Византийн үед (МЭ 390 оноос эхлэн) өмнө нь Ромын эзэнт гүрний нэг хэсэг байсан бүс нутагт Византийн эрхшээлд байсан Христийн шашин ноёрхож байв. Энэ шилжилт нь Христийн шашинт мөргөлчдийн шилжилт хөдөлгөөн болон Библийн дурсгалт газруудад сүм хийд баригдсанаар хурдассан.^[123] Лам нар мөн нутгийн харь шашинтнуудын суурингийн ойролцоо сүм хийдүүдийг байгуулж, шашин шүтлэгийг өөрчлөхөд үүрэг гүйцэтгэсэн.^[124]Палестин дахь еврей нийгэмлэг 4-р зуунд олонхийн статусаа алдаж, уналтад орсон.^[125] Шинэ мөргөлийн газар барих, төрийн албан тушаал хаших, Христийн боолуудыг эзэмшихийг хориглох зэрэг иудейчүүдэд тавих хязгаарлалт нэмэгдсэн.^[126] 425 онд Насигийн алба болон Санедрин зэрэг еврейн удирдлага татан буугдаж, дараа нь Вавилон дахь еврейчүүдийн төв нэр хүндтэй болсон.^[123]5-6-р зуунд Византийн ноёрхлыг эсэргүүцсэн Самаричуудын бослогыг дарж, Самаричуудын нөлөөг бууруулж, Христийн ноёрхлыг бэхжүүлсэн.^[127] Энэ хугацаанд еврей, самаричууд Христийн шашинд орсон тухай бүртгэл хязгаарлагдмал бөгөөд олон нийт гэхээсээ илүү хувь хүмүүст хамаатай.^[128]611 онд Сасанидын Персийн II Хосров еврейчүүдийн тусламжтайгаар Иерусалим руу довтолж, эзлэн авав.^[129] Баривчлах үйл ажиллагаанд "Жинхэнэ загалмай"-ыг хураан авсан.Нехемиа бен Хушиел Иерусалимын захирагчаар томилогдсон.628 онд Византинчуудтай энхийн гэрээ байгуулсны дараа Кавад II Палестин болон Жинхэнэ загалмайг Византуудад буцаажээ.Энэ нь Гераклиус Галилей, Иерусалим дахь иудейчүүдийг устгахад хүргэсэн бөгөөд тэрээр мөн еврейчүүдийг Иерусалим руу нэвтрэхийг хориглосон хоригийг дахин сэргээв.^[130]