امپراتوری نو بابلی که به عنوان دومین امپراتوری بابلی ^[37] یا امپراتوری کلدانی نیز شناخته می شود ^[،] آخرین امپراتوری بین النهرینی بود که توسط پادشاهان بومی اداره می شد.^[39] با تاجگذاری نابوپولاسار در سال 626 قبل از میلاد آغاز شد و پس از سقوط امپراتوری نوآشوری در سال 612 ق.با این حال، در سال 539 پیش از میلاد به دست امپراتوری ایران هخامنشی افتاد و نشان دهنده پایان سلسله کلدانی کمتر از یک قرن پس از آغاز آن بود.این امپراتوری نشان دهنده اولین تجدید حیات بابل و به طور کلی جنوب بین النهرین به عنوان یک نیروی مسلط در خاور نزدیک باستان از زمان فروپاشی امپراتوری بابلی قدیم (تحت حمورابی) تقریباً هزار سال قبل بود.دوره نو بابلی رشد اقتصادی و جمعیتی قابل توجهی را تجربه کرد و یک رنسانس فرهنگی را تجربه کرد.پادشاهان این دوره پروژه های ساختمانی گسترده ای را انجام دادند و عناصری از فرهنگ 2000 ساله سومرو-اکدی را احیا کردند، به ویژه در بابل.امپراتوری نو-بابلی به‌ویژه به دلیل نمایش آن در کتاب مقدس، به ویژه در مورد نبوکدنصر دوم، به یاد می‌آید.کتاب مقدس بر اقدامات نظامی نبوکدنصر علیه یهودا و محاصره اورشلیم در سال 587 قبل از میلاد تمرکز دارد که منجر به تخریب معبد سلیمان و اسارت بابلی ها شد.با این حال، سوابق بابلی، سلطنت نبوکدنصر را به عنوان یک عصر طلایی به تصویر می کشد و بابل را به ارتفاعات بی سابقه ای ارتقا داد.سقوط امپراتوری تا حدی به دلیل سیاست‌های مذهبی آخرین پادشاه، نبونیدوس بود که خدای ماه سین را بر مردوک، خدای حامی بابل ترجیح داد.این بهانه‌ای برای حمله به کوروش بزرگ در سال 539 قبل از میلاد فراهم کرد و خود را به عنوان بازگرداننده پرستش مردوک قرار داد.بابل هویت فرهنگی خود را برای قرن ها حفظ کرد که در اشارات به نام ها و مذهب بابلی تا قرن اول پیش از میلاد در دوران امپراتوری اشکانی مشهود است.با وجود چندین شورش، بابل هرگز استقلال خود را به دست نیاورد.