بین قرن هفتم و سیزدهم، بیشتر شبه جزیره مالایی تحت امپراتوری بودایی سریویجایا بود.سایت Prasasti Hujung Langit، که در مرکز امپراتوری سریویجایا قرار داشت، تصور می‌شود در دهانه رودخانه‌ای در شرق سوماترا واقع در نزدیکی پالمبانگ کنونی اندونزی واقع شده است.در قرن هفتم، بندر جدیدی به نام شیلیفوشی ذکر شده است که گمان می رود برداشت چینی از سریویجایا باشد.برای بیش از شش قرن، مهاراجه های سریویجایا بر یک امپراتوری دریایی حکومت می کردند که به قدرت اصلی مجمع الجزایر تبدیل شد.این امپراتوری حول تجارت، با پادشاهان محلی (داتوس یا رهبران جامعه) بود که برای سود متقابل با یک ارباب سوگند وفاداری می‌کردند.^[37]رابطه بین سریویجایا وامپراتوری چولا در جنوب هند در زمان سلطنت راجا راجا چولای اول دوستانه بود، اما در زمان سلطنت راجندرا چولای اول امپراتوری چولا به شهرهای سریویجایا حمله کرد.^[38] در سال‌های 1025 و 1026، گانگا نگارا توسط راجندرا چولای اول از امپراتوری چولا، امپراتور تامیل که اکنون گمان می‌رود کوتا گلانگگی را ویران کرده، مورد حمله قرار گرفت.کداه (معروف به کادارام در تامیل) توسط چولاها در سال 1025 مورد حمله قرار گرفت. تهاجم دوم توسط ویراراجندرا چولا از سلسله چولا رهبری شد که در اواخر قرن یازدهم کداه را فتح کرد.^[39] جانشین ارشد چولا، ویرا راجندرا چولا، مجبور شد شورش کداه را برای سرنگونی سایر مهاجمان سرکوب کند.آمدن چولا از عظمت سریویجایا که بر کداه، پاتانی و تا لیگور تأثیر گذاشته بود، کاسته است.در پایان قرن دوازدهم، سریویجایا به یک پادشاهی تبدیل شد، با آخرین حاکم در سال 1288، ملکه سکرومونگ، که فتح و سرنگون شده بود.گاهی اوقات، پادشاهی خمر ، پادشاهی سیامی ، و حتی پادشاهی چولاس تلاش می‌کردند تا بر ایالت‌های کوچکتر مالایی کنترل داشته باشند.^[40] قدرت سریویجایا از قرن دوازدهم کاهش یافت زیرا روابط بین پایتخت و دست نشاندگانش از بین رفت.جنگ با جاوه ها باعث شد که چین ازچین کمک بخواهد و جنگ با دولت های هند نیز مشکوک است.قدرت مهاراجه های بودایی با گسترش اسلام بیشتر تضعیف شد.مناطقی که زود به اسلام گرویدند، مانند آچه، از کنترل سریویجایا جدا شدند.در اواخر قرن سیزدهم، پادشاهان سیامی سوکوتای بیشتر مالایا را تحت فرمانروایی خود درآوردند.در قرن چهاردهم، امپراتوری هندو ماجاپاهیت شبه جزیره را در اختیار گرفت.