در دسامبر 1921، مقامات بریتانیایی در قاهره با تبعید سعد زغلول و اعمال حکومت نظامی به تظاهرات ملی‌گرایان پاسخ دادند.علیرغم این تنش ها، بریتانیا در 28 فوریه 1922 استقلال مصر را اعلام کرد و به الحمایه پایان داد و پادشاهی مستقل مصر را با نخست وزیری سروات پاشا تأسیس کرد.با این حال، بریتانیا کنترل قابل توجهی بر مصر، از جمله منطقه کانال، سودان، حفاظت خارجی و نفوذ بر پلیس، ارتش، راه‌آهن و ارتباطات داشت.دوران سلطنت پادشاه فواد با مبارزات با حزب وفد، یک گروه ملی‌گرا مخالف نفوذ بریتانیا، و بریتانیایی‌ها که هدفشان حفظ کنترل بر کانال سوئز بود، مشخص شد.نیروهای سیاسی مهم دیگری در این دوره ظهور کردند، مانند حزب کمونیست (1925) و اخوان المسلمین (1928)، که اخیراً به یک نهاد سیاسی و مذهبی مهم تبدیل شد.پس از مرگ ملک فواد در سال 1936، پسرش فاروق بر تخت سلطنت نشست.معاهده 1936 انگلیس و مصر، تحت تأثیر ناسیونالیسم فزاینده وتهاجم ایتالیا به حبشه، بریتانیا را ملزم کرد تا نیروهای خود را از مصر خارج کند، به جز در منطقه کانال سوئز، و اجازه بازگشت آنها را در زمان جنگ داد.علی‌رغم این تغییرات، فساد و بازی‌های عروسکی بریتانیایی، سلطنت شاه فاروق را مخدوش کرد و به احساسات ناسیونالیستی بیشتر منجر شد.در طول جنگ جهانی دوم ، مصر به عنوان پایگاهی برای عملیات متفقین خدمت می کرد.پس از جنگ، شکست مصر در جنگ فلسطین (1948-1949) و نارضایتی داخلی منجر به انقلاب 1952 مصر توسط جنبش افسران آزاد شد.ملک فاروق به نفع پسرش فواد دوم از سلطنت کناره گیری کرد، اما سلطنت در سال 1953 لغو شد و جمهوری مصر تأسیس شد.وضعیت سودان در سال 1953 حل شد و منجر به استقلال آن در سال 1956 شد.