พื้นที่ทวารวดี (ซึ่งปัจจุบันคือประเทศไทย) เป็นที่อยู่อาศัยครั้งแรกของชาวมอญที่มาถึงและปรากฏตัวเมื่อหลายศตวรรษก่อนรากฐานของ พระพุทธศาสนา ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ถูกวางระหว่างศตวรรษที่ 6 ถึง 9 เมื่อวัฒนธรรมพุทธศาสนาเถรวาทที่เชื่อมโยงกับชาวมอญพัฒนาขึ้นในภาคกลางและภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยชาวพุทธเถรวาทเชื่อว่าการตรัสรู้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อดำเนินชีวิตแบบพระภิกษุเท่านั้น (ไม่ใช่โดยฆราวาส)ต่างจากชาวพุทธนิกายมหายานที่ยอมรับตำราของพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์จำนวนมากไว้ในศีล พวกเถรวาทนับถือเฉพาะพระพุทธเจ้าองค์ผู้ก่อตั้งศาสนาเท่านั้นราชอาณาจักรมอญที่เจริญรุ่งเรืองในพื้นที่ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ ลาว และที่ราบภาคกลางของไทยเรียกรวมกันว่าทวารวดีประมาณศตวรรษที่ 10 นครรัฐทวารวดีได้รวมเป็นสองมันดาลา คือ ละโว (ลพบุรีในปัจจุบัน) และสุวรรณภูมิ (สุพรรณบุรีในปัจจุบัน)แม่น้ำเจ้าพระยาในบริเวณที่ปัจจุบันคือภาคกลางของประเทศไทยเคยเป็นแหล่งกำเนิดของวัฒนธรรมมอญทวารวดีซึ่งมีมาตั้งแต่ศตวรรษที่เจ็ดถึงศตวรรษที่สิบ^[11] ซามูเอล บีลค้นพบความสุภาพในหมู่งานเขียนของจีนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในชื่อ "Duoluobodi"ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 การขุดค้นทางโบราณคดีที่นำโดยจอร์จ โคเดส พบว่าจังหวัดนครปฐมเป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรมทวารวดีวัฒนธรรมทวารวดีมีพื้นฐานมาจากเมืองคูเมือง ซึ่งเมืองแรกสุดดูเหมือนจะเป็นเมืองอู่ทองในบริเวณที่ปัจจุบันคือจังหวัดสุพรรณบุรีสถานที่สำคัญอื่นๆ ได้แก่ นครปฐม พงษ์ตุ๊ก ศรีเทพ คูบัว ศรีมโหสถ และอื่นๆ อีกมากมาย^[12] จารึกทวารวดีเป็นภาษาสันสกฤตและมอญโดยใช้อักษรที่มาจากอักษรปัลลวะของราชวงศ์ปัลลวะอินเดียใต้ทวารวดีเป็นเครือข่ายนครรัฐที่ถวายสดุดีผู้มีอำนาจมากกว่าตามรูปแบบการเมืองมันดาลาวัฒนธรรมทวารวดีขยายออกไปทางภาคอีสานและทางใต้ไปจนถึงคอคอดกระวัฒนธรรมสูญเสียอำนาจไปราวศตวรรษที่ 10 เมื่อพวกเขายอมจำนนต่อกลุ่มการเมืองลาว -เขมร ที่เป็นเอกภาพมากขึ้นประมาณศตวรรษที่ 10 นครรัฐทวารวดีได้รวมเป็นสองมันดาลา คือ ละโว (ลพบุรีในปัจจุบัน) และสุวรรณภูมิ (สุพรรณบุรีในปัจจุบัน)