Jako kalifowie sułtani osmańscy mianowali Szarifa w Mekce, zwykle wybierając członka rodziny Haszymidzkiej, ale wspierając rywalizację wewnątrz rodziny, aby zapobiec skonsolidowaniu bazy władzy.Podczas I wojny światowej sułtan Mehmed V ogłosił dżihad przeciwko mocarstwom Ententy.Brytyjczycy starali się sprzymierzyć z Sharif, obawiając się, że Hejaz może zagrozić ich trasom na Oceanie Indyjskim.W 1914 r. Szarif, nieufny wobec zamiarów Osmańskich obalenia go, zgodził się wesprzeć wspieraną przez Brytyjczyków rewoltę arabską w zamian za obietnice niezależnego królestwa arabskiego.Będąc świadkiem działań osmańskich przeciwko arabskim nacjonalistom, poprowadził Hejaz do udanych buntów, z wyjątkiem Medyny.W czerwcu 1916 roku Husajn bin Ali ogłosił się królem Hidżazu, a Ententa uznała jego tytuł.^[36]Brytyjczyków ograniczało wcześniejsze porozumienie przyznające Francji kontrolę nad Syrią.Mimo to założyli rządzone przez Haszymidzkie królestwa w Transjordanii, Iraku i Hidżazie.Jednak niepewność granic, zwłaszcza między Hejazem a Transjordanią, powstała w wyniku zmieniających się granic osmańskiego Hejaz Vilayet.^[37] Król Husajn nie ratyfikował Traktatu Wersalskiego w 1919 r. i odrzucił brytyjską propozycję z 1921 r. dotyczącą akceptacji systemu Mandatu, szczególnie w odniesieniu do Palestyny ​​i Syrii.^[37] Nieudane negocjacje traktatowe w latach 1923–24 skłoniły Brytyjczyków do wycofania poparcia dla Husajna, faworyzując Ibn Sauda, ​​który ostatecznie podbił Królestwo Husajna.^[38]