جنگ عثمانی و صفوی در سال‌های 1623-1639 آخرین جنگ از سلسله درگیری‌هایی بود که بین امپراتوری عثمانی و امپراتوری صفوی ، در آن زمان دو قدرت بزرگ آسیای غربی، بر سر کنترل بین‌النهرین درگرفت.پس از موفقیت اولیه ایران در بازپس گیری بغداد و بیشتر عراق مدرن، که آن را به مدت 90 سال از دست داده بود، جنگ به بن بست تبدیل شد زیرا ایرانیان نتوانستند بیشتر به امپراتوری عثمانی فشار بیاورند و خود عثمانی ها نیز از جنگ در اروپا منحرف شدند و تضعیف شدند. با آشفتگی داخلیسرانجام عثمانی ها توانستند بغداد را پس بگیرند و در محاصره نهایی متحمل خسارات سنگینی شدند و با امضای عهدنامه زهاب، جنگ با پیروزی عثمانی ها به پایان رسید.به طور کلی، این معاهده مرزهای 1555 را بازگرداند و صفویان داغستان، گرجستان شرقی، ارمنستان شرقی و جمهوری آذربایجان کنونی را حفظ کردند، در حالی که گرجستان غربی و ارمنستان غربی به طور قاطع تحت سلطه عثمانی قرار گرفتند.بخش شرقی سامتسخه (مسختی) به طور غیرقابل بازگشتی به عثمانی ها و همچنین بین النهرین از دست رفت.اگرچه بخش‌هایی از بین‌النهرین به‌ویژه در دوران نادرشاه (1736-1747) و کریم خان زند (1751-1779) توسط ایرانیان بازپس گرفته شد، اما از آن پس تا پایان جنگ جهانی اول در دست عثمانی‌ها باقی ماند. .