شورش صرب‌ها در سال‌های 1596–1597 که به عنوان قیام هرزگوین در سال‌های 1596–1597 نیز شناخته می‌شود، شورشی بود که توسط پدرسالار صرب، جووان کانتول (1592–1614) و به رهبری گردان، ویوودا («دوک») نیکشیچ سازمان‌دهی شد. عثمانی ها در سنجاق هرزگوین و ویلایت مونته نگرو، در طول جنگ طولانی ترکیه (1593-1606).این قیام پس از قیام نافرجام بنات در سال 1594 و سوزاندن آثار مقدس ساوا در 27 آوریل 1595 آغاز شد.این شامل قبایل Bjelopavlići، Drobnjaci، Nikšić و Piva بود.شورشیان که در سال 1597 در میدان گاکو (Gatačko Polje) شکست خوردند، به دلیل عدم حمایت خارجی مجبور به تسلیم شدند.پس از شکست قیام، بسیاری از مردم هرزگوین به خلیج کوتور و دالماسی نقل مکان کردند.اولین مهاجرت های مهم صرب ها بین سال های 1597 و 1600 صورت گرفت. گردان و پاتریارک جووان به برنامه ریزی شورش علیه عثمانی ها در سال های آینده ادامه دادند.جوان در سال 1599 مجدداً با پاپ تماس گرفت، اما موفق نشد.راهبان صربستانی، یونانی ، بلغاری و آلبانیایی برای درخواست کمک از دادگاه های اروپایی بازدید کردند.دهه اول قرن هفدهم شاهد نبردهای موفقیت آمیز مونته نگرو علیه عثمانی ها به رهبری متروپولیتن روفیم بود.قبیله Drobnjaci در 6 مه 1605 عثمانی ها را در Gornja Bukovica شکست دادند. با این حال، عثمانی ها در تابستان همان تابستان تلافی کردند و دوک ایوان کالوژروویچ را دستگیر کردند، که در نهایت به Pljevlja برده شد و اعدام شد.در 18 فوریه 1608، رهبران صرب از مجلس صومعه کوسیجروو، از دادگاه اسپانیایی و ناپلی خواستند تا آخرین اقدام پر انرژی را انجام دهند.اسپانیا که مشغول بود، نتوانست کار زیادی در اروپای شرقی انجام دهد.با این حال، ناوگان اسپانیایی در سال 1606 به دورس حمله کرد. سرانجام، در 13 دسامبر 1608، پاتریارک جووان کانتول مجلسی را در صومعه موراچا ترتیب داد و همه رهبران شورشی مونته نگرو و هرزگوین را گرد هم آورد.قیام 1596-1597 به عنوان الگویی برای قیام های متعدد ضد عثمانی در بوسنی و هرزگوین در قرن های آینده خواهد بود.