Wojna czarnogórsko- osmańska , znana również w Czarnogórze jako Wielka Wojna, toczyła się pomiędzy Księstwem Czarnogóry a Imperium Osmańskim w latach 1876–1878. Wojna zakończyła się zwycięstwem Czarnogóry i porażką Osmanów w większej wojnie rosyjsko-tureckiej w 1877 r.– 1878 .Stoczono sześć głównych i 27 mniejszych bitew, wśród których była kluczowa bitwa pod Vučji Do.Bunt w pobliskiej Hercegowinie wywołał serię buntów i powstań przeciwko Turkom w Europie.Czarnogóra i Serbia zgodziły się wypowiedzieć wojnę Osmanom 18 czerwca 1876 r. Czarnogórcy sprzymierzyli się z Hercegowianami.Jedną z bitew, która miała kluczowe znaczenie dla zwycięstwa Czarnogóry w wojnie, była bitwa pod Vučji Do.W 1877 roku Czarnogórcy stoczyli ciężkie bitwy wzdłuż granic Hercegowiny i Albanii .Książę Mikołaj przejął inicjatywę i kontratakował siły osmańskie, które nadciągały z północy, południa i zachodu.Podbił Nikšić (24 września 1877), Bar (10 stycznia 1878), Ulcinj (20 stycznia 1878), Grmožur (26 stycznia 1878) oraz Vranjinę i Lesendro (30 stycznia 1878).Wojna zakończyła się, gdy Osmanowie podpisali rozejm z Czarnogórcami w Edirne w dniu 13 stycznia 1878 r. Postęp sił rosyjskich w kierunku Osmanów zmusił Osmanów do podpisania traktatu pokojowego w dniu 3 marca 1878 r., uznającego niepodległość Czarnogóry, a także Rumunii i Serbii, a także zwiększyło terytorium Czarnogóry z 4405 km² do 9475 km².Czarnogóra zyskała także miasta Nikšić, Kolašin, Spuž, Podgorica, Žabljak, Bar, a także dostęp do morza.