در طول جنگ جهانی دوم ،ایتالیا تحت رهبری بنیتو موسولینی، مونته نگرو را در سال 1941 اشغال کرد و منطقه کوتور (کاتارو) را به پادشاهی ایتالیا ضمیمه کرد، جایی که جمعیت کمی ونیزی زبان وجود داشت.پادشاهی دست نشانده مونته نگرو تحت کنترل فاشیست ها ایجاد شد در حالی که کرستو زرنوف پوپوویچ از تبعید خود در رم در سال 1941 بازگشت تا تلاش کند تا زلناشی (حزب "سبز") را رهبری کند که از احیای سلطنت مونته نگرو حمایت می کرد.این شبه نظامی تیپ Lovćen نام داشت.مونته نگرو توسط یک جنگ چریکی وحشتناک ویران شد، عمدتاً پس از اینکه آلمان نازی در سپتامبر 1943 جایگزین ایتالیایی های شکست خورده شد.در طول جنگ جهانی دوم، مانند بسیاری از مناطق دیگر یوگسلاوی، مونته نگرو درگیر نوعی جنگ داخلی بود.علاوه بر سبزهای مونته نگرو، دو جناح اصلی ارتش چتنیک یوگسلاوی بودند که با دولت در تبعید وفاداری کردند و عمدتاً متشکل از مونته نگروهایی بودند که خود را صرب اعلام کردند (بسیاری از اعضای آن سفیدپوستان مونته نگرو بودند) و پارتیزان های یوگسلاوی که هدف آنها ایجاد بود. یوگسلاوی سوسیالیستی پس از جنگ.از آنجایی که هر دو جناح شباهت هایی در اهداف خود داشتند، به ویژه اهداف مربوط به یوگسلاوی واحد و مقاومت ضد محور، دو طرف دست به دست هم دادند و در سال 1941 قیام سیزدهم ژوئیه را آغاز کردند که اولین قیام سازمان یافته در اروپای اشغالی بود.این تنها دو ماه پس از تسلیم یوگسلاوی و آزادسازی بیشتر قلمرو مونته نگرو رخ داد، اما شورشیان نتوانستند کنترل شهرها و شهرهای اصلی را دوباره به دست گیرند.پس از تلاش‌های نافرجام برای آزادسازی شهرهای Pljevlja و Kolasin، ایتالیایی‌ها با تقویت آلمانی‌ها، تمام قلمرو شورشیان را پس گرفتند.در سطح رهبری، اختلاف نظر در مورد سیاست ایالتی (سلطنت مرکزی در مقابل جمهوری سوسیالیستی فدرال) در نهایت منجر به شکاف بین دو طرف شد.پس از آن با هم دشمن شدند.به طور مداوم، هر دو جناح در تلاش برای جلب حمایت مردم بودند.با این حال، در نهایت چتنیک ها در مونته نگرو، مانند دیگر گروه های چتنیک در یوگسلاوی، حمایت خود را در میان مردم از دست دادند.رهبر دوفاکتو چتنیک ها در مونته نگرو، پاوله جوریسیک، همراه با دیگر شخصیت های برجسته جنبش مانند دوسان آرسوویچ و جورجه لاشیچ، مسئول قتل عام جمعیت مسلمان در شرق بوسنی و سندزک در طول سال 1944 شناخته شدند. ایدئولوژی آنها از صربستان همگن در داخل یوگسلاوی یک مانع بزرگ در جذب لیبرال ها، اقلیت ها و مونته نگروهایی بود که مونته نگرو را ملتی با هویت خاص خود می دانستند.این عوامل، علاوه بر این که برخی از چتنیک ها با محور مذاکره می کردند، منجر به از دست دادن پشتیبانی ارتش چتنیک یوگسلاوی در میان متفقین در سال 1943 شد. در همان سال، ایتالیا که تا آن زمان مسئول منطقه اشغالی بود، تسلیم شد. و آلمان جایگزین آن شد و جنگ ادامه یافت.پودگوریتسا در 19 دسامبر 1944 توسط پارتیزان های سوسیالیست آزاد شد و جنگ آزادی به پیروزی رسید.جوسیپ بروز تیتو سهم عظیم مونته نگرو در جنگ علیه قدرت های محور را با ایجاد آن به عنوان یکی از شش جمهوری یوگسلاوی تصدیق کرد.