Ottomaans Syrië, dat zich uitstrekte van het begin van de 16e eeuw tot de nasleep van de Eerste Wereldoorlog , was een periode die werd gekenmerkt door aanzienlijke politieke, sociale en demografische veranderingen.Nadat het Ottomaanse Rijk de regio in 1516 had veroverd, werd het geïntegreerd in de uitgestrekte gebieden van het rijk, waardoor er een zekere mate van stabiliteit ontstond na de turbulenteMamluk -periode.De Ottomanen organiseerden het gebied in verschillende administratieve eenheden, waarbij Damascus naar voren kwam als een belangrijk centrum van bestuur en handel.De heerschappij van het imperium introduceerde nieuwe systemen van belastingheffing, grondbezit en bureaucratie, die een aanzienlijke impact hadden op het sociale en economische weefsel van de regio.De Ottomaanse verovering van de regio leidde tot de voortdurende immigratie van Joden die op de vlucht waren voor vervolging in het katholieke Europa.Deze trend, die begon onder de heerschappij van de Mamelukken, zorgde voor een aanzienlijke toestroom van Sefardische Joden, die uiteindelijk de Joodse gemeenschap in het gebied domineerden.^[148] In 1558 zag Selim II's heerschappij, beïnvloed door zijn joodse vrouw Nurbanu Sultan, ^[149] dat de controle over Tiberias werd overgedragen aan Doña Gracia Mendes Nasi.Ze moedigde Joodse vluchtelingen aan om zich daar te vestigen en richtte een Hebreeuwse drukpers op in Safed, die een centrum voor Kabbalah-studies werd.Tijdens het Ottomaanse tijdperk kende Syrië een divers demografisch landschap.De bevolking was overwegend moslim, maar er waren aanzienlijke christelijke en joodse gemeenschappen.Het relatief tolerante religieuze beleid van het rijk maakte een zekere mate van religieuze vrijheid mogelijk, waardoor een multiculturele samenleving werd bevorderd.Deze periode zag ook de immigratie van verschillende etnische en religieuze groepen, waardoor het culturele tapijt van de regio verder werd verrijkt.Steden als Damascus, Aleppo en Jeruzalem werden bloeiende centra van handel, wetenschap en religieuze activiteit.Het gebied kende in 1660 onrust als gevolg van een Druzen-machtsstrijd, resulterend in de vernietiging van Safed en Tiberias.^[150] De 18e en 19e eeuw waren getuige van de opkomst van lokale machten die het Ottomaanse gezag uitdaagden.Aan het einde van de 18e eeuw daagde het onafhankelijke emiraat van Sjeik Zahir al-Umar in Galilea de Ottomaanse heerschappij uit, als weerspiegeling van de verzwakkende centrale autoriteit van het Ottomaanse Rijk.^[151] Deze regionale leiders begonnen vaak aan projecten om infrastructuur, landbouw en handel te ontwikkelen, wat een blijvende impact op de economie en het stedelijk landschap van de regio achterliet.De korte bezetting van Napoleon in 1799 omvatte plannen voor een Joodse staat, die na zijn nederlaag bij Akko werden opgegeven.^[152] In 1831 veroverde Muhammad Ali van Egypte, een Ottomaanse heerser die het rijk verliet en probeerdeEgypte te moderniseren, het Ottomaanse Syrië en legde de dienstplicht op, wat leidde tot de Arabische opstand.^[153]De 19e eeuw bracht Europese economische en politieke invloed naar het Ottomaanse Syrië, naast interne hervormingen onder de Tanzimat-periode.Deze hervormingen waren gericht op het moderniseren van het rijk en omvatten de introductie van nieuwe juridische en administratieve systemen, onderwijshervormingen en de nadruk op gelijke rechten voor alle burgers.Deze veranderingen leidden echter ook tot sociale onrust en nationalistische bewegingen onder verschillende etnische en religieuze groepen, waarmee de basis werd gelegd voor de complexe politieke dynamiek van de 20e eeuw.Een overeenkomst uit 1839 tussen Moses Montefiore en Muhammed Pasha voor Joodse dorpen in Damascus Eyalet bleef niet ten uitvoer gelegd als gevolg van de Egyptische terugtrekking in 1840. In ^[1896] vormden de Joden de meerderheid in Jeruzalem, ^[maar] de totale bevolking in Palestina bedroeg 88%. Moslim en 9% christen.^[156]Tijdens de Eerste Aliyah, van 1882 tot 1903, emigreerden ongeveer 35.000 Joden naar Palestina, voornamelijk uit het Russische rijk, als gevolg van de toenemende vervolging.^[157] Russische joden stichtten landbouwnederzettingen zoals Petah Tikva en Rishon LeZion, gesteund door Baron Rothschild. Veel vroege migranten konden geen werk vinden en vertrokken, maar ondanks de problemen ontstonden er meer nederzettingen en groeide de gemeenschap.Na de Ottomaanse verovering van Jemen in 1881 emigreerde ook een groot aantal Jemenitische Joden naar Palestina, vaak gedreven door Messianisme.^[158] In 1896 stelde Theodor Herzl's "Der Judenstaat" een Joodse staat voor als oplossing voor het antisemitisme, wat leidde tot de oprichting van de Wereld Zionistische Organisatie in 1897. ^[159]De Tweede Aliyah, van 1904 tot 1914, bracht ongeveer 40.000 Joden naar de regio, waarbij de Wereld Zionistische Organisatie een gestructureerd nederzettingenbeleid voerde.^[160] In 1909 kochten inwoners van Jaffa land buiten de stadsmuren en bouwden de eerste volledig Hebreeuwssprekende stad, Ahuzat Bayit (later omgedoopt tot Tel Aviv).^[161]Tijdens de Eerste Wereldoorlog steunden de Joden vooral Duitsland tegen Rusland .^[162] De Britten , die Joodse steun zochten, werden beïnvloed door percepties van Joodse invloed en probeerden de Amerikaanse Joodse steun veilig te stellen.De Britse sympathie voor het zionisme, onder meer van premier Lloyd George, leidde tot een beleid dat de Joodse belangen behartigde.^[163] Meer dan 14.000 Joden werden tussen 1914 en 1915 door de Ottomanen uit Jaffa verdreven, en een algemene verdrijving in 1917 trof alle inwoners van Jaffa en Tel Aviv tot de Britse verovering in 1918. ^[164]De laatste jaren van de Ottomaanse overheersing in Syrië werden gekenmerkt door de onrust van de Eerste Wereldoorlog. De aansluiting van het rijk bij de Centrale Mogendheden en de daaropvolgende Arabische opstand, gesteund door de Britten, verzwakte de Ottomaanse controle aanzienlijk.Na de oorlog leidden de Sykes-Picot-overeenkomst en het Verdrag van Sèvres tot de opdeling van de Arabische provincies van het Ottomaanse Rijk, resulterend in het einde van de Ottomaanse heerschappij in Syrië.Palestina werd tot de oprichting van het mandaat in 1920 onder de staat van beleg bestuurd door de Britse, Franse en Arabische bezette vijandelijke gebieden.