wojna wietnamska

Indochiny były kolonią francuską od końca XIX wieku do połowy XX wieku.Kiedy Japończycy najechali podczas II wojny światowej , Viet Minh, wspólny front kierowany przez komunistów pod przywództwem Ho Chi Minha, przeciwstawił się im przy wsparciu Stanów Zjednoczonych , Związku Radzieckiego iChin .W dniu VJ, 2 września, Ho Chi Minh proklamował w Hanoi utworzenie Demokratycznej Republiki Wietnamu (DRV).DRV rządził jako jedyny rząd cywilny w całym Wietnamie przez 20 dni, po abdykacji cesarza Bảo Đại, który rządził pod rządami Japonii.23 września 1945 r. Siły francuskie obaliły lokalny rząd DRV i ogłosiły przywrócenie władzy francuskiej.Francuzi stopniowo odzyskiwali kontrolę nad Indochinami.Po nieudanych negocjacjach Viet Minh wszczął powstanie przeciwko francuskim rządom.Działania wojenne przerodziły się w pierwszą wojnę indochińską.W latach pięćdziesiątych konflikt splótł się z zimną wojną .W styczniu 1950 roku Chiny i Związek Radziecki uznały Demokratyczną Republikę Wietnamu Viet Minh z siedzibą w Hanoi za prawowity rząd Wietnamu.W następnym miesiącu Stany Zjednoczone i Wielka Brytania uznały wspierany przez Francję stan Wietnam w Sajgonie, kierowany przez byłego cesarza Bảo Đại, za prawowity rząd wietnamski.Wybuch wojny koreańskiej w czerwcu 1950 roku przekonał wielu waszyngtońskich polityków, że wojna w Indochinach była przykładem komunistycznego ekspansjonizmu kierowanego przez Związek Radziecki.Podczas bitwy pod Dien Bien Phu (1954) amerykańskie lotniskowce popłynęły do ​​Zatoki Tonkińskiej, a USA przeprowadziły loty rozpoznawcze.Francja i Stany Zjednoczone rozmawiały również o użyciu trzech taktycznych broni jądrowych, chociaż doniesienia o tym, jak poważnie to rozważano i przez kogo, są niejasne i sprzeczne.Według ówczesnego wiceprezydenta Richarda Nixona, Połączeni Szefowie Sztabów opracowali plany użycia małej taktycznej broni jądrowej do wsparcia Francuzów.Nixon, tak zwany „jastrząb” w Wietnamie, zasugerował, że Stany Zjednoczone być może będą musiały „umieścić amerykańskich chłopców”.7 maja 1954 r. Francuski garnizon w Dien Bien Phu poddał się.Klęska oznaczała koniec francuskiego zaangażowania wojskowego w Indochinach.

Konferencja Genewska, mająca na celu rozstrzygnięcie nierozstrzygniętych kwestii wynikających z wojny koreańskiej i pierwszej wojny indochińskiej, była konferencją z udziałem kilku narodów, która odbyła się w Genewie w Szwajcarii od 26 kwietnia do 20 lipca 1954 r. Porozumienia genewskie, które dotyczyły demontażu francuskich Indochin okazało się mieć długotrwałe skutki.Upadek francuskiego imperium kolonialnego w Azji Południowo-Wschodniej doprowadził do powstania państw Demokratycznej Republiki Wietnamu (Wietnam Północny), Państwa Wietnamu (przyszła Republika Wietnamu, Wietnam Południowy), Królestwa Kambodży i Królestwa z Laosu .Porozumienia zawarte były pomiędzy Francją , Viet Minhem, ZSRR, ChRL, Stanami Zjednoczonymi , Wielką Brytanią i przyszłymi państwami powstałymi z francuskich Indochin.Porozumienie tymczasowo podzieliło Wietnam na dwie strefy, strefę północną zarządzaną przez Viet Minha i strefę południową zarządzaną przez państwo Wietnam, na którego czele stał wówczas były cesarz Bảo Đại.Deklaracja końcowa konferencji, wydana przez brytyjskiego przewodniczącego konferencji, przewidywała, że ​​do lipca 1956 r. odbędą się wybory powszechne w celu utworzenia zjednoczonego państwa wietnamskiego.Pomimo pomocy w tworzeniu niektórych porozumień, nie zostały one bezpośrednio podpisane ani zaakceptowane przez delegatów zarówno stanu Wietnam, jak i Stanów Zjednoczonych.Państwo Wietnam pod rządami Ngo Dinh Diem odmówiło następnie dopuszczenia wyborów, co doprowadziło do wojny w Wietnamie.Na konferencji podpisano trzy odrębne porozumienia o zawieszeniu broni, obejmujące Kambodżę, Laos i Wietnam.

Zgodnie z warunkami porozumień genewskich cywile mogli swobodnie przemieszczać się między dwoma państwami tymczasowymi przez okres 300 dni.W 1956 roku w całym kraju miały odbyć się wybory w celu ustanowienia jednolitego rządu.Około miliona mieszkańców północy, głównie katolików z mniejszości, uciekło na południe, obawiając się prześladowań ze strony komunistów.Nastąpiło to po amerykańskiej kampanii wojny psychologicznej, zaprojektowanej przez Edwarda Lansdale'a dla Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA), która wyolbrzymiała antykatolickie nastroje wśród Viet Minh i która fałszywie twierdziła, że ​​Stany Zjednoczone zamierzają zrzucić bomby atomowe na Hanoi.Exodus był koordynowany przez finansowany przez Stany Zjednoczone program relokacji o wartości 93 milionów dolarów, który obejmował wykorzystanie Siódmej Floty do przewożenia uchodźców.Północni, głównie katoliccy uchodźcy, dali późniejszemu reżimowi Ngô Đình Diệm silny elektorat antykomunistyczny.Diem obsadzał kluczowe stanowiska w swoim rządzie głównie katolikami z północy i centrum.Oprócz katolików płynących na południe, ponad 130 000 „rewolucyjnych przegrupowań” udało się na północ w celu „przegrupowania”, spodziewając się powrotu na południe w ciągu dwóch lat.Viet Minh pozostawił około 5 000 do 10 000 kadr na południu jako bazę dla przyszłej rebelii.Ostatni żołnierze francuscy opuścili Wietnam Południowy w kwietniu 1956 r. Mniej więcej w tym samym czasie ChRL zakończyła wycofywanie się z Wietnamu Północnego.

Wietnam Północny wspierał Pathet Lao w walce z Królestwem Laosu w latach 1958–1959.Kontrola nad Laosem pozwoliła na ostateczną budowę Szlaku Ho Chi Minha, który miał służyć jako główna trasa zaopatrzenia dla wzmożonych działań NLF (Frontu Wyzwolenia Narodowego, Vietcongu) i NVA (Armii Północnowietnamskiej) w Republice WietnamuKomunistyczna Partia Północnowietnamskiego zatwierdziła „wojnę ludową” na południu na sesji w styczniu 1959 r., a w maju utworzono Grupę 559 w celu utrzymania i modernizacji szlaku Ho Chi Minha, będącego w tym czasie sześciomiesięczną górską wędrówką przez Laos.28 lipca siły północnowietnamskie i Pathet Lao najechały Laos, walcząc z Królewską Armią Laosu na całej granicy.Siedziba Grupy 559 znajdowała się w Na Kai w prowincji Houaphan w północno-wschodnim Laosie, niedaleko granicy.Około 500 „przegrupowań” z 1954 r. zostało wysłanych na południe szlakiem w pierwszym roku jego funkcjonowania.Pierwsza dostawa broni szlakiem zakończyła się w sierpniu 1959 r. W kwietniu 1960 r. Wietnam Północny nałożył powszechny pobór do wojska dla dorosłych mężczyzn.W latach 1961–1963 na południe przeniknęło około 40 000 żołnierzy komunistycznych.

We wrześniu 1960 r. COSVN, południowa kwatera główna Wietnamu Północnego, wydała rozkaz skoordynowanego powstania na pełną skalę w Wietnamie Południowym przeciwko rządowi, a 1/3 ludności wkrótce zamieszkała na obszarach kontrolowanych przez komunistów.Wietnam Północny założył Viet Cong (utworzony w Memot w Kambodży) 20 grudnia 1960 r. W wiosce Tân Lập w prowincji Tây Ninh, aby wzniecić powstanie na południu.Wielu głównych członków Viet Congu było ochotnikami „przegrupowanymi”, południowym Viet Minh, który przesiedlił się na północ po porozumieniu genewskim (1954).Hanoi zapewniło przegrupowanym szkolenie wojskowe i wysłało ich z powrotem na południe szlakiem Ho Chi Minha w późnych latach pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych.Poparcie dla VC było napędzane niechęcią do odwrócenia przez Diem reform rolnych Viet Minh na wsi.Viet Minh skonfiskował duże prywatne posiadłości ziemskie, obniżył czynsze i długi oraz wydzierżawił ziemie komunalne, głównie biedniejszym chłopom.Diem sprowadził właścicieli ziemskich z powrotem do wiosek.Ludzie, którzy od lat uprawiali ziemię, musieli ją zwrócić właścicielom i zapłacić wieloletni czynsz zaległy.

