پس از مرگ Šćepan، gubernadur (لقبی که متروپولیتن دانیلو برای دلجویی از ونیزی ها ایجاد کرد) Jovan Radonjić، با کمک ونیزی و اتریش، سعی کرد خود را به عنوان حاکم جدید تحمیل کند.با این حال، پس از مرگ ساوا (1781)، سران مونته نگرو، ارشماندریت پتار پتروویچ را که برادرزاده متروپولیتن واسیلیه بود، به عنوان جانشین انتخاب کردند.پتار اول رهبری مونته نگرو را در سنین جوانی و در سخت ترین دوران بر عهده گرفت.او تقریباً نیم قرن حکومت کرد، از سال 1782 تا 1830. پتار اول پیروزی های بسیار مهمی را در برابر عثمانی ها از جمله در مارتینیچی و کروسی در سال 1796 به دست آورد. تمرکز جنگ مداوم، و همچنین تقویت پیوندها با خلیج کوتور، و در نتیجه هدف گسترش به سواحل جنوبی آدریاتیک.در سال 1806، همزمان با پیشروی امپراتور فرانسه ناپلئون به سمت خلیج کوتور، مونته نگرو، با کمک چند گردان روسی و ناوگان دیمیتری سنیاوین، به جنگ با نیروهای مهاجم فرانسوی رفت.ارتش ناپلئون که در اروپا شکست نخورده بود، پس از شکست در کاوتات و هرتسگ نووی مجبور به عقب نشینی شد.در سال 1807، معاهده روسیه و فرانسه خلیج را به فرانسه واگذار کرد.صلح کمتر از هفت سال به طول انجامید.در سال 1813، ارتش مونته نگرو با پشتیبانی مهمات روسیه و بریتانیا ، خلیج را از دست فرانسوی ها آزاد کرد.مجمعی که در دوبروتا برگزار شد تصمیم گرفت خلیج کوتور را با مونته نگرو متحد کند.اما در کنگره وین، با موافقت روسیه، خلیج در عوض به اتریش اعطا شد.در سال 1820، در شمال مونته نگرو، قبیله موراچا در یک نبرد بزرگ در برابر نیروهای عثمانی از بوسنی پیروز شد.در طول حکومت طولانی خود، پتار با متحد کردن قبایل اغلب نزاع، تثبیت کنترل خود بر سرزمین های مونته نگرو، و معرفی اولین قوانین در مونته نگرو، دولت را تقویت کرد.او دارای اقتدار اخلاقی بی چون و چرای موفقیت های نظامی اش بود.حکومت او مونته نگرو را برای معرفی بعدی نهادهای دولتی مدرن آماده کرد: مالیات ها، مدارس و شرکت های تجاری بزرگتر.هنگامی که او درگذشت، با احساسات عمومی او را قدیس اعلام کردند.