جنگ استقلال یونان

سقوط قسطنطنیه در 29 مه 1453 و متعاقب آن سقوط دولت های جانشین امپراتوری بیزانس پایان حاکمیت بیزانس بود.پس از آن، امپراتوری عثمانی بر بالکان و آناتولی (آسیای صغیر) حکمرانی کرد، به استثنای برخی موارد.یونان در قرن پانزدهم، در دهه‌های قبل و بعد از سقوط قسطنطنیه تحت سلطه عثمانی قرار گرفت.

Filiki Eteria یا انجمن دوستان یک سازمان مخفی بود که در سال 1814 در اودسا تأسیس شد و هدف آن سرنگونی حکومت عثمانی بر یونان و ایجاد یک دولت مستقل یونانی بود.اعضای انجمن عمدتاً یونانیان فناریوت جوان از قسطنطنیه و امپراتوری روسیه ، رهبران سیاسی و نظامی محلی از سرزمین اصلی یونان و جزایر، و همچنین چندین رهبر مسیحی ارتدوکس از کشورهای دیگر که تحت نفوذ یونانی بودند، مانند Karađorđe از صربستان، Tudor Vladimirescu از صربستان بودند. رومانی و فرماندهان نظامی اروانی.یکی از رهبران آن شاهزاده برجسته فاناریوت الکساندر یپسیلانتیس بود.انجمن جنگ استقلال یونان را در بهار 1821 آغاز کرد.

الکساندر یپسیلانتیس در آوریل 1820 به عنوان رئیس فیلیکی اتریا انتخاب شد و وظیفه برنامه ریزی قیام را بر عهده گرفت.قصد او این بود که تمام مسیحیان بالکان را به شورش بکشاند و شاید روسیه را مجبور کند که از طرف آنها مداخله کند.یپسیلانتیس اعلامیه ای صادر کرد و تمامی یونانیان و مسیحیان را به قیام علیه عثمانی ها فرا خواند.

اگرچه این نبرد در نهایت یک شکست نظامی برای یونانیان بود، مرگ دیاکوس اسطوره ای تکان دهنده از شهادت قهرمانانه را برای آرمان ملی یونان فراهم کرد.

محاصره و قتل عام تریپولیتسا در سال 1821 یک رویداد مهم در طول جنگ استقلال یونان بود.Tripolitsa، واقع در قلب پلوپونز، پایتخت عثمانی موریا ایالت و نماد اقتدار عثمانی بود.جمعیت آن شامل ترکان ثروتمند، یهودیان و پناهندگان عثمانی بود.قتل‌عام‌های تاریخی ساکنان یونانی آن در سال‌های 1715، 1770 و اوایل 1821 خشم یونانیان را تشدید کرد.تئودوروس کولوکوترونیس، رهبر انقلابی یونان، تریپولیتسا را ​​هدف قرار داد و اردوگاه‌ها و مقرهایی را در اطراف آن ایجاد کرد.به نیروهای او، نیروهای مانیوتی تحت فرماندهی پتروس ماورومیکالیس و فرماندهان مختلف دیگر پیوستند.پادگان عثمانی به رهبری کهایبی مصطفی و تقویت شده توسط نیروهای حورسید پاشا با محاصره چالش برانگیزی روبرو شد.علیرغم مقاومت اولیه عثمانی، شرایط داخل تریپولیتسا به دلیل کمبود آب و غذا بدتر شد.کولوکوترونیس با مدافعان آلبانیایی برای عبور امن آنها مذاکره کرد و باعث تضعیف دفاع عثمانی شد.تا سپتامبر 1821، یونانی ها در اطراف تریپولیتسا متحد شدند و در 23 سپتامبر، دیوارهای شهر را شکستند که منجر به تسلط سریع شد.تصرف تریپولیتسا با قتل عام بی رحمانه ساکنان مسلمان (عمدتاً ترک) و یهودی آن همراه بود.گزارش‌های شاهدان عینی، از جمله توماس گوردون و ویلیام سنت کلر، جنایات وحشتناکی را که توسط نیروهای یونانی مرتکب شده‌اند، توصیف می‌کنند که تخمین زده می‌شود تا 32000 نفر از جمله زنان و کودکان کشته شوند.این قتل عام بخشی از یک سری اقدامات تلافی جویانه علیه مسلمانان در پلوپونز بود.اقدامات نیروهای یونانی در طول محاصره و قتل عام، که با شور مذهبی و انتقام مشخص شد، منعکس کننده جنایات پیشین عثمانی، مانند کشتار خیوس بود.در حالی که جامعه یهودیان به شدت آسیب دیدند، مورخانی مانند استیون بومن معتقدند که هدف قرار دادن آنها تصادفی با هدف بزرگ تر از بین بردن ترک ها بوده است.تصرف تریپولیتسا روحیه یونانی را به طور قابل توجهی تقویت کرد و امکان پیروزی در برابر عثمانی ها را نشان داد.همچنین منجر به انشعاب در میان انقلابیون یونان شد و برخی از رهبران این جنایات را محکوم کردند.این تقسیم بندی درگیری های داخلی آینده در جنبش استقلال یونان را پیش بینی می کرد.

