از قرن اول پیش از میلاد، مرز بین امپراتوری روم ( بزانس بعد) و اشکانی (بعدها ساسانی ) رود فرات بوده است.مرز مدام مورد مناقشه بود.بیشتر نبردها و در نتیجه بیشتر استحکامات، در نواحی تپه‌ای شمال متمرکز بودند، زیرا صحرای وسیع عربستان یا سوریه (عربستان رومی) امپراتوری‌های رقیب را در جنوب جدا می‌کرد.تنها خطری که از جنوب انتظار می رفت، یورش های گاه به گاه قبایل عرب کوچ نشین بود.بنابراین هر دو امپراتوری با شاهزادگان کوچک و نیمه مستقل عربی متحد شدند که به عنوان دولت های حائل عمل می کردند و از بیزانس و ایران در برابر حملات بادیه نشینان محافظت می کردند.مشتریان بیزانسی غسانیان بودند.مشتریان ایرانی لخمیدها بودند.غسانیان و لخمیان دائماً با هم خصومت می‌کردند، که آنها را اشغال می‌کرد، اما این امر تأثیر زیادی بر بیزانسی‌ها یا ایرانی‌ها نداشت.در قرون ششم و هفتم، عوامل مختلفی توازن قوا را که برای قرن‌ها برقرار بود، از بین برد.درگیری با بیزانس به شدت به ضعف آن کمک کرد، زیرا منابع ساسانی را تخلیه کرد و آن را هدف اصلی مسلمانان قرار داد.