در اوایل دهه 1770، پس از دستیابی به پیروزی های نظامی بر سیام وچین ، برمه ها بیش از حد اعتماد به نفس پیدا کردند و حکومت محلی آنها متکبر و سرکوبگر شد.این رفتار، به ویژه از سوی فرماندار برمه تادو میندین در چیانگ مای، منجر به نارضایتی گسترده شد.در نتیجه، شورشی در لان نا شروع شد، و با کمک سیامی‌ها، رئیس محلی کاویلا از لامپانگ با موفقیت حکومت برمه را در 15 ژانویه 1775 سرنگون کرد. این به تسلط 200 ساله برمه در منطقه پایان داد.پس از این پیروزی، کاویلا به عنوان شاهزاده لامپانگ منصوب شد و فایا چابان شاهزاده چیانگ مای شد که هر دو تحت حکومت سیامی خدمت می کردند.در ژانویه 1777، سینگو مین پادشاه برمه که به تازگی تاجگذاری کرده بود، که مصمم به بازپس گیری سرزمین های لانا بود، یک ارتش 15000 نفری را برای تصرف چیانگ مای اعزام کرد.در مواجهه با این نیرو، فایا چابان، با نیروهای محدودی که در اختیار داشت، تصمیم گرفت چیانگ مای را تخلیه کند و به جنوب به تاک نقل مکان کند.سپس برمه ها به سمت لامپانگ پیشروی کردند که باعث شد رهبر آن کاویلا نیز عقب نشینی کند.با این حال، با عقب نشینی نیروهای برمه، کاویلا موفق شد کنترل لامپانگ را دوباره برقرار کند، در حالی که فایا چابان با مشکلاتی مواجه شد.چیانگ مای، پس از درگیری، ویران شده بود.شهر متروک بود و تواریخ لانا تصویر واضحی از طبیعت را ترسیم می‌کرد که قلمرو خود را بازپس گرفت: «درختان جنگل و حیوانات وحشی مدعی شهر شدند».سالها جنگ بی امان تلفات سنگینی بر جمعیت لانا وارد کرد و منجر به کاهش قابل توجه آن شد زیرا ساکنان یا از بین رفتند یا به مناطق امن تر فرار کردند.با این حال، لامپانگ به عنوان یک دفاع اولیه در برابر برمه ها ظاهر شد.دو دهه بعد، در سال 1797، کاویلا از لامپانگ وظیفه احیای چیانگ مای را بر عهده گرفت و آن را به عنوان قلب لانا و سنگری در برابر تهاجمات احتمالی برمه بازسازی کرد.