در اواسط تا اواخر قرن نوزدهم، دولت بریتانیاهند از نزدیک رفتار با افراد بریتانیایی در لانا را تحت نظر داشت، به‌ویژه با وجود مرزهای مبهم در نزدیکی رودخانه سالوین که بر تجارت چوب ساج بریتانیا تأثیر می‌گذاشت.معاهده بورینگ و معاهده‌های بعدی چیانگ مای بین سیام و بریتانیا تلاش کردند این نگرانی‌ها را برطرف کنند، اما به مداخلات سیامی در حکومت لانا ختم شد.این مداخله، در حالی که قصد داشت حاکمیت سیام را تقویت کند، روابط با لانا را تیره کرد، که قدرت سنتی خود را تضعیف می‌کرد.در اواخر قرن نوزدهم، به عنوان بخشی از تلاش‌های مرکزی سیامی، ساختار اداری سنتی لانا به تدریج جایگزین شد.سیستم Monthon Thesaphiban که توسط شاهزاده دامرونگ معرفی شد، لانا را از یک ایالت خراجی به یک منطقه اداری مستقیم تحت سیام تبدیل کرد.این دوره همچنین شاهد ظهور شرکت‌های اروپایی بود که برای حقوق چوب‌برداری با یکدیگر رقابت می‌کردند، که منجر به تأسیس یک بخش مدرن جنگل‌داری توسط سیام شد، که باعث کاهش بیشتر استقلال لانا شد.تا سال 1900، لانا به طور رسمی تحت سیستم مونتون فایاپ به سیام ضمیمه شد و پایان هویت سیاسی منحصر به فرد لانا بود.دهه‌های بعدی شاهد چند مقاومت در برابر سیاست‌های متمرکزسازی بود، مانند شورش شان در فراه.آخرین فرمانروای چیانگ مای، شاهزاده کائو ناوارات، بیشتر به عنوان یک شخصیت تشریفاتی خدمت می کرد.سیستم مونتون در نهایت پس از انقلاب سیامی در سال 1932 منحل شد. نوادگان مدرن حاکمان لانا نام خانوادگی "Na Chiangmai" را پس از قانون نام خانوادگی پادشاه واجیراوود در سال 1912 برگزیدند.