در 15 آوریل 1277، سلطان بایبارس ازسلطنت مملوک ، ارتشی شامل حداقل 10000 سوار را به سمت سلطنت سلجوقیانروم تحت سلطه مغولان رهبری کرد و در نبرد البیستان شرکت کرد.در مواجهه با یک نیروی مغول که توسط ارمنیان ، گرجی ها و روم سلجوقیان تقویت شده بود، ممالیک به فرماندهی بایبارس و ژنرال بادیه نشین او عیسی بن مهنا، در ابتدا با حمله مغولان، به ویژه در جناح چپ مبارزه کردند.نبرد با حمله مغول به سواره نظام سنگین ممالیک آغاز شد و خسارات قابل توجهی به بادیه نشینان مملوک وارد کرد.با وجود شکست‌های اولیه، از جمله از دست دادن پرچمداران خود، مملوک‌ها دوباره جمع‌آوری کردند و به ضدحمله پرداختند و بایبارز شخصاً به تهدید در جناح چپ خود پرداخت.نیروهای کمکی از حما به ممالیک کمک کرد تا در نهایت بر نیروهای کوچکتر مغول غلبه کنند.مغول ها به جای عقب نشینی، تا سر حد مرگ جنگیدند و برخی به تپه های مجاور گریختند.هر دو طرف انتظار حمایت از پروانه و سلجوقیان او را داشتند که در آن شرکت نکردند.پس از نبرد، بسیاری از سربازان مولانا یا اسیر شدند یا به ممالک پیوستند، همراه با اسیر شدن پسر پروانه و چند افسر و سرباز مغول.پس از پیروزی، بایبارس در 23 آوریل 1277 وارد قیصریه شد. با این حال، او نگرانی خود را در مورد نبرد نزدیک ابراز کرد و پیروزی را به مداخله الهی نسبت داد تا قدرت نظامی.بایبارز که با یک ارتش بالقوه جدید مغول روبرو بود و با کمبود منابع روبرو بود، تصمیم گرفت به سوریه بازگردد.او در حین عقب نشینی، مغول ها را در مورد مقصد خود گمراه کرد و دستور حمله به شهر ارمنی الرومانه را صادر کرد.در پاسخ، ایلخان اباقای مغول کنترل را در روم مجدداً به دست گرفت و دستور کشتار مسلمانان در قیصریه و شرق روم را صادر کرد و با شورش ترکمن های کرامانی مقابله کرد.اگرچه او در ابتدا برنامه ریزی تلافی جویانه علیه ممالیک را داشت، اما مسائل لجستیکی و خواسته های داخلی در ایلخانان منجر به لغو لشکرکشی شد.اباقا در نهایت پروانه را اعدام کرد و ظاهراً گوشت او را به عنوان یک عمل انتقامی مصرف کرد.