جنگ جانشینی لهستان یک درگیری بزرگ اروپایی بود که توسط یک جنگ داخلی لهستان بر سر جانشینی آگوستوس دوم لهستان آغاز شد که سایر قدرت‌های اروپایی به دنبال منافع ملی خود آن را گسترش دادند.فرانسه واسپانیا ، دو قدرت بوربن، تلاش کردند تا قدرت هابسبورگ های اتریشی را در اروپای غربی، مانند پادشاهی پروس، آزمایش کنند، در حالی که ساکسونی و روسیه برای حمایت از پیروز نهایی لهستان بسیج شدند.نبرد در لهستان به الحاق آگوستوس سوم منجر شد که علاوه بر روسیه و زاکسن، از نظر سیاسی توسط هابسبورگ ها حمایت می شد.مبارزات و نبردهای نظامی عمده جنگ در خارج از لهستان رخ داد.بوربون ها با حمایت چارلز امانوئل سوم از ساردینیا علیه سرزمین های منزوی هابسبورگ حرکت کردند.در راینلند، فرانسه با موفقیت دوک نشین لورن را تصرف کرد و در ایتالیا، اسپانیا کنترل پادشاهی های ناپل و سیسیل را که در جنگ جانشینی اسپانیا شکست خورده بود، به دست آورد، در حالی که دستاوردهای ارضی در شمال ایتالیا با وجود لشکرکشی های خونین محدود بود.عدم تمایل بریتانیای کبیر به حمایت از هابسبورگ اتریش، ناتوانی اتحاد انگلیس و اتریش را نشان داد.اگرچه صلح اولیه در سال 1735 حاصل شد، اما جنگ به طور رسمی با معاهده وین (1738) پایان یافت، که در آن آگوستوس سوم به عنوان پادشاه لهستان تأیید شد و به حریفش استانیسلاوس اول دوک نشین لورن و دوک نشین بار اعطا شد. هر دو فیف امپراتوری مقدس روم .فرانسیس استفان، دوک لورن، به عنوان غرامت از دست دادن لورن، دوک نشین بزرگ توسکانی را دریافت کرد.دوک نشین پارما به اتریش رفت در حالی که چارلز پارما تاج های ناپل و سیسیل را به دست گرفت.بیشتر دستاوردهای سرزمینی به نفع بوربن ها بود، زیرا دوک نشین های لورن و بار از شاهنشاهی امپراتوری روم مقدس به فرانسه تبدیل شدند، در حالی که بوربن های اسپانیا دو پادشاهی جدید به شکل ناپل و سیسیل به دست آوردند.هابسبورگ‌های اتریشی در ازای آن دو دوک‌نشین ایتالیایی را دریافت کردند، اگرچه پارما به زودی به کنترل بوربن بازخواهد گشت.توسکانی تا دوران ناپلئون در اختیار هابسبورگ ها بود.این جنگ برای استقلال لهستان فاجعه بار بود و مجدداً تأیید کرد که امور مشترک المنافع لهستان-لیتوانی، از جمله انتخاب خود پادشاه، توسط دیگر قدرت‌های بزرگ اروپا کنترل خواهد شد.پس از آگوست سوم، تنها یک پادشاه دیگر لهستان وجود خواهد داشت، استانیسلاس دوم آگوست، که خود دست نشانده روس ها بود، و در نهایت لهستان توسط همسایگانش تقسیم می شود و تا پایان قرن هجدهم به عنوان یک کشور مستقل وجود نخواهد داشت. .لهستان همچنین ادعاهای خود را نسبت به لیوونیا و کنترل مستقیم دوک نشین کورلند و سمیگالیا را تسلیم کرد، که اگرچه به عنوان یک فیف لهستانی باقی ماند، اما در لهستان ادغام نشد و تحت نفوذ قوی روسیه قرار گرفت که تنها با سقوط امپراتوری روسیه در سال 1917 پایان یافت.