شورش بربرها در سالهای 740–743 پس از میلاد در زمان حکومت خلیفه اموی هشام بن عبدالملک رخ داد و اولین جدایی موفقیت آمیز از خلافت عرب (که از دمشق حکومت می کرد) را رقم زد.شورش بربر علیه حاکمان عرب اموی خود که توسط واعظان خوارج برافروخته شد، در سال 740 در طنجه آغاز شد و در ابتدا توسط میسره المتغری رهبری شد.این شورش به زودی در بقیه مناطق مغرب (شمال آفریقا) و از طریق تنگه تا اندلس گسترش یافت.بنی امیه تقلا کردند و موفق شدند از افتادن هسته افریقیه (تونس، شرق الجزایر و غرب لیبی) و اندلس (اسپانیا و پرتغال ) به دست شورشیان جلوگیری کنند.اما بقیه مناطق مغرب هرگز بازیابی نشد.پس از شکست در تصرف قیروان، مرکز استان اموی، ارتش شورشیان بربر منحل شد و مغرب غربی به مجموعه ای از دولت های کوچک بربر تقسیم شد که توسط روسای قبایل و امامان خوارج اداره می شد.شورش بربرها احتمالاً بزرگترین شکست نظامی در زمان خلیفه هشام بود.از آن، برخی از اولین دولت های مسلمان خارج از خلافت پدید آمدند.