W 1962 roku rząd Wietnamu Południowego za radą i finansowaniem ze Stanów Zjednoczonych rozpoczął realizację Strategicznego Programu Hamleta.Strategia polegała na odizolowaniu ludności wiejskiej od kontaktu i wpływów Frontu Wyzwolenia Narodowego (NLF), bardziej znanego jako Viet Cong.Strategiczny Program Hamlet, wraz ze swoim poprzednikiem, Programem Rozwoju Społeczności Wiejskich, odegrał ważną rolę w kształtowaniu wydarzeń w Wietnamie Południowym w późnych latach pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych.Oba te programy próbowały stworzyć nowe społeczności „chronionych osad”.Chłopi wiejscy otrzymaliby ochronę, wsparcie ekonomiczne i pomoc od rządu, wzmacniając w ten sposób więzi z rządem Wietnamu Południowego (GVN).Spodziewano się, że doprowadzi to do zwiększenia lojalności chłopstwa wobec rządu.Strategiczny program Hamleta nie powiódł się, nie powstrzymał powstania ani nie uzyskał poparcia dla rządu ze strony wiejskich Wietnamczyków, zraził wielu i pomógł i przyczynił się do wzrostu wpływów Viet Congu.Po obaleniu prezydenta Ngo Dinh Diem w wyniku zamachu stanu w listopadzie 1963 r. program został odwołany.Chłopi wrócili do swoich starych domów lub szukali schronienia przed wojną w miastach.Niepowodzenie Strategic Hamlet i innych programów przeciwdziałania powstańcom i pacyfikacji było przyczyną, dla której Stany Zjednoczone zdecydowały się na interwencję w Wietnamie Południowym za pomocą nalotów i wojsk lądowych.

Podczas wojny w Wietnamie, między 1962 a 1971 rokiem, wojsko Stanów Zjednoczonych spryskało prawie 20 000 000 galonów amerykańskich (76 000 m3) różnych chemikaliów – „tęczowych herbicydów” i defoliantów – w Wietnamie , wschodnim Laosie i częściach Kambodży w ramach operacji Ranch Hand, osiągając swój szczyt w latach 1967–1969. Podobnie jak Brytyjczycy na Malajach , celem Stanów Zjednoczonych było pozbawienie partyzantów żywności i ukrycia, a także oczyszczenie wrażliwych obszarów, takich jak tereny wokół baz i ewentualnych zasadzek wzdłuż drogi i kanały.Samuel P. Huntington argumentował, że program wpisywał się także w politykę przymusowej urbanizacji, która miała na celu zniszczenie chłopom możliwości utrzymania się na wsi, zmuszając ich do ucieczki do zdominowanych przez USA miast, pozbawiając partyzantów możliwości ich bazę wsparcia dla obszarów wiejskich.Środek Orange był zwykle rozpylany z helikopterów lub nisko lecącego samolotu C-123 Provider, wyposażonego w opryskiwacze i systemy pomp „MC-1 Hourglass” oraz zbiorniki na chemikalia o pojemności 1000 galonów amerykańskich (3800 l).Opryskiwano także ciężarówkami, łodziami i opryskiwaczami plecakowymi.W sumie zużyto ponad 80 milionów litrów Agenta Orange.Pierwszą partię herbicydów wyładowano w bazie lotniczej Tan Son Nhut w Wietnamie Południowym 9 stycznia 1962 r. Z danych Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych wynika, że ​​w trakcie operacji Ranch Hand wykonano co najmniej 6542 opryski.Do roku 1971 12 procent całkowitego obszaru Wietnamu Południowego zostało spryskanych środkami chemicznymi usuwającymi liście w średnim stężeniu 13 razy większym niż zalecana dawka stosowania Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych do użytku domowego.W samym Wietnamie Południowym ostatecznie zniszczono około 39 000 mil kwadratowych (10 000 000 ha) gruntów rolnych.

Latem 1962 roku Mao Zedong zgodził się bezpłatnie dostarczyć Hanoi 90 000 karabinów i pistoletów, a od 1965 roku Chiny zaczęły wysyłać jednostki przeciwlotnicze i bataliony inżynieryjne do Wietnamu Północnego w celu naprawy szkód wyrządzonych przez amerykańskie bombardowania.W szczególności pomagali obsadzać baterie przeciwlotnicze, odbudowywać drogi i linie kolejowe, transportować zaopatrzenie i wykonywać inne prace inżynieryjne.To uwolniło jednostki armii Wietnamu Północnego do walki na południu.Chiny wysłały 320 000 żołnierzy i roczne dostawy broni o wartości 180 milionów dolarów.Chińskie wojsko twierdzi, że spowodowało 38% amerykańskich strat powietrznych podczas wojny.

28 grudnia 1962 r. wywiad USA wykrył obecność nadajnika radiowego wraz ze znaczną siłą żołnierzy Viet Congu (VC), liczącą około 120 osób, w wiosce Ap Tan Thoi w prowincji Dinh Tuong, siedzibie Armii Republika Wietnamu Południowego (ARVN) 7. Dywizja Piechoty.Południowi Wietnamczycy i ich doradcy z USA planowali zaatakować Ap Tan Thoi z trzech kierunków, aby zniszczyć siły VC przy użyciu dwóch prowincjonalnych batalionów Gwardii Cywilnej i elementów 11. pułku piechoty, 7. Dywizji Piechoty ARVN.Jednostki piechoty byłyby wspierane przez artylerię, transportery opancerzone M113 (APC) i helikoptery.Rankiem 2 stycznia 1963 r., Nieświadomi, że ich plany bitewne wyciekły do ​​​​wroga, południowowietnamska Gwardia Cywilna stanęła na czele ataku, maszerując w kierunku Ap Tan Thoi od południa.Jednak kiedy dotarli do wioski Ap Bac, na południowy wschód od Ap Tan Thoi, zostali natychmiast przygwożdżeni przez elementy 261. batalionu VC.Wkrótce potem trzy kompanie 11. pułku piechoty zostały zaangażowane do bitwy w północnym Ap Tan Thoi.Jednak oni również nie mogli pokonać żołnierzy VC, którzy okopali się w okolicy.Tuż przed południem z Tan Hiep przyleciały kolejne posiłki.15 amerykańskich helikopterów przewożących żołnierzy zostało podziurawionych ostrzałem VC, w wyniku czego pięć helikopterów zginęło.4 Dywizjon Strzelców Zmechanizowanych ARVN został następnie wysłany do ratowania żołnierzy południowowietnamskich i załóg samolotów amerykańskich uwięzionych na południowo-zachodnim krańcu Ap Bac.Jednak jego dowódca był bardzo niechętny do przemieszczania ciężkich transporterów opancerzonych M113 po lokalnym terenie.Ostatecznie ich obecność nie miała większego znaczenia, ponieważ VC nie ustępował i zabił przy okazji kilkunastu południowowietnamskich członków załogi M113.8. batalion powietrznodesantowy ARVN został zrzucony późnym popołudniem na pole bitwy.W scenie, która charakteryzowała większość codziennych walk, zostali przygwożdżeni i nie mogli przełamać linii obrony VC.Pod osłoną nocy VC wycofał się z pola bitwy, odnosząc pierwsze duże zwycięstwo.

Kryzys buddyjski był okresem napięć politycznych i religijnych w Wietnamie Południowym między majem a listopadem 1963 r., charakteryzującym się serią represji ze strony rządu Wietnamu Południowego oraz kampanią cywilnego oporu, prowadzoną głównie przez mnichów buddyjskich.Kryzys został przyspieszony przez naloty na pagodę Xá Lợi i strzelaninę w Huế Phật Đản , gdzie armia i policja strzelały z broni i granatów w tłum buddystów protestujących przeciwko rządowemu zakazowi wywieszania buddyjskiej flagi w dzień Phật Đản , która upamiętnia narodziny Buddy Gautamy.Diem zaprzeczył odpowiedzialności rządu za incydent i obwinił Việt Cộng, co zwiększyło niezadowolenie większości buddyjskiej.

Urzędnicy amerykańscy zaczęli dyskutować o możliwości zmiany reżimu w połowie 1963 r. Departament Stanu Stanów Zjednoczonych chciał zachęcić do zamachu stanu, podczas gdy Departament Obrony faworyzował Diem.Najważniejszą z proponowanych zmian było usunięcie młodszego brata Diem, Nhu, który kontrolował tajną policję i siły specjalne i był postrzegany jako człowiek stojący za represjami buddyjskimi i ogólnie architekt rządów rodziny Ngô.Propozycja ta została przekazana ambasadzie USA w Sajgonie w kablu 243.CIA skontaktowała się z generałami planującymi usunięcie Diem i powiedziała im, że Stany Zjednoczone nie sprzeciwią się takiemu posunięciu ani nie ukarzą generałów odcięciem pomocy.W dniu 1 listopada 1963 r. Ngô Đình Diệm został aresztowany i zamordowany w udanym zamachu stanu kierowanym przez generała Dương Văn Minh.Ambasador USA w Wietnamie Południowym, Henry Cabot Lodge, zaprosił przywódców puczu do ambasady i złożył im gratulacje.Kennedy napisał do Lodge'a list z gratulacjami za „dobrą robotę”.Kennedy umiera w tym samym miesiącu;Zastępuje go Lyndon Johnson.

Operacja Pierce Arrow była amerykańską kampanią bombardowań na początku wojny w Wietnamie.Operacja składała się z 64 lotów bojowych samolotów z lotniskowców USS Ticonderoga i USS Constellation przeciwko bazom łodzi torpedowych Hon Gai, Loc Chao, Quang Khe i Phuc Loi oraz magazynowi ropy naftowej w Vinh.To był początek amerykańskich operacji powietrznych nad Wietnamem Północnym i Azją Południowo-Wschodnią, próbujących zniszczyć infrastrukturę, materiały wojenne i jednostki wojskowe potrzebne Wietnamowi Północnemu do prowadzenia wojny partyzanckiej na południu.Operacje lotnicze po Pierce Arrow powiększyłyby się tak, że pod koniec wojny kampania bombowa w Stanach Zjednoczonych była najdłuższą i najcięższą w historii.7 662 000 ton bomb zrzuconych w Azji Południowo-Wschodniej podczas wojny w Wietnamie prawie czterokrotnie zwiększyło liczbę 2 150 000 ton, które Stany Zjednoczone zrzuciły podczas II wojny światowej .

