Ismail I, znany również jako Shah Ismail, był założycielem irańskiej dynastii Safawidów, rządzącej jako król królów (shahanshah) od 1501 do 1524. Jego panowanie jest często uważane za początek współczesnej historii Iranu , a także za jedno z imperia prochowe.Rządy Ismaila I są jednymi z najważniejszych w historii Iranu.Przed jego przystąpieniem w 1501 r. Iran, od czasu jego podboju przez Arabów osiem i pół wieku wcześniej, nie istniał jako zjednoczony kraj pod rządami rdzennych Irańczyków, ale był kontrolowany przez szereg arabskich kalifów, sułtanów tureckich, i chanów mongolskich.Chociaż przez cały ten okres do władzy doszło wiele irańskich dynastii, dopiero pod rządami Kupidów ogromna część Iranu właściwie wróciła pod panowanie irańskie (945–1055).Dynastia założona przez Ismaila I rządziła przez ponad dwa stulecia, będąc jednym z największych imperiów irańskich, a u szczytu swego rozwoju będąc jednym z najpotężniejszych imperiów swoich czasów, rządzącym całym dzisiejszym Iranem, Republiką Azerbejdżanu , Armenią i większością Gruzji , Kaukaz Północny, Irak , Kuwejt i Afganistan , a także części współczesnej Syrii, Turcji , Pakistanu , Uzbekistanu i Turkmenistanu.Potwierdziła także irańską tożsamość w dużej części Wielkiego Iranu.Spuścizną Imperium Safawidów było także odrodzenie Iranu jako bastionu gospodarczego między Wschodem a Zachodem, ustanowienie sprawnego państwa i biurokracji opartej na „kontrolach i równowadze”, innowacjach architektonicznych oraz mecenasie sztuk pięknych.Jednym z jego pierwszych działań było proklamowanie wyznania Dwunastu islamu szyickiego jako oficjalnej religii nowo powstałego imperium perskiego, co stanowiło jeden z najważniejszych punktów zwrotnych w historii islamu, co miało poważne konsekwencje dla późniejszej historii islamu. Iran.Wywołał napięcia na tle religijnym na Bliskim Wschodzie, kiedy w 1508 r. zniszczył grobowce kalifów Abbasydów, sunnickiego imama Abu Hanifa an-Nu'mana i sufickiego muzułmańskiego ascety Abdula Qadira Gilaniego. Co więcej, ten drastyczny czyn zapewnił mu także polityczną pozycję korzyść w postaci oddzielenia rosnącego Imperium Safawidów od jego sunnickich sąsiadów – Imperium Osmańskiego na zachodzie i Konfederacji Uzbeckiej na wschodzie.Jednakże wprowadziło to do irańskiego ciała politycznego domniemana nieuchronność wynikającego z tego konfliktu między szachem, twórcą „świeckiego” państwa, a przywódcami religijnymi, którzy postrzegali wszystkie państwa świeckie jako nielegalne i których absolutną ambicją było państwo teokratyczne.