Po nieudanej rewolucji 1848 r. wielkie mocarstwa odrzuciły pragnienie Rumunów oficjalnego zjednoczenia się w jednym państwie, zmuszając Rumunów do samodzielnego kontynuowania walki z Imperium Osmańskim .^[74]Następstwem porażki Imperium Rosyjskiego w wojnie krymskiej był traktat paryski z 1856 r., który zapoczątkował okres wspólnej kurateli Osmanów i Kongresu wielkich mocarstw – Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, Drugiego Cesarstwa Francuskiego , Królestwo Piemontu-Sardyni, Cesarstwo Austriackie, Prusy i, choć już nigdy w pełni, Rosja.O ile kampania unionistyczna Mołdawii i Wołoszczyzny, która zdominowała żądania polityczne, została przyjęta z sympatią przez Francuzów, Rosjan, Prusów i Sardyńczyków, o tyle została odrzucona przez Cesarstwo Austriackie i podejrzliwie potraktowana przez Wielką Brytanię i Turków .Negocjacje doprowadziły do ​​porozumienia w sprawie minimalnej formalnej unii, znanej jako Zjednoczone Księstwa Mołdawii i Wołoszczyzny, ale z odrębnymi instytucjami i tronami, a każde księstwo wybierało własnego księcia.Ta sama konwencja stanowiła, że ​​armia zachowa swoje stare flagi, dodając na każdej z nich niebieską wstążkę.Jednak wybory do doraźnych kanap w Mołdawii i Wołoszczyźnie w 1859 r. skorzystały na niejednoznaczności w tekście ostatecznej umowy, która precyzując dwa odrębne trony, nie przeszkodziła tej samej osobie w zajmowaniu obu tronów jednocześnie i ostatecznie zapoczątkowała panowanie Alexandru Ioana Cuzy jako Domnitora (książę rządzącego) nad Mołdawią i Wołoszczyzną od 1859 r., jednocząc oba księstwa.^[75]Aleksander Ioan Cuza przeprowadził reformy obejmujące zniesienie pańszczyzny i zaczął jednoczyć instytucje jedna po drugiej, pomimo konwencji paryskiej.Z pomocą związkowców zjednoczył rząd i parlament, skutecznie łącząc Wołoszczyznę i Mołdawię w jedno państwo, a w 1862 roku nazwę kraju zmieniono na Zjednoczone Księstwa Rumunii.