Po śmierci Dżajawarmana VII na tron ​​wstąpił jego syn Indrawarman II (panujący w latach 1219–1243).Dżajawarman VIII był jednym z czołowych królów imperium Khmerów.Podobnie jak jego ojciec był buddystą i ukończył serię świątyń rozpoczętych pod rządami ojca.Jako wojownik odniósł mniejsze sukcesy.W 1220 roku, pod rosnącym naciskiem coraz potężniejszego Dai Viet i jego sojusznika Czampy, Khmerzy wycofali się z wielu prowincji podbitych wcześniej od Chams.Następcą Indravarmana II został Dżajawarman VIII (panował w latach 1243–1295).W przeciwieństwie do swoich poprzedników Dżajawarman VIII był wyznawcą hinduskiego śiwaizmu i agresywnym przeciwnikiem buddyzmu , niszcząc wiele posągów Buddy w imperium i przekształcając świątynie buddyjskie w świątynie hinduskie.^[49] Kambuja była zagrożona zewnętrznie w 1283 roku przezdynastię Yuan pod wodzą Mongołów.^[50] Dżajawarman VIII uniknął wojny z generałem Sogetu, gubernatorem Kantonu w Chinach, płacąc coroczną daninę Mongołom, począwszy od 1285 r. ^[51] Panowanie Dżajawarmana VIII zakończyło się w 1295 r., kiedy został obalony przez swojego zięcia Srindrawarman (panował w latach 1295–1309).Nowy król był wyznawcą buddyzmu Theravada, szkoły buddyzmu, która przybyła do Azji Południowo-Wschodniej ze Sri Lanki, a następnie rozprzestrzeniła się na większość regionu.W sierpniu 1296 roku chiński dyplomata Zhou Daguan przybył do Angkoru i zanotował: „Podczas niedawnej wojny z Syjamami kraj został całkowicie zdewastowany”.^[52]