استعمار ترانسیلوانیا توسط آلمانی‌های قومی که بعداً در مجموع به عنوان ساکسون‌های ترانسیلوانیا شناخته شدند، در زمان پادشاهی گزا دوم مجارستان (1141–1162) آغاز شد.^[48] ​​برای چندین قرن متوالی، وظیفه اصلی این مهاجران قرون وسطایی آلمانی زبان (مانند Szeklerها برای مثال در شرق ترانسیلوانیا) دفاع از مرزهای جنوبی، جنوب شرقی و شمال شرقی پادشاهی وقت مجارستان در برابر آن بود. مهاجمان خارجی که عمدتاً از آسیای مرکزی و حتی شرق آسیای دور سرچشمه می‌گیرند (مانند کومان‌ها ، پچنگی‌ها، مغول‌ها و تاتارها).در همان زمان، ساکسون ها نیز مسئول توسعه کشاورزی و معرفی فرهنگ اروپای مرکزی بودند.^[49] بعدها، ساکسون‌ها نیاز داشتند که هم سکونتگاه‌های روستایی و هم شهری خود را در برابر مهاجمان عثمانی (یا علیه امپراتوری عثمانی مهاجم و در حال گسترش) تقویت کنند.ساکسون ها در شمال شرقی ترانسیلوانیا نیز مسئول استخراج معادن بودند.با توجه به این واقعیت که آنها دو منطقه هستند، می توان آنها را کاملاً با زیپسر ساکسون های Spiš (به آلمانی: Zips) امروزی)، شمال شرقی اسلواکی (و همچنین سایر مناطق تاریخی رومانی معاصر، یعنی Maramureş و Bukovina) مرتبط دانست. قدیمی ترین گروه های قومی آلمانی در اروپای مرکزی و شرقی غیربومی آلمانی زبان.^[50]موج اول استقرار به خوبی تا پایان قرن سیزدهم ادامه یافت.اگرچه استعمارگران عمدتاً از امپراتوری مقدس روم غربی می آمدند و به طور کلی به انواع گویش های فرانکونی صحبت می کردند، به دلیل کار آلمانی هایی که برای صدراعظم سلطنتی مجارستان کار می کردند، در مجموع به آنها "ساکسون" می گفتند.^[51]استقرار سازمان یافته با ورود شوالیه‌های توتونی به تارا بارسی در سال 1211 ادامه یافت. ^[52] آنها در سال 1222 حق عبور آزادانه از «سرزمین سِکِلی‌ها و سرزمین ولاخ‌ها» را داشتند. شوالیه‌ها سعی کردند خود را آزاد کنند. از اقتدار پادشاه ^[،] بنابراین پادشاه اندرو دوم آنها را در سال 1225 از منطقه اخراج کرد ^[.]دوک بلا اولتنیا را اشغال کرد و استان جدیدی به نام باناته سورین را در دهه 1230 تأسیس کرد.^[55]