ایالت های شهر پیو گروهی از دولت شهرها بودند که از حدود قرن دوم قبل از میلاد تا اواسط قرن یازدهم در برمه علیا امروزی (میانمار) وجود داشتند.ایالت-شهرها به عنوان بخشی از مهاجرت به جنوب توسط مردم پیو زبان تبتی-برمانی، که اولین ساکنان برمه هستند، تأسیس شدند.^[8] دوره هزار ساله، که اغلب به عنوان هزاره پیو شناخته می شود، عصر برنز را به آغاز دوره دولت های کلاسیک که پادشاهی بت پرست در اواخر قرن نهم ظهور کرد، مرتبط می کند.پیو از یوننان کنونی وارد دره ایراوادی شد.قرن دوم قبل از میلاد، و در ادامه به ایجاد دولت-شهرها در سراسر دره ایراوادی ادامه داد.خانه اصلی پیو به دریاچه چینگهای در چینگهای و گانسو امروزی بازسازی شده است.^[9] پیوها اولین ساکنان برمه بودند که سوابقی از آنها موجود است.^[10] در این دوره، برمه بخشی از یک مسیر تجاری زمینی ازچین بههند بود.تجارت با هند، بودیسم را از جنوب هند به همراه سایر مفاهیم فرهنگی، معماری و سیاسی به ارمغان آورد که تأثیری پایدار بر سازمان سیاسی و فرهنگ برمه خواهد داشت.در قرن چهارم، بسیاری در دره ایراوادی به بودیسم گرویدند.^[11] خط پیو، بر اساس خط براهمی، ممکن است منبع خط برمه ای باشد که برای نوشتن زبان برمه ای استفاده می شد.^[12] از میان بسیاری از ایالت‌های شهر، بزرگترین و مهم‌ترین آنها پادشاهی سری کسترا در جنوب شرقی پیای مدرن بود که زمانی پایتخت آن نیز تصور می‌شد.^[13] در مارس 638، پیو از سری کسترا تقویم جدیدی را راه اندازی کرد که بعداً به تقویم برمه تبدیل شد.^[10]شهرهای بزرگ پیو همگی در سه منطقه اصلی آبی برمه بالا قرار داشتند: دره رودخانه مو، دشت های کیاکسه و منطقه مینبو، در اطراف محل تلاقی رودخانه های ایراوادی و چیندوین.پنج شهر بزرگ محصور شده - Beikthano، Maingmaw، Binnaka، Hanlin، و Sri Ksetra - و چندین شهر کوچکتر در سراسر حوضه رودخانه Irrawaddy حفاری شده اند.هانلین، که در قرن اول پس از میلاد تأسیس شد، تا حدود قرن هفتم یا هشتم، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین شهر بود که توسط سری کسترا (نزدیک به پیای مدرن) در لبه جنوبی قلمرو پیو جایگزین شد.دو برابر بزرگتر از هالین، سری کسترا در نهایت بزرگترین و تأثیرگذارترین مرکز پیو بود.^[10]سوابق چینی قرن هشتم 18 ایالت پیو را در سرتاسر دره ایراوادی شناسایی می کند و پیو را مردمی انسان دوست و صلح طلب توصیف می کند که جنگ برای آنها تقریباً ناشناخته بود و به جای ابریشم واقعی از پنبه ابریشم می پوشیدند تا مجبور نباشند کرم ابریشم را بکشند.سوابق چینی همچنین گزارش می‌دهند که پیو می‌دانست چگونه محاسبات نجومی انجام دهد و بسیاری از پسران پیو در سن هفت تا 20 سالگی وارد زندگی صومعه شدند ^{[. 10]}این تمدن طولانی مدت بود که تقریباً یک هزاره تا اوایل قرن نهم ادامه داشت تا اینکه گروه جدیدی از «سواران سریع» از شمال، بامارها، وارد دره ایراوادی بالا شدند.در اوایل قرن نهم، ایالت-شهرهای پیو در برمه علیا مورد حملات مداوم نانژائو (در یوننان امروزی) قرار گرفتند.در سال 832، نانژائو هالینگی را که پروم را به عنوان ایالت-شهر اصلی و پایتخت غیررسمی پیو پیشی گرفته بود، غارت کردند.مردم بامار یک شهر پادگانی را در باگان (پگان) در محل تلاقی رودهای ایراوادی و چیندوین ایجاد کردند.سکونتگاه های پیو برای سه قرن بعدی در برمه علیا باقی ماندند، اما پیو به تدریج در قلمرو در حال گسترش بت پرستان جذب شدند.زبان پیو هنوز تا اواخر قرن دوازدهم وجود داشت.در قرن سیزدهم، پیو قومیت برمن را به خود گرفت.تاریخ ها و افسانه های پیو نیز با تاریخ بامار ادغام شد.^[14]