در اوایل دهه 1800، امپراتوری عثمانی با تعدادی چالش وجودی مواجه شد.انقلاب صربستان در سال 1804 منجر به خودمختاری اولین ملت مسیحی بالکان تحت امپراتوری شد.جنگ استقلال یونان ، که در اوایل سال 1821 آغاز شد، شواهد بیشتری از ضعف داخلی و نظامی امپراتوری ارائه کرد.انحلال سپاه چند صد ساله جنیچری توسط سلطان محمود دوم در 15 ژوئن 1826 (حادثه مبارک) به امپراتوری در درازمدت کمک کرد اما در کوتاه مدت آن را از ارتش دائمی موجود محروم کرد.در سال 1827، ناوگان انگلیسی-فرانکو-روسی تقریباً تمام نیروهای دریایی عثمانی را در نبرد ناوارینو نابود کرد.معاهده آدریانوپل (1829) به کشتی های تجاری روسیه و اروپای غربی اجازه عبور آزاد از تنگه های دریای سیاه را داد.همچنین، صربستان خودمختاری دریافت کرد و پادشاهی های دانوبی (مولداوی و والاچیا) به سرزمین های تحت حمایت روسیه تبدیل شدند.روسیه ، به عنوان یکی از اعضای اتحاد مقدس، به عنوان "پلیس اروپا" عمل کرده بود تا توازن قوا را که در کنگره وین در سال 1815 برقرار شده بود، حفظ کند. روسیه به تلاش های اتریش در سرکوب انقلاب مجارستان در سال 1848 کمک کرده بود. و انتظار دست آزاد برای حل مشکلات خود با امپراتوری عثمانی، "مرد بیمار اروپا" را داشت.با این حال، بریتانیا نمی توانست تسلط روسیه بر امور عثمانی را تحمل کند، که تسلط آن بر شرق مدیترانه را به چالش می کشید.ترس فوری بریتانیا گسترش روسیه به قیمت امپراتوری عثمانی بود.بریتانیایی ها خواستار حفظ تمامیت عثمانی بودند و نگران بودند که روسیه ممکن است به سمت هند بریتانیا پیشروی کند یا به سمت اسکاندیناوی یا اروپای غربی حرکت کند.حواس پرتی (به شکل امپراتوری عثمانی) در جناح جنوب غربی بریتانیا این تهدید را کاهش می دهد.نیروی دریایی سلطنتی همچنین می خواست از تهدید یک نیروی دریایی قدرتمند روسیه جلوگیری کند.جاه طلبی امپراتور فرانسه ناپلئون سوم برای بازگرداندن عظمت فرانسه آغازگر زنجیره فوری حوادثی بود که منجر به اعلام جنگ فرانسه و بریتانیا به روسیه به ترتیب در 27 و 28 مارس 1854 شد.