نبرد دراگاشانی (یا نبرد دراگاشانی) در 19 ژوئن 1821 در دراگاشانی، والاچیا، بین نیروهای عثمانی سلطان محمود دوم و شورشیان یونانی Filiki Etaireia انجام شد.این مقدمه ای برای جنگ استقلال یونان بود.

قانون اساسی یونان در سال 1822 سندی بود که توسط اولین مجمع ملی اپیداوروس در 1 ژانویه 1822 تصویب شد. به طور رسمی این رژیم موقت یونان (Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος) بود که گاهی به عنوان قانون اساسی موقت یونان ترجمه می شود.به عنوان اولین قانون اساسی یونان مدرن در نظر گرفته می شود، تلاشی برای دستیابی به تشکیلات دولتی و نظامی موقت تا تأسیس پارلمان ملی در آینده است.

قتل عام خیوس کشتار ده ها هزار یونانی در جزیره خیوس توسط سربازان عثمانی در طول جنگ استقلال یونان در سال 1822 بود. یونانیان از جزایر همسایه به کیوس رسیده بودند و کیوت ها را تشویق کردند تا به شورش خود بپیوندند.در پاسخ، نیروهای عثمانی وارد جزیره شدند و هزاران نفر را کشتند.قتل عام مسیحیان خشم بین المللی را برانگیخت و منجر به افزایش حمایت از آرمان یونان در سراسر جهان شد.

جنگ استقلال یونان با دو جنگ داخلی مشخص شد که در سالهای 1823-1825 رخ داد.این درگیری ابعاد سیاسی و منطقه‌ای داشت، زیرا روملیوت‌ها (مردم یونان قاره‌ای) و جزیره‌نشینان (صاحبان کشتی، به‌ویژه از جزیره هیدرا) را در مقابل پلوپونزی‌ها یا مورئوت‌ها قرار داد.ملت جوان را از هم جدا کرد و آمادگی نظامی نیروهای یونانی را در مواجهه با مداخلهمصر در درگیری به طور جدی تضعیف کرد.

سومین محاصره مسلونگی (که اغلب به اشتباه محاصره دوم نامیده می شود) در جنگ استقلال یونان، بین امپراتوری عثمانی و شورشیان یونانی، از 15 آوریل 1825 تا 10 آوریل 1826 انجام شد. عثمانی ها قبلاً تلاش کرده بودند و شکست خورده بودند. شهر را در سال‌های 1822 و 1823 تصرف کرد، اما در سال 1825 با نیروی قوی‌تر پیاده نظام و نیروی دریایی قوی‌تر که از پیاده نظام پشتیبانی می‌کرد، بازگشت.یونانی ها تقریباً یک سال مقاومت کردند تا اینکه غذایشان تمام شد و اقدام به حمله گسترده کردند که با این حال منجر به فاجعه شد و بخش بزرگی از یونانی ها کشته شدند.این شکست عاملی کلیدی بود که منجر به مداخله قدرت‌های بزرگ شد که با شنیدن این جنایات، نسبت به آرمان یونان احساس همدردی کردند.

