مصر روم، به عنوان استانی از امپراتوری روم از 30 قبل از میلاد تا 641 پس از میلاد، منطقه ای حیاتی بود که بیشتر مصر امروزی را به استثنای سینا در بر می گرفت.این استان بسیار مرفه بود که به دلیل تولید غلات و اقتصاد شهری پیشرفته شهرت داشت و آن را به ثروتمندترین استان رومی خارج از ایتالیا تبدیل کرد.^[77] جمعیت، که بین 4 تا 8 میلیون تخمین زده می‌شود، ^[78] در اطراف اسکندریه، بزرگترین بندر امپراتوری روم و دومین شهر بزرگ متمرکز بود.^[79]حضور نظامی روم در مصر در ابتدا شامل سه لژیون بود که بعداً به دو لژیون کاهش یافت و توسط نیروهای کمکی تکمیل شد.^[80] از نظر اداری، مصر به نام‌هایی تقسیم می‌شد که هر شهر بزرگ به عنوان یک کلان شهر شناخته می‌شد و از امتیازات خاصی برخوردار بود.^[80] جمعیت از نظر قومی و فرهنگی متنوع بودند و عمدتاً کشاورزان دهقانی مصری صحبت می کردند.در مقابل، جمعیت شهری در کلان شهرها یونانی زبان بودند و از فرهنگ هلنیستی پیروی می کردند.با وجود این تقسیم‌بندی‌ها، تحرک اجتماعی، شهرنشینی و نرخ بالای سواد وجود داشت.^[80] Constitutio Antoniniana در سال 212 پس از میلاد، تابعیت رومی را به تمام مصریان آزاد تعمیم داد.^[80]مصر رومی در ابتدا مقاوم بود و در اواخر قرن دوم از طاعون آنتونین بهبود یافت.^[80] با این حال، در طول بحران قرن سوم، پس از حمله زنوبیا در سال 269 پس از میلاد، تحت کنترل امپراتوری پالمیرن قرار گرفت، اما امپراتور اورلیان آن را پس گرفت و بعداً توسط غاصبان علیه امپراتور دیوکلتیان به رقابت پرداخت.^[81] سلطنت دیوکلتیان اصلاحات اداری و اقتصادی را به همراه داشت، همزمان با ظهور مسیحیت ، که منجر به ظهور زبان قبطی در میان مسیحیان مصر شد.^[80]در زمان دیوکلتیان، مرز جنوبی به اولین آب مروارید نیل در سینه (اسوان) منتقل شد و مرز صلح آمیز طولانی مدت را مشخص کرد.^[81] ارتش روم متأخر، از جمله لیمیتانی و واحدهای منظم مانند سکاها، این مرز را حفظ کردند.ثبات اقتصادی با معرفی سکه طلای جامد توسط کنستانتین کبیر تقویت شد.^[81] این دوره همچنین شاهد تغییر به سمت مالکیت زمین خصوصی بود، با املاک قابل توجهی که متعلق به کلیساهای مسیحی و زمین داران کوچک بود.^[81]اولین همه گیری طاعون از طریق مصر روم با طاعون ژوستینیانوس در سال 541 به دریای مدیترانه رسید. سرنوشت مصر در قرن هفتم به طرز چشمگیری تغییر کرد: در سال 618 توسط امپراتوری ساسانی فتح شد و در سال 628 برای مدت کوتاهی به کنترل روم شرقی بازگشت و برای همیشه بخشی از راشدون شد. خلافت پس از فتح مسلمانان در سال 641. این انتقال نشانگر پایان حکومت رومیان در مصر بود و دوره جدیدی را در تاریخ این منطقه آغاز کرد.