W dniu 2 sierpnia 1964 r. USS Maddox podczas misji wywiadowczej wzdłuż wybrzeża Wietnamu Północnego rzekomo ostrzelał i uszkodził kilka łodzi torpedowych, które śledziły go w Zatoce Tonkińskiej.Drugi atak odnotowano dwa dni później na USS Turner Joy i Maddox w tym samym obszarze.Okoliczności ataków były niejasne. Lyndon Johnson powiedział podsekretarzowi stanu George'owi Ballowi, że „żeglarze mogli strzelać do latających ryb”.Niedatowana publikacja NSA odtajniona w 2005 roku ujawniła, że ​​4 sierpnia nie było żadnego ataku.Drugi „atak” doprowadził do odwetowych nalotów i skłonił Kongres do zatwierdzenia rezolucji w sprawie Zatoki Tonkińskiej w dniu 7 sierpnia 1964 r. Rezolucja przyznała prezydentowi uprawnienia „do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu odparcia jakiegokolwiek zbrojnego ataku na siły Stanów Zjednoczonych i aby zapobiec dalszej agresji”, a Johnson będzie polegał na tym, jako dającym mu uprawnienia do rozszerzenia wojny.W tym samym miesiącu Johnson przyrzekł, że „nie angażuje amerykańskich chłopców do walki w wojnie, którą moim zdaniem powinni stoczyć chłopcy z Azji, aby pomóc chronić ich własną ziemię”.Rada Bezpieczeństwa Narodowego zaleciła trzyetapową eskalację bombardowania Wietnamu Północnego.Po ataku na bazę armii amerykańskiej w Pleiku w dniu 7 lutego 1965 r. Rozpoczęto serię nalotów, operację Flaming Dart.Operacje Rolling Thunder i Operation Arc Light rozszerzyły operacje bombardowania z powietrza i wsparcia naziemnego.Kampania bombardowań, która ostatecznie trwała trzy lata, miała na celu zmuszenie Wietnamu Północnego do zaprzestania wsparcia dla Viet Congu poprzez grożenie zniszczeniem północnowietnamskiej obrony powietrznej i infrastruktury przemysłowej.Miało to dodatkowo na celu podniesienie morale Wietnamczyków Południowych.

Bombardowania nie ograniczały się do Wietnamu Północnego.Inne kampanie powietrzne, takie jak operacja Barrel Roll, były skierowane do różnych części infrastruktury Viet Congu i PAVN.Należą do nich szlak zaopatrzenia szlaku Ho Chi Minha, który przebiegał przez Laos i Kambodżę .Pozornie neutralny Laos stał się sceną wojny domowej, w której laotański rząd wspierany przez USA walczył z Pathet Lao i jego północnowietnamskimi sojusznikami.Stany Zjednoczone przeprowadziły masowe bombardowania powietrzne przeciwko siłom Pathet Lao i PAVN, aby zapobiec upadkowi królewskiego rządu centralnego i uniemożliwić korzystanie ze szlaku Ho Chi Minha.W latach 1964–1973 Stany Zjednoczone zrzuciły na Laos dwa miliony ton bomb, co stanowi prawie równowartość 2,1 miliona ton bomb, które Stany Zjednoczone zrzuciły na Europę i Azję podczas całej II wojny światowej, co uczyniło Laos najbardziej zbombardowanym krajem w historii w porównaniu z wielkość jego populacji.Cel zatrzymania Wietnamu Północnego i Viet Congu nigdy nie został osiągnięty.Jednak szef sztabu Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych Curtis LeMay od dawna opowiadał się za bombardowaniami nasycającymi w Wietnamie i pisał o komunistach, że „zbombardujemy ich z powrotem do epoki kamienia”.

Po rezolucji w Zatoce Tonkińskiej Hanoi przewidziało przybycie wojsk amerykańskich i rozpoczęło rozbudowę Viet Congu, a także wysyłanie coraz większej liczby personelu północnowietnamskiego na południe.W tej fazie wyposażali siły Viet Congu i standaryzowali ich wyposażenie w karabiny AK-47 i inne zaopatrzenie, a także tworzyli 9. Dywizję.„Z siły około 5 000 na początku 1959 r. Szeregi VC wzrosły do ​​​​około 100 000 pod koniec 1964 r.… W latach 1961–1964 siła armii wzrosła z około 850 000 do prawie miliona ludzi”.Liczby żołnierzy amerykańskich rozmieszczonych w Wietnamie w tym samym okresie były znacznie niższe: 2000 w 1961 r., szybko wzrastając do 16 500 w 1964 r. W tej fazie zmniejszyło się wykorzystanie przechwyconego sprzętu, podczas gdy większa liczba amunicji i zapasów była potrzebna do utrzymania regularnego jednostki.Grupa 559 otrzymała zadanie poszerzenia szlaku Ho Chi Minha w świetle niemal ciągłego bombardowania przez amerykańskie samoloty bojowe.Wojna zaczęła przechodzić w ostatnią, konwencjonalną fazę trzyetapowego, przedłużającego się modelu wojny w Hanoi.Viet Cong otrzymał teraz zadanie zniszczenia ARVN oraz zajęcia i utrzymania obszarów;jednak Viet Cong nie był jeszcze wystarczająco silny, aby zaatakować główne miasta.W grudniu 1964 r. Siły ARVN poniosły ciężkie straty w bitwie pod Bình Giã, w bitwie, którą obie strony postrzegały jako przełom.Wcześniej VC stosowało taktykę partyzancką typu „uderz i uciekaj”.Jednak w Binh Gia pokonali silne siły ARVN w konwencjonalnej bitwie i pozostali w polu przez cztery dni.Co znamienne, siły południowowietnamskie zostały ponownie pokonane w czerwcu 1965 roku w bitwie pod Đồng Xoài.

Atak na Camp Holloway miał miejsce we wczesnych godzinach rannych 7 lutego 1965 roku, we wczesnych stadiach wojny w Wietnamie.Camp Holloway był obiektem helikopterowym zbudowanym przez armię Stanów Zjednoczonych w pobliżu Pleiku w 1962 roku. Został zbudowany w celu wspierania operacji Sił Zbrojnych Wolnego Świata w Centralnych Wyżynach Wietnamu Południowego.Po zapewnieniu zwycięstwa w wyborach prezydenckich w 1964 roku Johnson zdecydował się rozpocząć operację Flaming Dart, która obejmowała ataki na cele wojskowe Wietnamu Północnego.Jednak ponieważ Kosygin nadal przebywał w Hanoi podczas bombardowania przez Stany Zjednoczone, rząd radziecki zdecydował się zwiększyć pomoc wojskową dla Wietnamu Północnego, sygnalizując tym samym poważny zwrot w polityce Chruszczowa w Wietnamie.Amerykańskie bombardowanie Wietnamu Północnego w lutym 1965 r. miało decydujący wpływ na strategię Związku Radzieckiego w Wietnamie.Podczas pobytu Kosygina w Hanoi, Wietnam Północny został poddany nalotom USA, które rozwścieczyły rząd radziecki.W rezultacie 10 lutego 1965 r. Kosygin i jego północnowietnamski odpowiednik, premier Phạm Văn Đồng, wydali wspólny komunikat, w którym podkreślili sowiecką determinację do wzmocnienia potencjału obronnego Wietnamu Północnego poprzez udzielenie mu wszelkiej „niezbędnej pomocy i wsparcia”.Następnie w kwietniu 1965 roku, podczas wizyty w Moskwie, sekretarz generalny Komunistycznej Partii Wietnamu Lê Duẩn podpisał umowę rakietową ze Związkiem Radzieckim, która dała armii północnowietnamskiej wszystko, czego potrzebowała, aby oprzeć się operacji Rolling Thunder.

Czterdzieści dziewięć lotów odwetowych wykonano dla Flaming Dart I w dniu 7 lutego 1965 r. Flaming Dart I wycelował w bazy armii północnowietnamskiej w pobliżu Đồng Hới, podczas gdy druga fala skierowała się na logistykę i komunikację Vietcongu w pobliżu wietnamskiej strefy zdemilitaryzowanej (DMZ).Amerykańska reakcja na eskalację komunizmu nie ograniczała się do bombardowania Wietnamu Północnego.Waszyngton nasilił również użycie siły powietrznej, kiedy zezwolił na użycie amerykańskich samolotów szturmowych do atakowania celów na południu.19 lutego B-57 USAF przeprowadziły pierwsze ataki odrzutowe Amerykanów w celu wsparcia jednostek naziemnych Wietnamu Południowego.24 lutego odrzutowce USAF ponownie zaatakowały, tym razem rozbijając zasadzkę Viet Congu w Central Highlands serią masowych taktycznych lotów bojowych.Ponownie była to eskalacja użycia siły powietrznej przez Stany Zjednoczone.

