پس از دستیابی به استقلال ناگهانی، سنگاپور در بحبوحه تنش های منطقه ای و جهانی فوراً به دنبال به رسمیت شناختن بین المللی بود.با تهدیدهای ارتش اندونزی و جناح‌های داخل مالزی ، این کشور تازه‌تشکیل شده از یک چشم‌انداز دیپلماتیک متزلزل عبور کرد.با کمک مالزی، جمهوری چین وهند ، سنگاپور در سپتامبر 1965 به عضویت سازمان ملل متحد و در اکتبر به کشورهای مشترک المنافع دست یافت.سیناثامبی راجاراتنام، رئیس وزارت امور خارجه تازه تاسیس، نقشی اساسی در دفاع از حاکمیت سنگاپور و ایجاد روابط دیپلماتیک در سطح جهان ایفا کرد.سنگاپور با تمرکز بر همکاری و شناخت جهانی، در سال 1967 انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (ASEAN) را تأسیس کرد. این کشور با پیوستن به جنبش غیرمتعهدها در سال 1970 و سازمان تجارت جهانی، حضور بین المللی خود را بیشتر گسترش داد.پنج ترتیبات دفاعی قدرت (FPDA) در سال 1971 که شامل سنگاپور، استرالیا، مالزی، نیوزیلند و بریتانیا بود، جایگاه بین المللی آن را بیش از پیش مستحکم کرد.علیرغم حضور روزافزون بین المللی سنگاپور، بقای سنگاپور به عنوان یک کشور مستقل با شک و تردید مواجه شد.این کشور با چالش های متعددی از جمله نرخ بالای بیکاری، مسایل مسکن و آموزش و کمبود منابع طبیعی و زمین دست و پنجه نرم می کرد.^[19] رسانه ها به دلیل این نگرانی های مبرم مکرراً چشم انداز بقای بلندمدت سنگاپور را زیر سوال بردند.تهدید تروریسم در دهه 1970 سنگاپور را فرا گرفت.جناح های متلاشی شده حزب کمونیست مالایا و سایر گروه های افراطی حملات خشونت آمیزی از جمله بمب گذاری و ترور انجام دادند.مهم ترین اقدام تروریستی بین المللی در سال 1974 زمانی رخ داد که تروریست های خارجی کشتی قایق لاجو را ربودند.پس از مذاکرات پرتنش، بحران با مقامات سنگاپور از جمله SR Nathan به پایان رسید و از عبور امن هواپیماربایان به کویت در ازای آزادی گروگان ها اطمینان حاصل شد.چالش‌های اقتصادی اولیه سنگاپور با نرخ بیکاری بین 10 تا 12 درصد مشخص شد که خطر ناآرامی‌های داخلی را به همراه داشت.از دست دادن بازار مالزی و نبود منابع طبیعی موانع قابل توجهی ایجاد کرد.اکثریت جمعیت فاقد تحصیلات رسمی بودند و تجارت سنتی سنگاپور که زمانی ستون فقرات اقتصاد سنگاپور در قرن نوزدهم بود، برای حفظ جمعیت رو به رشد آن کافی نبود.