Grecka wojna o niepodległość

Upadek Konstantynopola w dniu 29 maja 1453 r. i późniejszy upadek kolejnych państw Cesarstwa Bizantyjskiego oznaczały koniec suwerenności Bizancjum.Następnie Imperium Osmańskie rządziło Bałkanami i Anatolią (Azją Mniejszą), z pewnymi wyjątkami.Grecja znalazła się pod panowaniem osmańskim w XV wieku, na dziesięciolecia przed i po upadku Konstantynopola.

Filiki Eteria czyli Towarzystwo Przyjaciół było tajną organizacją założoną w 1814 roku w Odessie, której celem było obalenie panowania osmańskiego w Grecji i ustanowienie niepodległego państwa greckiego .Członkami stowarzyszenia byli głównie młodzi Grecy-Fanarioci z Konstantynopola i Cesarstwa Rosyjskiego , lokalni przywódcy polityczni i wojskowi z greckiego kontynentu i wysp, a także kilku przywódców prawosławnych z innych narodów znajdujących się pod wpływami helleńskimi, jak np. Karađorđe z Serbii Tudor Vladimirescu z Rumunia i arwaniccy dowódcy wojskowi.Jednym z jego przywódców był wybitny książę fanariota Aleksander Ypsilantis.Towarzystwo zainicjowało grecką wojnę o niepodległość wiosną 1821 roku.

W kwietniu 1820 roku na szefa Filiki Eteria wybrano Aleksandra Ypsilantisa, który wziął na siebie zadanie planowania powstania.Jego zamiarem było wzburzenie wszystkich chrześcijan na Bałkanach do buntu i być może zmuszenie Rosji do interwencji w ich imieniu.Ypsilantis wydał proklamację wzywającą wszystkich Greków i chrześcijan do powstania przeciwko Turkom .

Chociaż bitwa zakończyła się ostatecznie militarną porażką Greków, śmierć Diakosa dostarczyła greckiej sprawie narodowej poruszający mit o bohaterskim męczeństwie.

Oblężenie i masakra Trypolicy w 1821 r. były kluczowym wydarzeniem podczas greckiej wojny o niepodległość.Trypolita, położona w sercu Peloponezu, była stolicą osmańskiego Morea Eyalet i symbolem władzy osmańskiej.Jego populacja składała się z zamożnych Turków, Żydów i uchodźców osmańskich.Historyczne masakry greckich mieszkańców w latach 1715, 1770 i na początku 1821 r. nasiliły niechęć Greków.Theodoros Kolokotronis, kluczowy grecki przywódca rewolucyjny, obrał za cel Trypolitę, zakładając wokół niej obozy i kwatery główne.Do jego sił dołączyły wojska Maniota pod dowództwem Petrosa Mavromichalisa i różnych innych dowódców.Garnizon osmański, dowodzony przez Kehayabeya Mustafę i wzmocniony przez wojska Hursida Paszy, stanął w obliczu trudnego oblężenia.Pomimo początkowego oporu Osmanów, warunki w Trypolicie pogorszyły się z powodu niedoborów żywności i wody.Kolokotronis negocjował z albańskimi obrońcami bezpieczne przejście, osłabiając obronę osmańską.We wrześniu 1821 r. Grecy skonsolidowali się wokół Trypolity, a 23 września przedarli się przez mury miejskie, co doprowadziło do szybkiego przejęcia miasta.Po zdobyciu Trypolity nastąpiła brutalna masakra jego muzułmańskich (głównie Turków) i żydowskich mieszkańców.Relacje naocznych świadków, w tym Thomasa Gordona i Williama St. Claira, opisują straszliwe okrucieństwa popełnione przez siły greckie i szacuje się, że zginęło nawet 32 ​​000 osób, w tym kobiety i dzieci.Masakra była częścią serii aktów odwetu wobec muzułmanów na Peloponezie.Działania sił greckich podczas oblężenia i masakry, naznaczone religijnym zapałem i zemstą, były odzwierciedleniem wcześniejszych okrucieństw osmańskich, takich jak masakra na Chios.Choć społeczność żydowska bardzo ucierpiała, historycy tacy jak Steven Bowman sugerują, że ich atak był przypadkowy w kontekście szerszego celu, jakim była eliminacja Turków.Zdobycie Trypolity znacznie podniosło morale Greków, pokazując wykonalność zwycięstwa nad Turkami.Doprowadziło to również do rozłamu wśród greckich rewolucjonistów, a niektórzy przywódcy potępili okrucieństwa.Podział ten zapowiadał przyszłe konflikty wewnętrzne w greckim ruchu niepodległościowym.

Bitwa pod Dragashani (lub bitwa pod Drăgășani) została stoczona 19 czerwca 1821 roku w Drăgășani na Wołoszczyźnie pomiędzy siłami osmańskimi sułtana Mahmuda II a greckimi powstańcami Filiki Etaireia.Było to preludium do greckiej wojny o niepodległość.