Operacja Rolling Thunder była stopniową i ciągłą kampanią bombardowań z powietrza prowadzoną przez 2 Dywizję Powietrzną Stanów Zjednoczonych, Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych i Siły Powietrzne Republiki Wietnamu (RVNAF) przeciwko Demokratycznej Republice Wietnamu (Wietnam Północny) od 2 marca 1965 do 2 listopada 1968 , podczas wojny w Wietnamie.Cztery cele operacji (które ewoluowały w czasie) to podniesienie morale reżimu Sajgonu w Republice Wietnamu (Wietnam Południowy);przekonać Wietnam Północny do zaprzestania wspierania komunistycznego powstania w Wietnamie Południowym bez wysyłania sił lądowych do komunistycznego Wietnamu Północnego;zniszczyć system transportowy, bazę przemysłową i obronę powietrzną Wietnamu Północnego;i zatrzymać napływ ludzi i sprzętu do Wietnamu Południowego.Osiągnięcie tych celów było utrudnione zarówno przez ograniczenia nałożone na Stany Zjednoczone i ich sojuszników przez wymogi zimnej wojny , jak i pomoc wojskową i pomoc otrzymaną przez Wietnam Północny od jego komunistycznych sojuszników, Związku Radzieckiego , Chińskiej Republiki Ludowej i Północnego Wietnamu. Korea.Operacja stała się najbardziej intensywną bitwą powietrzno-lądową toczoną w okresie zimnej wojny;była to najtrudniejsza taka kampania prowadzona przez Stany Zjednoczone od czasu bombardowania Niemiec z powietrza podczas II wojny światowej.Wspierany przez komunistycznych sojuszników, Związek Radziecki i Chiny, Wietnam Północny dysponował potężną mieszanką myśliwców przechwytujących MiG oraz wyrafinowanej broni powietrze-powietrze i ziemia-powietrze, która stworzyła jedną z najskuteczniejszych systemów obrony powietrznej, z jaką kiedykolwiek spotkał się amerykańscy lotnicy wojskowi.Doprowadziło to do odwołania operacji Rolling Thunder w 1968 roku.

8 marca 1965 roku 3500 amerykańskich marines wylądowało w pobliżu Da Nang w Wietnamie Południowym.To zapoczątkowało amerykańską wojnę naziemną.Amerykańska opinia publiczna w przeważającej większości poparła rozmieszczenie.Początkowym zadaniem piechoty morskiej była obrona bazy lotniczej Da Nang.Pierwsze rozmieszczenie 3500 w marcu 1965 r. Zostało zwiększone do prawie 200 000 do grudnia.Armia USA od dawna była szkolona w wojnie ofensywnej.Niezależnie od polityki politycznej amerykańscy dowódcy byli instytucjonalnie i psychologicznie nieprzystosowani do misji obronnej.Generał William Westmoreland poinformował admirała US Granta Sharpa Jr., dowódcę sił USA na Pacyfiku, że sytuacja jest krytyczna.Powiedział: „Jestem przekonany, że wojska amerykańskie dzięki swojej energii, mobilności i sile ognia mogą z powodzeniem podjąć walkę z NLF (Viet Cong)”.Za pomocą tego zalecenia Westmoreland opowiadał się za agresywnym odejściem od postawy obronnej Ameryki i odsunięciem Wietnamczyków z Południa.Ignorując jednostki ARVN, zaangażowanie USA stało się nieograniczone.Westmoreland nakreślił trzypunktowy plan wygrania wojny:Faza 1. Zaangażowanie sił USA (i innych wolnych światów) niezbędne do powstrzymania trendu spadkowego do końca 1965 roku.Faza 2. Siły amerykańskie i sojusznicze przeprowadzają główne akcje ofensywne, aby przejąć inicjatywę w celu zniszczenia partyzantki i zorganizowanych sił wroga.Ta faza zakończyłaby się, gdy wróg został wyczerpany, rzucony do defensywy i wyparty z głównych obszarów zaludnionych.Faza 3. Jeśli wróg nie ustąpi, do ostatecznego zniszczenia sił wroga pozostających w odległych bazach potrzebny będzie okres od dwunastu do osiemnastu miesięcy po fazie 2.

Niestabilność polityczna w Sajgonie dała przywódcom Wietnamu Północnego okazję do zintensyfikowania kampanii wojskowej na południu.Uważali, że potęga rządu Wietnamu Południowego opiera się na silnej armii kraju, więc Północnowietnamska Ludowa Armia Wietnamu (PAVN) i VC rozpoczęły letnią ofensywę 1965 r., Aby zadać znaczne straty siłom południowowietnamskim.W prowincji Phước Long letnia ofensywa PAVN / VC zakończyła się kampanią Đồng Xoài.Walka o Đồng Xoài rozpoczęła się wieczorem 9 czerwca 1965 r., Kiedy VC 272 Pułk zaatakował i zdobył tamtejszą Cywilną Grupę Obrony Nieregularnej i obóz Sił Specjalnych USA.Połączony Sztab Generalny Armii Republiki Wietnamu (ARVN) odpowiedział na nagły atak, nakazując 1 batalionowi ARVN 7 pułku piechoty 5 dywizji piechoty ARVN odbić dystrykt Đồng Xoài.Siły ARVN przybyły na pole bitwy 10 czerwca, ale w pobliżu Thuận Lợi 271 pułk VC pokonał batalion południowowietnamski.Później tego samego dnia 52. batalion Rangersów ARVN, który przeżył zasadzkę podczas marszu w kierunku Đồng Xoài, odbił dystrykt.11 czerwca przybył 7. batalion powietrznodesantowy ARVN, aby wzmocnić pozycję Wietnamu Południowego;gdy spadochroniarze przeszukiwali plantację kauczuku Thuận Lợi w poszukiwaniu ocalałych z 1. batalionu, VC złapał ich w śmiertelną zasadzkę.

Bitwa o Ia Drang była pierwszą dużą bitwą między armią Stanów Zjednoczonych a Ludową Armią Wietnamu (PAVN) w ramach kampanii Pleiku prowadzonej na początku wojny w Wietnamie, u wschodnich podnóży masywu Chu Pong w środkowej wyżyny Wietnamu w 1965 roku. Jest to pierwszy atak powietrzny helikopterem na dużą skalę, a także pierwsze użycie bombowców strategicznych Boeing B-52 Stratofortress w roli wsparcia taktycznego.Ia Drang przygotował plan wojny w Wietnamie, w której Amerykanie polegali na mobilności powietrznej, ogniu artyleryjskim i bliskim wsparciu powietrznym, podczas gdy PAVN zneutralizował tę siłę ognia, szybko angażując siły amerykańskie z bardzo bliskiej odległości.

Akcja w Đắk Tô była jedną z serii inicjatyw ofensywnych Ludowej Armii Wietnamu (PAVN), które rozpoczęły się w drugiej połowie roku.Ataki PAVN w Lộc Ninh (w prowincji Bình Long), Song Be (w prowincji Phước Long) oraz w Con Thien i Khe Sanh (w prowincji Quảng Trị) były innymi działaniami, które w połączeniu z Đắk Tô stały się znane jako „ bitwy graniczne”.Post hoc rzekomym celem sił PAVN było odwrócenie uwagi sił amerykańskich i południowowietnamskich od miast w kierunku granic w ramach przygotowań do ofensywy Tet.Latem 1967 roku starcia z siłami PAVN na tym obszarze skłoniły do ​​rozpoczęcia operacji Greeley, połączonego wysiłku poszukiwawczo-niszczącego przez elementy 4. Dywizji Piechoty USA i 173. Brygady Powietrznodesantowej wraz z Armią Republiki Wietnamu (ARVN ) 42. pułk piechoty, 22. dywizja i jednostki powietrznodesantowe.Walki były intensywne i trwały do ​​końca 1967 roku, kiedy PAVN najwyraźniej się wycofał.Pod koniec października wywiad USA wskazał, że lokalne jednostki komunistyczne zostały wzmocnione i połączone w 1. Dywizję PAVN, która miała schwytać Đắk Tô i zniszczyć jednostkę amerykańską wielkości brygady.Informacje dostarczone przez uciekiniera PAVN dostarczyły sojusznikom dobrego wskazania lokalizacji sił PAVN.Ta informacja doprowadziła do rozpoczęcia operacji MacArthur i sprowadziła jednostki z powrotem na ten obszar wraz z dodatkowymi posiłkami z Dywizji Powietrznodesantowej ARVN.Bitwy na wzgórzach na południe i południowy wschód od Đắk Tô stały się jednymi z najcięższych i najkrwawszych bitew wojny w Wietnamie.

Ofensywa Tet była główną eskalacją i jedną z największych kampanii wojskowych wojny w Wietnamie.Został wystrzelony 30 stycznia 1968 roku przez siły Viet Congu (VC) i Północnowietnamskiej Ludowej Armii Wietnamu (PAVN).Była to kampania niespodziewanych ataków na wojskowe i cywilne centra dowodzenia i kontroli w całym Wietnamie Południowym.Celem szeroko zakrojonej ofensywy Biura Politycznego Hanoi było wywołanie niestabilności politycznej w przekonaniu, że masowy zbrojny atak na ośrodki miejskie wywoła dezercje i bunty.Ofensywa była militarną klęską Wietnamu Północnego, ponieważ w Wietnamie Południowym nie doszło do powstań ani dezercji jednostek ARVN.Jednak ta ofensywa miała daleko idące konsekwencje ze względu na jej wpływ na poglądy amerykańskiej opinii publicznej i całego świata na wojnę w Wietnamie.Generał Westmoreland poinformował, że pokonanie PAVN/VC wymagałoby 200 000 dodatkowych żołnierzy amerykańskich i aktywacji rezerw, co skłoniło nawet lojalnych zwolenników wojny do przekonania się, że obecna strategia wojenna wymaga ponownej oceny.Ofensywa wywarła silny wpływ na rząd USA i zszokowała opinię publiczną w USA, która została przekonana przez swoich przywódców politycznych i wojskowych, że Wietnamczycy Północni są pokonani i niezdolni do rozpoczęcia tak ambitnej operacji wojskowej;Amerykańskie poparcie społeczne dla wojny spadło w wyniku ofiar Tet i nasilenia wezwań do poboru.Następnie administracja Johnsona szukała negocjacji w celu zakończenia wojny, które zostały wykolejone w tajnym porozumieniu między ówczesnym byłym wiceprezydentem Richardem Nixonem , który planował kandydować jako kandydat Republikanów w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1968 r. , A prezydentem Wietnamu Południowego Nguyễn Văn Thieu.

