌شان پاداش داده شود.سرود ملی لهستان، "لهستان هنوز گم نشده است" یا "مازورکای دابروفسکی" در ستایش اقدامات او توسط یوزف ویبیکی در سال 1797 نوشته شد.دوک نشین ورشو، یک ایالت کوچک و نیمه مستقل لهستان، در سال 1807 توسط ناپلئون در پی شکست پروس و امضای معاهده تیلسیت با امپراتور الکساندر اول روسیه ایجاد شد.ارتش دوک نشین ورشو به رهبری ژوزف پونیاتوفسکی، در کمپین های متعددی در اتحاد با فرانسه شرکت کرد، از جمله جنگ موفق اتریش و لهستان در سال 1809، که همراه با نتایج دیگر تئاترهای جنگ ائتلاف پنجم ، منجر شد. در گسترش قلمرو دوک نشین.حمله فرانسه به روسیه در سال 1812 و کمپین آلمان در سال 1813 شاهد آخرین درگیری های نظامی دوک نشین بود.قانون اساسی دوک نشین ورشو، رعیت را به عنوان بازتابی از آرمان های انقلاب فرانسه لغو کرد، اما اصلاحات ارضی را ترویج نکرد.