Konstytucja Grecji z 1822 r. była dokumentem przyjętym przez Pierwsze Zgromadzenie Narodowe Epidauros 1 stycznia 1822 r. Formalnie był to Tymczasowy Reżim Grecji (Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος), czasami tłumaczony jako Tymczasowa Konstytucja Grecji.Uważana za pierwszą konstytucję nowożytnej Grecji, była próbą osiągnięcia tymczasowej organizacji rządowej i wojskowej do czasu przyszłego powołania parlamentu narodowego.

Masakra na Chios polegała na zamordowaniu dziesiątek tysięcy Greków na wyspie Chios przez wojska osmańskie podczas greckiej wojny o niepodległość w 1822 r. Grecy z sąsiednich wysp przybyli na Chios i zachęcili Chiotes do przyłączenia się do ich buntu.W odpowiedzi wojska osmańskie wylądowały na wyspie i zabiły tysiące ludzi.Masakra chrześcijan wywołała międzynarodowe oburzenie i doprowadziła do wzrostu poparcia dla sprawy greckiej na całym świecie.

Grecką wojnę o niepodległość naznaczyły dwie wojny domowe, które toczyły się w latach 1823–1825.Konflikt miał zarówno wymiar polityczny, jak i regionalny, ponieważ Roumeliotes (ludność Grecji kontynentalnej) i wyspiarze (armatorzy, zwłaszcza z wyspy Hydra) walczyli z Peloponezyjczykami lub Moreotesami.Podzieliło ono młody naród i poważnie osłabiło gotowość militarną sił greckich w obliczu zbliżającej się interwencjiEgiptu w konflikcie.

Trzecie oblężenie Messolonghi (często błędnie określane jako drugie oblężenie) miało miejsce podczas greckiej wojny o niepodległość pomiędzy Imperium Osmańskim a greckimi rebeliantami, od 15 kwietnia 1825 r. do 10 kwietnia 1826 r. Turcy próbowali już to zrobić, ale bezskutecznie. zdobyli miasto w 1822 i 1823 r., ale powrócili w 1825 r. z silniejszymi siłami piechoty i silniejszą flotą wspierającą piechotę.Grecy wytrzymali prawie rok, zanim skończyła im się żywność i podjęli próbę masowej ucieczki, która jednak zakończyła się katastrofą, w wyniku której większa część Greków została zabita.Ta porażka była kluczowym czynnikiem prowadzącym do interwencji wielkich mocarstw, które słysząc o okrucieństwach, okazywały sympatię sprawie greckiej.

Bitwa pod Maniaki miała miejsce 20 maja 1825 roku w Maniaki w Grecji (na wzgórzach na wschód od Gargalianoi) pomiędzy siłami osmańskiego Egiptu dowodzonymi przez Ibrahima Paszy i siłami greckimi dowodzonymi przez Papaflessasa.Bitwa zakończyła się zwycięstwemEgiptu , podczas którego obaj greccy dowódcy, Papaflessas i Pieros Voidis, zginęli w akcji.

Osmańsko -egipska inwazja na Mani była kampanią podczas greckiej wojny o niepodległość, która składała się z trzech bitew.Manioci walczyli z połączoną armią egipską i osmańską pod dowództwem Ibrahima Paszy z Egiptu.

Bitwa pod Arachową rozegrała się w dniach 18–24 listopada 1826 r. (NS).Toczyła się pomiędzy siłami Imperium Osmańskiego pod dowództwem Mustafy Beya a greckimi rebeliantami pod dowództwem Georgiosa Karaiskakisa.Po otrzymaniu informacji o manewrach armii osmańskiej Karaiskakis przygotował niespodziewany atak w pobliżu wioski Arachova w środkowej Grecji.18 listopada 2000 żołnierzy osmańskich Mustafy Beya zostało zablokowanych w Arachowej.800-osobowe siły, które trzy dni później próbowały odciążyć obrońców, nie powiodły się.

Bitwa pod Navarino – bitwa morska stoczona 20 października (OS 8 października) 1827 roku podczas greckiej wojny o niepodległość (1821–1832) w zatoce Navarino (współczesne Pylos), na zachodnim wybrzeżu półwyspu Peloponez, w Morze Jońskie.Siły sprzymierzone z Wielkiej Brytanii , Francji i Rosji zdecydowanie pokonały siły osmańskie iegipskie , które próbowały stłumić Greków, zwiększając w ten sposób prawdopodobieństwo niepodległości Grecji.Armada osmańska, w skład której oprócz imperialnych okrętów wojennych wchodziły eskadry z oczek (prowincji) Egiptu i Tunisu, została zniszczona przez alianckie siły składające się z okrętów wojennych Wielkiej Brytanii, Francji i Rosji.Była to ostatnia duża bitwa morska w historii, w której brały udział wyłącznie żaglowce, chociaż większość statków walczyła na kotwicy.Zwycięstwo aliantów zostało osiągnięte dzięki większej sile ognia i artylerii.