Na początku północnowietnamskiej ofensywy Tet 30 stycznia 1968 r., Która zbiegła się z wietnamskim Tết Lunar New Year, duże konwencjonalne siły amerykańskie były zaangażowane w operacje bojowe na wietnamskiej ziemi przez prawie trzy lata.Autostrada 1, przebiegająca przez miasto Huế, była ważną linią zaopatrzeniową dla Armii Republiki Wietnamu (ARVN) i sił amerykańskich z nadmorskiego miasta Da Nang do wietnamskiej strefy zdemilitaryzowanej (DMZ), faktycznej granicy między Wietnam Północny i Południowy, zaledwie 50 kilometrów (31 mil) na północ od Huế.Autostrada zapewniała również dostęp do rzeki Perfumowej (wietnamski: Sông Hương lub Hương Giang) w miejscu, w którym rzeka przepływała przez Huế, dzieląc miasto na część północną i południową.Huế był także bazą dla łodzi zaopatrzeniowych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.Ze względu na święta Tết duża liczba sił ARVN przebywała na urlopie, a miasto było słabo bronione.Podczas gdy 1 Dywizja ARVN odwołała wszystkie wyjazdy Tết i próbowała odwołać swoje wojska, siły południowowietnamskie i amerykańskie w mieście były nieprzygotowane, gdy Việt Cộng (VC) i Ludowa Armia Wietnamu (PAVN) rozpoczęły ofensywę Tet, atakowanie setek celów wojskowych i skupisk ludności w całym kraju, w tym Huế.Siły PAVN-VC szybko zajęły większość miasta.W ciągu następnego miesiąca byli stopniowo wypędzani podczas intensywnych walk od domu do domu prowadzonych przez piechotę morską i ARVN.

Prezenter CBS Evening News, Walter Cronkite, który właśnie wrócił z Wietnamu, mówi widzom: „Wydaje się teraz bardziej niż kiedykolwiek pewne, że krwawe doświadczenie Wietnamu zakończy się impasem.Powiedzieć, że dziś jesteśmy bliżej zwycięstwa, to w obliczu dowodów wierzyć optymistom, którzy mylili się w przeszłości”.Mówi się, że prezydent USA Lyndon Johnson odpowiedział: „Jeśli straciłem Cronkite, straciłem Amerykę Środkową”.

Masakra Huế była doraźnymi egzekucjami i masowymi morderstwami popełnionymi przez Viet Cong (VC) i Ludową Armię Wietnamu (PAVN) podczas ich schwytania, okupacji wojskowej, a później wycofania się z miasta Huế podczas ofensywy Tet, uważanej za jedną z najdłuższych i najkrwawszych bitew wojny wietnamskiej.W miesiącach i latach, które nastąpiły po bitwie pod Huế, w Huế i jego okolicach odkryto dziesiątki masowych grobów.Wśród ofiar byli mężczyźni, kobiety, dzieci i niemowlęta.Szacunkowa liczba ofiar śmiertelnych wynosiła od 2800 do 6000 cywilów i jeńców wojennych, czyli 5–10% całej populacji Huế.Republika Wietnamu (Wietnam Południowy) opublikowała listę 4062 ofiar zidentyfikowanych jako zamordowane lub uprowadzone.Ofiary znajdowano związane, torturowane, a czasem grzebane żywcem.Wiele ofiar zostało również zatłuczonych na śmierć.Szereg władz USA i Wietnamu Południowego, a także wielu dziennikarzy, którzy badali wydarzenia, uznało odkrycia, wraz z innymi dowodami, za dowód, że w Huế i jego okolicach popełniono okrucieństwo na dużą skalę podczas czterotygodniowej okupacji. .Zabójstwa były postrzegane jako część czystki na dużą skalę w całej warstwie społecznej, w tym we wszystkich przyjaznych siłom amerykańskim w regionie.Masakra w Huế była później coraz częściej obserwowana przez prasę, kiedy doniesienia prasowe donosiły, że po bitwie działały również „oddziały zemsty” Wietnamu Południowego, wyszukujące i dokonujące egzekucji obywateli popierających komunistyczną okupację.

Po ofensywie Tet i malejącym poparciu amerykańskiej opinii publicznej dla wojny siły amerykańskie rozpoczęły okres upadku morale, rozczarowania i nieposłuszeństwa.W kraju wskaźniki dezercji wzrosły czterokrotnie w porównaniu z poziomem z 1966 roku.Wśród zaciągniętych tylko 2,5% wybrało pozycje bojowe piechoty w latach 1969–1970.Zapisy do ROTC spadły z 191 749 w 1966 r. Do 72 459 w 1971 r. I osiągnęły najniższy w historii poziom 33 220 w 1974 r., Pozbawiając siły amerykańskie bardzo potrzebnego przywództwa wojskowego.W tym okresie zaczęła pojawiać się jawna odmowa angażowania się w patrole lub wykonywania rozkazów, a także nieposłuszeństwo, z jednym godnym uwagi przypadkiem, gdy cała kompania odmówiła rozkazów zaangażowania się lub przeprowadzenia operacji.Spójność jednostki zaczęła się rozpraszać i skupiała się na minimalizowaniu kontaktu z Viet Congiem i PAVN.Zaczęła mieć miejsce praktyka znana jako „ worki z piaskiem ”, w ramach której jednostki, którym wysłano patrol, szły na wieś, znajdowały miejsce poza zasięgiem wzroku przełożonych i odpoczywały, przesyłając przez radio fałszywe współrzędne i raporty jednostek.Używanie narkotyków gwałtownie wzrosło wśród sił amerykańskich w tym okresie, ponieważ 30% żołnierzy amerykańskich regularnie używało marihuany, podczas gdy podkomitet Izby Reprezentantów stwierdził, że 10–15% żołnierzy amerykańskich w Wietnamie regularnie używało wysokiej jakości heroiny.Od 1969 r. Operacje wyszukiwania i niszczenia zaczęto nazywać operacjami „szukaj i unikaj” lub „szukaj i unikaj”, fałszując raporty z bitew, unikając bojowników partyzanckich.W sumie zbadano 900 incydentów związanych z odłamkami i podejrzanych o odłamki, z których większość miała miejsce w latach 1969–1971. W 1969 r. Wyniki sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych charakteryzowały się obniżonym morale, brakiem motywacji i słabym przywództwem.Znaczący spadek morale Stanów Zjednoczonych pokazała bitwa pod FSB Mary Ann w marcu 1971 r., w której atak saperów spowodował poważne straty obrońców USA. zaniedbanie obowiązków, luźne postawy obronne i brak odpowiedzialnych oficerów jako przyczynę.

Masakra Mỹ Lai była masowym morderstwem nieuzbrojonych cywilów południowowietnamskich przez wojska Stanów Zjednoczonych w dystrykcie Sơn Tịnh w Wietnamie Południowym 16 marca 1968 r. Podczas wojny w Wietnamie .Od 347 do 504 nieuzbrojonych osób zostało zabitych przez żołnierzy armii amerykańskiej z kompanii C, 1 batalionu, 20 pułku piechoty i kompanii B, 4 batalionu, 3 pułku piechoty, 11 brygady, 23 (amerykańskiej) dywizji piechoty.Wśród ofiar byli mężczyźni, kobiety, dzieci i niemowlęta.Niektóre kobiety zostały zgwałcone zbiorowo, a ich ciała okaleczone, a niektóre okaleczone i zgwałcone dzieci w wieku zaledwie 12 lat. Dwudziestu sześciu żołnierzy zostało oskarżonych o przestępstwa, ale tylko porucznik William Calley Jr., dowódca plutonu w kompanii C. , był oskarżony.Uznany za winnego zamordowania 22 wieśniaków, pierwotnie skazano go na dożywocie, ale odsiedział trzy i pół roku w areszcie domowym po tym, jak prezydent Richard Nixon złagodził wyrok.Ta zbrodnia wojenna, którą później nazwano „najbardziej szokującym epizodem wojny w Wietnamie”, miała miejsce w dwóch wioskach wioski Sơn Mỹ w prowincji Quảng Ngãi.Te wioski zostały oznaczone na mapach topograficznych armii amerykańskiej jako Mỹ Lai i Mỹ Khê.Incydent wywołał globalne oburzenie, kiedy stał się znany opinii publicznej w listopadzie 1969 roku. Incydent przyczynił się do krajowego sprzeciwu wobec zaangażowania USA w wojnę w Wietnamie, zarówno ze względu na zakres zabójstw, jak i próby tuszowania.Mỹ Lai to największa nagłośniona masakra ludności cywilnej dokonana przez siły amerykańskie w XX wieku.