نبرد مانیاکی در 20 مه 1825 در مانیاکی یونان (در تپه های شرق گارگالیانوی) بین نیروهای مصری عثمانی به رهبری ابراهیم پاشا و نیروهای یونانی به رهبری پاپافلساس درگرفت.نبرد با پیروزیمصر به پایان رسید و طی آن هر دو فرمانده یونانی، پاپافلساس و پیروس ویدیس، در عملیات کشته شدند.

تهاجم عثمانی –مصر به مانی لشکرکشی در طول جنگ استقلال یونان بود که شامل سه نبرد بود.مانیوت ها با ارتش ترکیبی مصر و عثمانی به فرماندهی ابراهیم پاشا مصر جنگیدند.

نبرد آراچووا بین 18 و 24 نوامبر 1826 (NS) رخ داد.این جنگ بین یک نیروی امپراتوری عثمانی به فرماندهی مصطفی بیگ و شورشیان یونانی به رهبری جورجیوس کارایسکاکیس درگرفت.کارایسکاکیس پس از دریافت اطلاعات از مانورهای ارتش عثمانی، حمله غافلگیرانه ای را در مجاورت روستای آراچوا، در مرکز یونان آماده کرد.در 18 نوامبر، 2000 سرباز عثمانی مصطفی بیگ در آراچووا محاصره شدند.یک نیروی 800 نفره که سه روز بعد سعی در تسکین مدافعان داشت شکست خورد.

نبرد ناوارینو یک نبرد دریایی بود که در 20 اکتبر (OS 8 اکتبر) 1827، در طول جنگ استقلال یونان (1821-1821)، در خلیج ناوارینو (پیلوس امروزی)، در ساحل غربی شبه جزیره پلوپونز، در دریای ایونی.نیروهای متفقین از بریتانیا ، فرانسه و روسیه قاطعانه نیروهای عثمانی ومصر را که در تلاش برای سرکوب یونانیان بودند شکست دادند و در نتیجه احتمال استقلال یونان را بسیار بیشتر کردند.یک ناوگان عثمانی که علاوه بر کشتی‌های جنگی امپراتوری شامل اسکادران‌هایی از استان‌های مصر و تونس می‌شد، توسط نیروهای متفقین متشکل از کشتی‌های جنگی انگلیسی، فرانسوی و روسی منهدم شد.این آخرین نبرد بزرگ دریایی در تاریخ بود که به طور کامل با کشتی های بادبانی انجام شد، اگرچه بیشتر کشتی ها در لنگر می جنگیدند.پیروزی متفقین با قدرت آتش و توپخانه برتر به دست آمد.

کنت یوانیس آنتونیوس کاپودیستراس را بنیانگذار دولت مدرن یونان و معمار استقلال یونان می دانند. پس از سفر به اروپا برای حمایت از آرمان یونان، کاپودیستریاس در 7 ژانویه 1828 در نافپلیون فرود آمد و در 8 ژانویه 1828 به اگینا رسید. بریتانیا به او اجازه نداد از زادگاهش کورفو (از سال 1815 تحت الحمایه بریتانیا به عنوان بخشی از ایالات متحده جزایر ایونی) از ترس ناآرامی احتمالی مردم عبور کند.این اولین باری بود که او تا به حال پا به سرزمین اصلی یونان گذاشته بود و در آنجا وضعیت دلسرد کننده ای پیدا کرد.حتی در حالی که جنگ علیه عثمانی ها ادامه داشت، درگیری های جناحی و سلسله ای منجر به دو جنگ داخلی شد که کشور را ویران کرد.یونان ورشکست شده بود و یونانیان نتوانستند یک دولت ملی متحد تشکیل دهند.کاپودیستریاس به هر کجای یونان می رفت، با استقبال گسترده و پرشور جمعیت مواجه می شد.

جنگ روسیه و ترکیه 1828-1829 توسط جنگ استقلال یونان 1821-1829 آغاز شد.پس از آن که سلطان محمود دوم عثمانی، داردانل را به روی کشتی های روسی بست و کنوانسیون 1826 آکرمن را به تلافی مشارکت روسیه در اکتبر 1827 در نبرد ناوارینو لغو کرد، آغاز شد.

