جاه طلبی های ارضی عراق در قبال همسایگانش را می توان به برنامه های کشورهای آنتنت پس از جنگ جهانی اول ردیابی کرد.در سال‌های 1919-1920، زمانی که امپراتوری عثمانی تجزیه شد، پیشنهادهایی برای تشکیل یک کشور عربی بزرگتر شامل بخش‌هایی از شرق سوریه، جنوب شرقی ترکیه ، تمام کویت و مناطق مرزی ایران ارائه شد.این چشم انداز در یک نقشه انگلیسی از سال 1920 به تصویر کشیده شده است.جنگ ایران و عراق (1980-1988) که به قادسیات صدام نیز معروف است، نتیجه مستقیم این اختلافات ارضی بود.جنگ پرهزینه و بی نتیجه بود و اقتصاد عراق را ویران کرد.علیرغم اعلام پیروزی عراق در سال 1988، نتیجه اساساً بازگشت به مرزهای قبل از جنگ بود.درگیری با حمله عراق به ایران در 22 سپتامبر 1980 آغاز شد. این حرکت تحت تأثیر سابقه اختلافات مرزی و نگرانی‌ها در مورد شورش شیعیان در میان اکثریت شیعه عراق، با الهام از انقلاب ایران بود.هدف عراق تسلط بر خلیج فارس، جایگزینی ایران بود و از حمایت ایالات متحده برخوردار شد.^[58]با این حال، حمله اولیه عراق به موفقیت محدودی دست یافت.تا ژوئن 1982، ایران تقریباً تمام قلمروهای از دست رفته را پس گرفته بود و تا 6 سال بعد، ایران عمدتاً موقعیت تهاجمی را در اختیار داشت.علیرغم درخواست های شورای امنیت سازمان ملل متحد برای آتش بس، جنگ تا 20 اوت 1988 ادامه یافت. این جنگ با آتش بس با میانجیگری سازمان ملل تحت قطعنامه 598 خاتمه یافت و هر دو طرف آن را پذیرفتند.چندین هفته طول کشید تا نیروهای ایرانی از خاک عراق عقب نشینی کنند و به مرزهای بین المللی قبل از جنگ همانطور که در توافقنامه 1975 الجزایر ذکر شده بود احترام بگذارند.آخرین اسیران جنگی در سال 2003 مبادله شدند ^{[. 59]}این جنگ تلفات انسانی و اقتصادی زیادی داشت و تخمین زده می‌شود که نیم میلیون سرباز و غیرنظامی از هر دو طرف جان باختند.با وجود این، جنگ نه تغییرات ارضی و نه جبران خسارت.این درگیری منعکس کننده تاکتیک های جنگ جهانی اول، از جمله جنگ خندق، استفاده از سلاح های شیمیایی مانند گاز خردل توسط عراق علیه نیروهای ایرانی و غیرنظامیان و همچنین کردهای عراقی بود.سازمان ملل استفاده از سلاح های شیمیایی را تایید کرد اما عراق را به عنوان تنها استفاده کننده آن مشخص نکرد.این به انتقاداتی منجر شد که جامعه بین‌المللی در حالی که عراق از سلاح‌های کشتار جمعی استفاده می‌کرد، منفعل ماند.^[60]