Operacja Commando Hunt była tajną kampanią przechwytywania z powietrza 77. Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych i Grupy Zadaniowej Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, która miała miejsce podczas wojny w Wietnamie.Operację rozpoczęto 15 listopada 1968 r. i zakończono 29 marca 1972 r. Celem kampanii było zapobieżenie tranzytowi personelu i zaopatrzenia Armii Ludowej Wietnamu (PAVN) korytarzem logistycznym znanym jako Szlak Ho Chi Minha, biegnącym od południowo-zachodnia Demokratyczna Republika Wietnamu (Wietnam Północny) przez południowo-wschodnią część Królestwa Laosu i do Republiki Wietnamu (Wietnam Południowy).Niepowodzenie operacji miało trzy źródła.Po pierwsze, istniały ograniczenia polityczne nałożone przez Waszyngton, które ograniczyły całe amerykańskie wysiłki w Azji Południowo-Wschodniej.Drugim źródłem niepowodzeń było wykorzystanie tego, co pułkownik Charles Morrison nazwał „nadmiernie wyrafinowanymi metodami” przeciwko „systemom elementarnym”.Prymitywne potrzeby logistyczne Wietnamczyków Północnych (przynajmniej do końcowej fazy konfliktu) pozwoliły im wymknąć się spod radaru bardziej wyrafinowanego technologicznie wroga.Wreszcie, wszystkie powyższe zostały zaostrzone przez godną pozazdroszczenia zdolność komunistów do dostosowywania swojej doktryny i taktyki oraz do przekształcania słabości w mocne strony.Wysiłki związane z zakazami (podobnie jak cały amerykański wysiłek w Wietnamie) skupiły się na statystykach jako miarach sukcesu i „przeszły od przemyślanej taktyki do bezsensownego rytuału”.Statystyki nie zastąpiły jednak strategii i „mimo całego postrzeganego sukcesu w tej grze liczbowej Siłom Powietrznym udało się jedynie oszukać siebie, wierząc, że Commando Hunt działa. Niezależnie od ciągłego przekonania Amerykanów, że ich wróg jest na na skraju upadku PAVN utrzymał i rozszerzył swój przepływ logistyczny do jednostek bojowych w terenie i zdołał rozpocząć główne ofensywy w 1968 i 1972 r. oraz kontrofensywę w 1971 r. Północni Wietnamczycy budowali, konserwowali i rozbudowywali pod zalewem bomb ponad 3000 kilometrów dróg i ścieżek wiodących przez góry i dżungle, podczas gdy tylko dwa procent żołnierzy wysłanych na południe zginęło w wyniku amerykańskich wysiłków mających na celu powstrzymanie ich infiltracji do Wietnamu Południowego.

Wietnamizacja była polityką administracji Richarda Nixona mającą na celu położenie kresu zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w wojnę w Wietnamie poprzez program „rozbudowy, wyposażania i szkolenia sił południowowietnamskich oraz przydzielania im coraz większej roli bojowej, przy jednoczesnym stałym zmniejszaniu liczby oddziałów bojowych USA”.Nieufność obywateli USA do rządu, która rozpoczęła się po ofensywie Tet, pogorszyła się wraz z publikacją wiadomości o żołnierzach amerykańskich masakrujących cywilów w My Lai (1968), inwazją na Kambodżę (1970) i ​​wyciekiem dokumentów Pentagonu (1971). .Nixon nakazał Kissingerowi negocjować politykę dyplomatyczną z sowieckim mężem stanu Anatolijem Dobryninem.Nixon nawiązał także kontakty na wysokim szczeblu z Chinami.Stosunki USA ze Związkiem Radzieckim i Chinami miały wyższy priorytet niż Wietnam Południowy.Polityka wietnamizacji, pomimo jej udanej realizacji, ostatecznie zakończyła się porażką, ponieważ ulepszone siły ARVN oraz zredukowany komponent amerykański i sojuszniczy nie były w stanie zapobiec upadkowi Sajgonu i późniejszemu połączeniu północy i południa, tworząc Socjalistyczną Republikę Wietnam.

Menu Operacyjne było tajną taktyczną kampanią bombardowań Dowództwa Lotnictwa Strategicznego Stanów Zjednoczonych (SAC) przeprowadzoną we wschodniej Kambodży .Nixon i jego administracja trzymają zamachy w tajemnicy, ponieważ Kambodża jest oficjalnie neutralna w czasie wojny, chociaż The New York Times ujawnił operację 9 maja 1969 r. Oficjalny zapis Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych dotyczący amerykańskich bombardowań nad Indochinami z 1964 r. do 1973 r. został odtajniony w 2000 r. Raport zawiera szczegółowe informacje na temat zakresu bombardowań Kambodży, a także Laosu i Wietnamu .Według danych siły powietrzne rozpoczęły bombardowania wiejskich regionów Kambodży wzdłuż granicy z Wietnamem Południowym w 1965 r. pod rządami Johnsona;było to cztery lata wcześniej, niż wcześniej sądzono.Zamachy bombowe w Menu były eskalacją tego, co wcześniej było taktycznymi atakami powietrznymi.Nowo zainaugurowany prezydent Richard Nixon zezwolił po raz pierwszy na użycie ciężkich bombowców dalekiego zasięgu Boeing B-52 Stratofortress do bombardowania dywanowego Kambodży.Operacja Freedom Deal nastąpiła bezpośrednio po Menu Operacji.Na mocy Porozumienia o Wolności bombardowania B-52 rozszerzyły się na znacznie większy obszar Kambodży i trwały do ​​sierpnia 1973 roku.

Operacja Giant Lance była tajną operacją wojskową Stanów Zjednoczonych, której głównym celem było wywarcie presji militarnej na Związek Radziecki podczas zimnej wojny .Zainicjowany 27 października 1969 r. Prezydent Richard Nixon upoważnił eskadrę 18 bombowców B-52 do patrolowania polarnych czap lodowych Arktyki i eskalacji zagrożenia nuklearnego.Celem było zmuszenie zarówno Związku Radzieckiego, jak i Wietnamu Północnego do uzgodnienia korzystnych warunków z USA i definitywnego zakończenia wojny w Wietnamie.Skuteczność operacji została również w dużej mierze zbudowana na konsekwentnej dyplomacji teorii szaleńca Nixona, aby jeszcze bardziej wpłynąć na decyzję Moskwy.Operacja była utrzymywana w ścisłej tajemnicy zarówno przed opinią publiczną, jak i wyższymi władzami w Dowództwie Lotnictwa Strategicznego, z zamiarem zauważenia jej wyłącznie przez rosyjski wywiad.Operacja trwała miesiąc, zanim została odwołana.

Począwszy od 1970 roku, wojska amerykańskie były wycofywane z obszarów przygranicznych, gdzie toczyła się większość walk, i zamiast tego były przerzucane wzdłuż wybrzeża i w głębi kraju.Podczas gdy siły amerykańskie zostały przesunięte, ARVN przejęła operacje bojowe w całym kraju, z ofiarami dwukrotnie większymi niż amerykańskie w 1969 r. I ponad trzykrotnie większymi amerykańskimi w 1970 r. W środowisku post-Tet członkostwo w Południowowietnamskich Siłach Regionalnych i Siłach Ludowych milicje rosły i były teraz bardziej zdolne do zapewnienia bezpieczeństwa wioskom, czego Amerykanie nie osiągnęli pod rządami Westmoreland.W 1970 roku Nixon ogłosił wycofanie dodatkowych 150 000 żołnierzy amerykańskich, zmniejszając liczbę Amerykanów do 265 500.Do 1970 roku siły Viet Congu nie stanowiły już większości z południa, ponieważ prawie 70% jednostek stanowili mieszkańcy północy.W latach 1969-1971 VC i niektóre jednostki PAVN powróciły do ​​taktyki małych jednostek typowej dla 1967 i wcześniejszych, zamiast ogólnokrajowych wielkich ofensyw.W 1971 roku Australia i Nowa Zelandia wycofały swoich żołnierzy, a liczba żołnierzy amerykańskich została dodatkowo zmniejszona do 196 700, z terminem usunięcia kolejnych 45 000 żołnierzy do lutego 1972 roku.

Celem kampanii w Kambodży była klęska około 40 000 żołnierzy Ludowej Armii Wietnamu (PAVN) i Viet Congu (VC) we wschodnich regionach przygranicznych Kambodży.Neutralność i słabość militarna Kambodży uczyniły z tego terytorium bezpieczną strefę, w której siły PAVN/VC mogły założyć bazy do operacji za granicą.Kiedy Stany Zjednoczone zaczęły zmierzać w stronę polityki wietnamizacji i wycofywania się, próbowały wesprzeć rząd Wietnamu Południowego poprzez wyeliminowanie zagrożenia transgranicznego.Zmiana w rządzie Kambodży umożliwiła zniszczenie baz w 1970 r., kiedy książę Norodom Sihanouk został obalony i zastąpiony przez generała Lon Nola.Seria operacji Republiki Wietnamu Południowego i Khmerów zajęła kilka miast, ale przywódcy wojskowi i polityczni PAVN / VC ledwo uciekli z kordonu.Operacja była częściowo odpowiedzią na ofensywę PAVN przeprowadzoną 29 marca przeciwko armii Kambodży, która w następstwie tych operacji zajęła duże części wschodniej Kambodży.Sojuszniczym operacjom wojskowym nie udało się wyeliminować wielu żołnierzy PAVN/VC ani zająć ich nieuchwytnej siedziby, znanej jako Centralne Biuro Wietnamu Południowego (COSVN), ponieważ opuścili je miesiąc wcześniej.