Hrabia Ioannis Antonios Kapodistrias jest uważany za założyciela nowoczesnego państwa greckiego i architekta greckiej niepodległości. Po podróży po Europie w celu zebrania poparcia dla sprawy greckiej Kapodistrias wylądował w Nauplionie 7 stycznia 1828 r. i przybył na Eginę 8 stycznia 1828 r. Brytyjczycy nie pozwolili mu na wyjazd z rodzinnej Korfu (brytyjskiego protektoratu od 1815 r. będącego częścią Stanów Zjednoczonych Wysp Jońskich) w obawie przed możliwymi niepokojami ludności.Po raz pierwszy w życiu postawił stopę na kontynencie greckim i zastał tam zniechęcającą sytuację.Nawet gdy walki z Turkami trwały nadal, konflikty frakcyjne i dynastyczne doprowadziły do ​​dwóch wojen domowych, które spustoszyły kraj.Grecja zbankrutowała, a Grecy nie byli w stanie utworzyć zjednoczonego rządu narodowego.Gdziekolwiek w Grecji Kapodistrias się udawał, witano go licznie i entuzjastycznie ze strony tłumów.

Wojna rosyjsko-turecka 1828–1829 została wywołana przez grecką wojnę o niepodległość toczoną w latach 1821–1829.Wojna wybuchła po tym, jak osmański sułtan Mahmud II zamknął Dardanele dla rosyjskich statków i unieważnił konwencję akkermańską z 1826 r. w odwecie za udział Rosji w październiku 1827 r. w bitwie pod Navarino.

Protokół Londyński z 1830 r., znany również jako Protokół Niepodległości w historiografii greckiej, był traktatem podpisanym pomiędzy Francją, Rosją i Wielką Brytanią 3 lutego 1830 r. Był to pierwszy oficjalny międzynarodowy akt dyplomatyczny, który uznał Grecję za suwerena i niepodległym państwem.Protokół przyznał Grecji prawa polityczne, administracyjne i handlowe niepodległego państwa oraz określił północną granicę Grecji od ujścia rzeki Achelous do ujścia rzeki Spercheios.Autonomię Grecji w takiej czy innej formie uznawano już od 1826 r. i istniał tymczasowy rząd grecki pod rządami gubernatora Ioannisa Kapodistriasa, ale warunki greckiej autonomii, jej status polityczny i granice nowego państwa greckiego były ustalane przedmiotem debaty między wielkimi mocarstwami, Grekami i rządem osmańskim.Protokół Londyński ustalił, że państwo greckie będzie monarchią rządzoną przez „władcę suwerennego Grecji”.Sygnatariusze protokołu początkowo wybrali na monarchę księcia Leopolda z Saxe-Coburg i Gotha.Po tym, jak Leopold odrzucił ofertę tronu greckiego, spotkanie mocarstw na konferencji londyńskiej w 1832 r. nadało 17-letniemu księciu Otto Bawarii królem Grecji i wyznaczyło nowe państwo Królestwem Grecji.

Konferencja londyńska z 1832 r. była międzynarodową konferencją zwołaną w celu ustanowienia stabilnego rządu w Grecji.Negocjacje między trzema wielkimi mocarstwami (Wielką Brytanią, Francją i Rosją) doprowadziły do ​​​​powstania Królestwa Grecji pod rządami bawarskiego księcia.Decyzje zostały ratyfikowane w Traktacie Konstantynopolitańskim pod koniec tego samego roku.Traktat był zgodny z Konwencją Akkermańską, która wcześniej uznała inną zmianę terytorialną na Bałkanach, czyli zwierzchnictwo Księstwa Serbii.

Konsekwencje rewolucji greckiej były nieco niejednoznaczne bezpośrednio po niej.Powstało niezależne państwo greckie , ale Wielka Brytania, Rosja i Francja miały znaczący wpływ na grecką politykę, importowana bawarska dynasta jako władca i armia najemników.Kraj został spustoszony przez dziesięć lat walk i był pełen wysiedlonych uchodźców i pustych tureckich posiadłości, co wymagało szeregu reform rolnych trwających kilka dziesięcioleci.Jako naród Grecy nie zapewniali już książąt księstwom naddunajskim i byli uważani w Imperium Osmańskim , zwłaszcza przez ludność muzułmańską, za zdrajców.W Konstantynopolu i pozostałej części Imperium Osmańskiego, gdzie dominowała grecka obecność bankowa i kupiecka, Ormianie w większości zastąpili Greków w bankowości, a znaczenie zyskali żydowscy kupcy.W dłuższej perspektywie historycznej było to przełomowe wydarzenie w postaci upadku Imperium Osmańskiego, pomimo niewielkich rozmiarów i zubożenia nowego państwa greckiego.Po raz pierwszy poddany lud chrześcijański uzyskał niezależność od panowania osmańskiego i utworzył w pełni niepodległe państwo, uznane przez Europę.Nowo utworzone państwo greckie stanie się katalizatorem dalszej ekspansji i w ciągu stulecia części Macedonii, Krety, Epiru, wielu wysp Morza Egejskiego, Wysp Jońskich i innych terytoriów greckojęzycznych zjednoczą się z nowym państwem greckim.