Rewolucja egipska z 1952 r. ^[127,] znana również jako rewolucja 23 lipca lub zamach stanu z 1952 r., oznaczała znaczącą transformację w krajobrazie politycznym, gospodarczym i społecznym Egiptu.Zainicjowana 23 lipca 1952 roku przez Ruch Wolnych Oficerów, kierowany przez Mohameda Naguiba i Gamala Abdela Nassera, ^[128] rewolucja doprowadziła do obalenia króla Farouka.To wydarzenie stało się katalizatorem polityki rewolucyjnej w świecie arabskim, wpłynęło na dekolonizację i promowało solidarność Trzeciego Świata podczas zimnej wojny .Celem Wolnych Oficerów było zniesienie monarchii konstytucyjnej i arystokracji w Egipcie i Sudanie, zakończenie brytyjskiej okupacji , ustanowienie republiki i zabezpieczenie niepodległości Sudanu.^[129] Rewolucja opowiadała się za programem nacjonalistycznym i antyimperialistycznym, koncentrując się na arabskim nacjonalizmie i braku sojuszu na arenie międzynarodowej.Egipt stanął przed wyzwaniami ze strony mocarstw zachodnich, zwłaszcza Wielkiej Brytanii (okupującej Egipt od 1882 r.) i Francji , zaniepokojonych rosnącym nacjonalizmem na swoich terytoriach.Stan wojny z Izraelem również stanowił wyzwanie, a Wolni Oficerowie wspierali Palestyńczyków.^[130] Punktem kulminacyjnym tych problemów był kryzys sueski w 1956 r., kiedy Wielka Brytania, Francja i Izrael najechały Egipt.Pomimo ogromnych strat militarnych wojnę postrzegano jako polityczne zwycięstwo Egiptu, zwłaszcza że po raz pierwszy od 1875 r. pozostawiła Kanał Sueski pod niekwestionowaną kontrolą Egiptu, zamazując to, co było postrzegane jako oznaka narodowego upokorzenia.Wzmocniło to atrakcyjność rewolucji w innych krajach arabskich.Rewolucja doprowadziła do znaczących reform rolnych i industrializacji, wywołując rozwój infrastruktury i urbanizację.^[131] W latach sześćdziesiątych XX w. dominował arabski socjalizm, ^[132] powodując przejście Egiptu do gospodarki centralnie planowanej.Jednak obawy przed kontrrewolucją, ekstremizmem religijnym, infiltracją komunistów i konfliktem z Izraelem doprowadziły do ​​​​poważnych ograniczeń politycznych i zakazu systemu wielopartyjnego.^[133] Ograniczenia te obowiązywały aż do prezydentury Anwara Sadata (począwszy od 1970 r.), który zmienił wiele polityk rewolucji.Wczesny sukces rewolucji zainspirował ruchy nacjonalistyczne w innych krajach, takie jak bunty antyimperialistyczne i antykolonialne w ^{[Algierii127]} , i wpłynął na obalenie prozachodnich monarchii i rządów w regionie MENA.Egipt upamiętnia rewolucję co roku 23 lipca.