W strzelaninie w stanie Kent zabito cztery osoby i zraniono dziewięciu innych nieuzbrojonych studentów Uniwersytetu Stanowego Kent, dokonaną przez Gwardię Narodową Ohio 4 maja 1970 r. w Kent w stanie Ohio, 64 km na południe od Cleveland.Do zabójstw doszło podczas wiecu pokojowego sprzeciwiającego się rozszerzającemu się zaangażowaniu sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych w wojnę w Wietnamie w Kambodżę , a także podczas protestu przeciwko obecności Gwardii Narodowej na terenie kampusu.Incydent był pierwszym w historii Stanów Zjednoczonych przypadkiem, w którym student zginął podczas zgromadzenia antywojennego.Śmiertelne strzelaniny wywołały natychmiastowe i masowe oburzenie na kampusach w całym kraju.Zwiększyło to udział w strajku studenckim, który rozpoczął się w maju.Ostatecznie ponad 4 miliony uczniów wzięło udział w zorganizowanych strajkach na setkach uniwersytetów, szkół wyższych i szkół średnich.Strzelaniny i strajk wywarły wpływ na opinię publiczną w okresie, który był już i tak kontrowersyjny społecznie w związku z rolą Stanów Zjednoczonych w wojnie w Wietnamie.

Do 1967 r. uzasadnienie tego, co stało się kosztownym zaangażowaniem Stanów Zjednoczonych w wojnę w Wietnamie, zostało dokładnie zbadane.W obliczu narastającej opozycji do wojny ruch mający na celu uchylenie rezolucji - którą krytycy wojenni potępili jako dający administracji Johnsona „czek in blanco” - zaczął nabierać rozpędu.Dochodzenie przeprowadzone przez Senacką Komisję Spraw Zagranicznych ujawniło, że Maddox był na misji gromadzenia danych wywiadowczych u wybrzeży Wietnamu Północnego.Dowiedział się również, że Centrum Komunikacji Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych na Wyspach Filipińskich, przeglądając wiadomości ze statków, kwestionowało, czy faktycznie miał miejsce jakikolwiek drugi atak.Zmobilizowanie opinii publicznej przeciwko wojnie ostatecznie doprowadziło do uchylenia rezolucji, która została dołączona do ustawy o zagranicznej sprzedaży wojskowej, którą Nixon podpisał w styczniu 1971 r. Dążąc do przywrócenia ograniczeń władzy prezydenta w zakresie angażowania sił amerykańskich bez formalnego wypowiedzenia wojny, Kongres uchwalił rezolucję War Powers w 1973 r., pokonując weto Nixona.Rezolucja o mocach wojennych, która nadal obowiązuje, określa pewne wymagania dotyczące konsultacji prezydenta z Kongresem w sprawie decyzji, które angażują siły amerykańskie w działania wojenne lub zbliżające się działania wojenne.

Dokumenty Pentagonu, oficjalnie zatytułowane Report of the Office of the Secretary of Defence Vietnam Task Force, to Departament Obrony Stanów Zjednoczonych przedstawiający historię politycznego i wojskowego zaangażowania Stanów Zjednoczonych w Wietnamie w latach 1945-1967. Wydany przez Daniela Ellsberga, który miał pracowali nad badaniem, po raz pierwszy zwrócono na nich uwagę opinii publicznej na pierwszej stronie The New York Times w 1971 roku. W artykule z 1996 roku w The New York Times napisano, że dokumenty Pentagonu wykazały między innymi, że Johnson Administracja „systematycznie okłamywała nie tylko opinię publiczną, ale także Kongres”.Dokumenty Pentagonu ujawniły, że Stany Zjednoczone potajemnie rozszerzyły zakres swoich działań w wojnie wietnamskiej o naloty przybrzeżne na Wietnam Północny i ataki piechoty morskiej - z których żaden nie został zgłoszony w mediach głównego nurtu.Za ujawnienie dokumentów Pentagonu Ellsberg został początkowo oskarżony o spisek, szpiegostwo i kradzież własności rządowej;zarzuty zostały później oddalone, po tym, jak prokuratorzy prowadzący dochodzenie w sprawie skandalu Watergate odkryli, że pracownicy Białego Domu Nixona nakazali tak zwanym hydraulikom Białego Domu zaangażowanie się w bezprawne działania mające na celu zdyskredytowanie Ellsberga.W czerwcu 2011 r. dokumenty składające się na dokumenty Pentagonu zostały odtajnione i upublicznione.

Ta konwencjonalna inwazja (największa inwazja od czasu, gdy 300 000 chińskich żołnierzy przekroczyło rzekę Yalu do Korei Północnej podczas wojny koreańskiej) była radykalnym odejściem od poprzednich ofensyw północnowietnamskich.Ofensywa miała na celu osiągnięcie zdecydowanego zwycięstwa, które nawet gdyby nie doprowadziło do upadku Wietnamu Południowego, znacznie poprawiłoby pozycję negocjacyjną Północy w Paryskich Porozumieniach Pokojowych.Naczelne dowództwo USA spodziewało się ataku w 1972 roku, ale rozmiar i zaciekłość ataku wytrąciły obrońców z równowagi, ponieważ napastnicy uderzyli jednocześnie na trzech frontach, z większością armii północnowietnamskiej.Ta pierwsza próba inwazji na południe przez Demokratyczną Republikę Wietnamu (Wietnam Północny) od czasu ofensywy Tet w 1968 r. Charakteryzowała się konwencjonalnymi atakami piechoty pancernej wspieranymi przez ciężką artylerię, przy czym obie strony wykorzystywały najnowsze osiągnięcia technologiczne w systemach uzbrojenia.W Strefie Taktycznej I Korpusu siły północnowietnamskie zajęły pozycje obronne Wietnamu Południowego w trwającej miesiąc bitwie i zdobyły miasto Quảng Trị, po czym ruszyły na południe, próbując zająć Huế.PAVN podobnie wyeliminował siły obrony granicy w Strefie Taktycznej II Korpusu i ruszył w kierunku stolicy prowincji Kon Tum, grożąc otwarciem drogi do morza, co podzieliłoby Wietnam Południowy na dwie części.Na północny wschód od Sajgonu, w Strefie Taktycznej III Korpusu, siły PAVN najechały Lộc Ninh i ruszyły do ​​ataku na stolicę prowincji Bình Long w An Lộc.Kampanię można podzielić na trzy fazy: kwiecień był miesiącem postępów PAVN;Maj stał się okresem równowagi;w czerwcu i lipcu siły południowowietnamskie przeprowadziły kontratak, którego kulminacją było odbicie miasta Quảng Trị we wrześniu.Na wszystkich trzech frontach początkowe sukcesy Wietnamu Północnego były hamowane przez wysokie straty, nieudolną taktykę i coraz częstsze stosowanie sił powietrznych USA i Wietnamu Południowego.Jednym z rezultatów ofensywy było rozpoczęcie operacji Linebacker, pierwszego trwałego bombardowania Wietnamu Północnego przez Stany Zjednoczone od listopada 1968 roku. Chociaż siły Wietnamu Południowego przetrwały największą jak dotąd próbę w konflikcie, Wietnamczycy Północni osiągnęli dwa ważne cele: zdobyli cenne terytorium w Wietnamie Południowym, z którego mogliby rozpocząć przyszłe ofensywy, i uzyskali lepszą pozycję przetargową w negocjacjach pokojowych prowadzonych w Paryżu.

Operacja Linebacker była kryptonimem kampanii przechwytywania powietrza Siódmej Siły Powietrznej Stanów Zjednoczonych i Grupy Zadaniowej Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych 77 prowadzonej przeciwko Wietnamowi Północnemu od 9 maja do 23 października 1972 r. Podczas wojny w Wietnamie .Jego celem było zatrzymanie lub spowolnienie transportu zaopatrzenia i materiałów dla ofensywy Nguyen Hue (znanej na Zachodzie jako ofensywa wielkanocna), inwazji Wietnamu Południowego przez Północnowietnamską Ludową Armię Wietnamu (PAVN), która została rozpoczęta 30 marca.Linebacker był pierwszym ciągłym bombardowaniem Wietnamu Północnego od zakończenia operacji Rolling Thunder w listopadzie 1968 roku.

Paryskie porozumienia pokojowe były traktatem pokojowym podpisanym 27 stycznia 1973 r. w celu ustanowienia pokoju w Wietnamie i zakończenia wojny wietnamskiej.Traktat obejmował rządy Demokratycznej Republiki Wietnamu (Wietnam Północny), Republiki Wietnamu (Wietnam Południowy) i Stanów Zjednoczonych, a także Republikę Wietnamu Południowego (PRG), która reprezentowała południowowietnamskich komunistów.Do tego momentu amerykańskie siły lądowe były odsunięte na bok z powodu pogarszającego się morale i stopniowo wycofywały się do regionów przybrzeżnych, nie biorąc udziału w operacjach ofensywnych ani w wielu bezpośrednich walkach przez poprzedni okres dwóch lat.Traktat paryski w efekcie usunie w zamian wszystkie pozostałe siły amerykańskie, w tym siły powietrzne i morskie.Bezpośrednia interwencja wojskowa USA została zakończona, a walki między trzema pozostałymi mocarstwami chwilowo ustały na mniej niż jeden dzień.Umowa nie została ratyfikowana przez Senat Stanów Zjednoczonych.Postanowienia umowy były natychmiast i często łamane przez siły Wietnamu Północnego i Południowego bez oficjalnej odpowiedzi ze strony Stanów Zjednoczonych.Otwarte walki wybuchły w marcu 1973 r., A przestępstwa północnowietnamskie powiększyły swoją kontrolę do końca roku.