پروتکل لندن در سال 1830 که در تاریخ نگاری یونانی به عنوان پروتکل استقلال نیز شناخته می شود، معاهده ای بود که در 3 فوریه 1830 بین فرانسه، روسیه و بریتانیا به امضا رسید. کشور مستقلاین پروتکل حقوق سیاسی، اداری و تجاری یک کشور مستقل را به یونان اعطا می کرد و مرز شمالی یونان را از دهانه رودخانه آچلوس تا دهانه رودخانه اسپرکیوس مشخص می کرد.خودمختاری یونان به هر شکلی قبلاً از سال 1826 به رسمیت شناخته شده بود، و یک دولت موقت یونانی تحت نظر فرماندار یوانیس کاپودیستریاس وجود داشت، اما شرایط خودمختاری یونان، وضعیت سیاسی آن، و مرزهای دولت جدید یونان در حال تنظیم بود. بین قدرت های بزرگ، یونانی ها و دولت عثمانی مناظره شد.پروتکل لندن تعیین کرد که دولت یونان یک پادشاهی خواهد بود که توسط "حاکم حاکم یونان" اداره می شود.امضاکنندگان پروتکل در ابتدا شاهزاده لئوپولد ساکس کوبورگ و گوتا را به عنوان پادشاه انتخاب کردند.پس از اینکه لئوپولد پیشنهاد تاج و تخت یونان را رد کرد، نشستی از قدرت ها در کنفرانس لندن در سال 1832، شاهزاده 17 ساله اتو باواریا را به عنوان پادشاه یونان نامید و کشور جدید را پادشاهی یونان تعیین کرد.

کنفرانس لندن در سال 1832 یک کنفرانس بین المللی بود که برای ایجاد یک دولت باثبات در یونان تشکیل شد.مذاکرات بین سه قدرت بزرگ (بریتانیا، فرانسه و روسیه) منجر به تأسیس پادشاهی یونان به رهبری شاهزاده باواریا شد.این تصمیمات در معاهده قسطنطنیه در اواخر همان سال به تصویب رسید.این معاهده از کنوانسیون آکرمن پیروی کرد که قبلاً تغییر ارضی دیگری را در بالکان به رسمیت شناخته بود، حاکمیت شاهزاده صربستان.

پیامدهای انقلاب یونان بلافاصله پس از آن تا حدودی مبهم بود.یک دولت یونانی مستقل تأسیس شده بود، اما بریتانیا، روسیه و فرانسه نفوذ قابل توجهی در سیاست یونان داشتند، یک سلسله وارداتی باواریایی به عنوان حاکم، و یک ارتش مزدور.این کشور توسط ده سال جنگ ویران شده بود و مملو از پناهندگان آواره و املاک خالی ترکیه بود که نیاز به یک سری اصلاحات ارضی در طی چندین دهه داشت.یونانی‌ها به‌عنوان یک قوم دیگر شاهزادگانی را برای شاهزادگان دانوب تأمین نمی‌کردند و در امپراتوری عثمانی ، به‌ویژه از سوی جمعیت مسلمان، به عنوان خائن تلقی می‌شدند.در قسطنطنیه و بقیه امپراتوری عثمانی که در آن بانکداری و حضور بازرگانان یونانی غالب بود، ارمنیان عمدتاً جایگزین یونانی‌ها در بانک‌داری شدند و بازرگانان یهودی اهمیت پیدا کردند.در چشم انداز تاریخی درازمدت، این یک رویداد مهم در فروپاشی امپراتوری عثمانی، با وجود اندازه کوچک و فقیر شدن دولت جدید یونان بود.برای اولین بار، مردمی مسیحی از حکومت عثمانی به استقلال دست یافتند و یک کشور کاملاً مستقل تأسیس کردند که توسط اروپا به رسمیت شناخته شده بود.دولت یونانی تازه تأسیس به کاتالیزوری برای گسترش بیشتر تبدیل خواهد شد و در طی یک قرن، بخش هایی از مقدونیه، کرت، اپیروس، بسیاری از جزایر دریای اژه، جزایر ایونی و سایر قلمروهای یونانی زبان با دولت جدید یونان متحد خواهند شد.