Egipt rzymski, jako prowincja Cesarstwa Rzymskiego od 30 roku p.n.e. do 641 roku n.e., był ważnym regionem obejmującym większość współczesnego Egiptu, z wyjątkiem Synaju.Była to bardzo zamożna prowincja, znana z produkcji zboża i zaawansowanej gospodarki miejskiej, co czyniła ją najbogatszą prowincją rzymską poza Włochami.^[77] Populacja, szacowana na 4 do 8 milionów, ^[78] skupiała się wokół Aleksandrii, największego portu Cesarstwa Rzymskiego i drugiego co do wielkości miasta.^[79]Rzymska obecność wojskowa w Egipcie początkowo obejmowała trzy legiony, później zredukowana do dwóch, uzupełniona siłami pomocniczymi.^[80] Administracyjnie Egipt został podzielony na nomy, a każde większe miasto zwane metropolią cieszyło się pewnymi przywilejami.^[80] Ludność była zróżnicowana etnicznie i kulturowo i składała się głównie z chłopów mówiących po egipsku.Natomiast ludność miejska w metropoliach mówiła po grecku i wyznawała kulturę hellenistyczną.Pomimo tych podziałów panowała znaczna mobilność społeczna, urbanizacja i wysoki poziom umiejętności czytania i pisania.^[80] Constitutio Antoniniana z 212 roku n.e. rozszerzyła obywatelstwo rzymskie na wszystkich wolnych Egipcjan.^[80]Rzymski Egipt był początkowo odporny, podnosząc się z zarazy antonińskiej pod koniec II wieku.^[80] Jednakże podczas kryzysu trzeciego wieku znalazło się pod kontrolą Imperium Palmireńskiego po inwazji Zenobii w 269 roku n.e., by zostać odzyskane przez cesarza Aureliana, a później uzurpatorzy rzucili wyzwanie cesarzowi Dioklecjanowi.^[81] Panowanie Dioklecjana przyniosło reformy administracyjne i gospodarcze, które zbiegły się z powstaniem chrześcijaństwa , co doprowadziło do pojawienia się języka koptyjskiego wśród egipskich chrześcijan.^[80]Za Dioklecjana południowa granica została przesunięta do Pierwszej Katarakty na Nilu w Syene (Asuan), wyznaczając długotrwałą pokojową granicę.^[81] Późna armia rzymska, w tym limitanei i regularne jednostki, takie jak Scytowie, utrzymywała tę granicę.Stabilność gospodarczą poprawiło wprowadzenie przez Konstantyna Wielkiego złotej monety solidus .^[81] W tym okresie nastąpiła także zmiana w kierunku prywatnej własności gruntów, przy czym znaczne majątki należały do ​​kościołów chrześcijańskich i drobnych właścicieli ziemskich.^[81]Pierwsza pandemia dżumy dotarła do Morza Śródziemnego przez rzymski Egipt wraz z dżumą Justyniana w 541 r. Losy Egiptu zmieniły się dramatycznie w VII wieku: podbity przez imperium Sasanian w 618 r., na krótko powrócił pod kontrolę wschodniego Rzymu w 628 r., zanim na stałe stał się częścią Rashidun Kalifat po podboju muzułmanów w 641 r. To przejście oznaczało koniec panowania rzymskiego w Egipcie i zapoczątkowało nową erę w historii regionu.