Wiosenna ofensywa 1975 roku była ostatnią kampanią Wietnamu Północnego w wojnie wietnamskiej, która doprowadziła do kapitulacji Republiki Wietnamu.Po początkowym sukcesie w zdobyciu prowincji Phước Long, przywódcy Wietnamu Północnego zwiększyli zakres ofensywy Ludowej Armii Wietnamu (PAVN) oraz zdobyli i utrzymali kluczowe miasto Buôn Ma Thuột na Wyżynach Środkowych między 10 a 18 marca.Operacje te miały być przygotowaniem do rozpoczęcia generalnej ofensywy w 1976 roku.Po ataku na Buôn Ma Thuôt Republika Wietnamu zdała sobie sprawę, że nie jest już w stanie bronić całego kraju i nakazała strategiczne wycofanie się z Central Highlands.Odwrót z Central Highlands zakończył się jednak klęską, ponieważ cywilni uchodźcy uciekali pod ostrzałem żołnierzy, głównie wzdłuż jednej autostrady biegnącej od wyżyn do wybrzeża.Sytuację pogorszyły niejasne rozkazy, brak dowodzenia i kontroli oraz dobrze dowodzony i agresywny wróg, co doprowadziło do całkowitego rozgromienia i zniszczenia większości sił południowowietnamskich na Wyżynach Centralnych.Podobny upadek miał miejsce w północnych prowincjach.Zaskoczony szybkością upadku ARVN, Wietnam Północny przeniósł większość swoich północnych sił ponad 350 mil (560 km) na południe, aby zdobyć stolicę Wietnamu Południowego, Sajgon, na czas, aby uczcić urodziny ich zmarłego prezydenta Ho Chi Minha. i zakończyć wojnę.Siły południowowietnamskie przegrupowały się wokół stolicy i broniły kluczowych węzłów komunikacyjnych w Phan Rang i Xuân Lộc, ale utrata woli politycznej i wojskowej do kontynuowania walki stawała się coraz bardziej widoczna.Pod presją polityczną prezydent Wietnamu Południowego Nguyễn Văn Thiệu złożył rezygnację 21 kwietnia w nadziei, że nowy przywódca, który byłby bardziej uległy Wietnamczykom Północnym, mógłby wznowić z nimi negocjacje.Było już jednak za późno.W międzyczasie IV Korpus na południowy zachód od Sajgonu pozostawał względnie stabilny, a jego siły agresywnie uniemożliwiały jednostkom VC przejęcie jakichkolwiek stolic prowincji.Z grotami PAVN już wkraczającymi do Sajgonu, rząd Wietnamu Południowego, wówczas pod przywództwem Dương Văn Minh, skapitulował 30 kwietnia 1975 r.

Wiosną 1975 roku Naczelne Dowództwo PAVN w Hanoi podjęło decyzję o zajęciu głównych miast Wietnamu Południowego, Huế i Da Nang, a także zniszczeniu różnych jednostek Wietnamu Południowego w Strefie Taktycznej I Korpusu, dowodzonych przez generała ARVN Ngô Quang Trưởng .Pierwotnie kampania miała przebiegać w dwóch fazach;w okresie wiosenno-letnim i jesiennym.Jednak gdy siły północnowietnamskie przetoczyły się przez obronę Wietnamu Południowego na obrzeżach Huế i Da Nang, prezydent Nguyễn Văn Thiệu nakazał generałowi Trưởngowi porzucenie wszystkich terytoriów znajdujących się pod jego kontrolą i wycofanie swoich sił z powrotem na obszary przybrzeżne I Korpusu.Wycofanie się Wietnamu Południowego szybko przekształciło się w ucieczkę, gdy 2. Korpus Armii PAVN wybijał jedną jednostkę południowowietnamską po drugiej, aż Huế i Da Nang zostały całkowicie otoczone.Do 29 marca 1975 roku wojska PAVN przejęły pełną kontrolę nad Huế i Da Nang, podczas gdy Wietnam Południowy stracił wszystkie terytoria i większość jednostek należących do I Korpusu.Upadek Huế i Da Nang nie oznaczał końca nieszczęść, jakie poniósł ARVN.31 marca generał ARVN Phạm Văn Phú - dowódca strefy taktycznej II Korpusu - próbował utworzyć nową linię obronną z Qui Nhơn, aby osłonić odwrót 22. Dywizji Piechoty ARVN, ale oni również zostali zniszczeni przez PAVN.Do 2 kwietnia Wietnam Południowy stracił kontrolę nad północnymi prowincjami, a także nad dwoma korpusami armii.

Upadek Sajgonu polegał na zdobyciu Sajgonu, stolicy Wietnamu Południowego, przez Ludową Armię Wietnamu (PAVN) i Front Wyzwolenia Narodowego Wietnamu Południowego (Viet Cong) 30 kwietnia 1975 r. Wydarzenie to oznaczało koniec Wietnamu Wojna i początek okresu przejściowego od formalnego zjednoczenia Wietnamu do Socjalistycznej Republiki Wietnamu.PAVN, pod dowództwem generała Văn Tiến Dũng, rozpoczął ostateczny atak na Sajgon 29 kwietnia 1975 r., Kiedy siły Armii Republiki Wietnamu (ARVN) dowodzone przez generała Nguyễn Văn Toàn doznały ciężkiego bombardowania artyleryjskiego.Do popołudnia następnego dnia PAVN i Viet Cong zajęły ważne punkty miasta i podniosły flagę nad pałacem prezydenckim Wietnamu Południowego.Zdobycie miasta poprzedziła operacja Frequent Wind , ewakuacja prawie całego amerykańskiego personelu cywilnego i wojskowego w Sajgonie, a także dziesiątek tysięcy cywilów z Wietnamu Południowego, którzy byli związani z reżimem Republiki Wietnamu.Kilku Amerykanów zdecydowało się nie ewakuować.Jednostki bojowe Stanów Zjednoczonych opuściły Wietnam Południowy ponad dwa lata przed upadkiem Sajgonu i nie były dostępne, aby pomóc ani w obronie Sajgonu, ani w ewakuacji.Ewakuacja była największą ewakuacją helikopterem w historii.Poza ucieczką uchodźców, zakończenie wojny i ustanowienie przez władze komunistyczne nowych przepisów przyczyniło się do spadku liczby ludności miasta do 1979 r., po czym ponownie wzrosła.3 lipca 1976 r. Zgromadzenie Narodowe zjednoczonego Wietnamu przemianowało Sajgon na cześć Hồ Chí Minha , nieżyjącego już przewodniczącego Partii Robotniczej Wietnamu i założyciela Demokratycznej Republiki Wietnamu (Wietnamu Północnego).

W dniu 2 lipca 1976 roku Wietnam Północny i Południowy połączyły się, tworząc Socjalistyczną Republikę Wietnamu .Pomimo spekulacji, że zwycięski Wietnamczyk Północny, według słów prezydenta Nixona, „zmasakrował tam [Wietnam Południowy] milionową ludność cywilną”, panuje powszechna zgoda co do tego, że nie miały miejsca żadne masowe egzekucje.Stany Zjednoczone wykorzystały weto Rady Bezpieczeństwa, aby trzykrotnie zablokować uznanie Wietnamu przez ONZ, co stanowi przeszkodę w otrzymaniu przez ten kraj pomocy międzynarodowej.Niewybuchy, głównie powstałe w wyniku amerykańskich bombardowań, w dalszym ciągu detonują i zabijają ludzi, przez co duża część gruntów stała się niebezpieczna i niemożliwa do uprawy.Według rządu wietnamskiego od oficjalnego zakończenia wojny w wyniku ostrzału zginęło około 42 000 ludzi.W Laosie 80 milionów bomb nie eksplodowało i pozostało rozrzuconych po całym kraju.Według rządu Laosu od zakończenia wojny w wyniku niewybuchy zginęło lub zostało rannych ponad 20 000 Laotańczyków, a obecnie co roku ginie lub zostaje okaleczonych 50 osób.Szacuje się, że zakopane w ziemi materiały wybuchowe nie zostaną całkowicie usunięte przez kilka następnych stuleci.Stany Zjednoczone zrzuciły podczas wojny na Indochiny ponad 7 milionów ton bomb, czyli ponad trzykrotnie więcej niż 2,1 miliona ton bomb, które Stany Zjednoczone zrzuciły na Europę i Azję podczas całej II wojny światowej , i ponad dziesięciokrotnie więcej niż te, które Stany Zjednoczone zrzuciły podczas II wojny światowej. Wojna koreańska .Były urzędnik Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, Earl Tilford, opowiedział „wielokrotne bombardowania jeziora w środkowej Kambodży. B-52 dosłownie zrzuciły swój ładunek do jeziora”.Siły Powietrzne przeprowadziły wiele tego typu misji, aby zapewnić sobie dodatkowe środki w negocjacjach budżetowych, więc wydany tonaż nie ma bezpośredniego związku z powstałymi szkodami.Śmierć aż 2 000 000 wietnamskich cywilów, 1 100 000 żołnierzy północnowietnamskich, 250 000 żołnierzy południowowietnamskich i około 58 000 żołnierzy amerykańskich.Chaos w sąsiedniej Kambodży , gdzie radykalny ruch komunistyczny znany jako Czerwoni Khmerzy przejął władzę i spowodował śmierć co najmniej 1 500 000 Kambodży, zanim został obalony przez wojska wietnamskie w 1979 r. Ponad 3 miliony ludzi opuściło Wietnam, Laos i Kambodżę jako uchodźcy z Indochin kryzys po 1975 r.