پیمان انگلیس و هلند در سال 1824 توافقنامه ای بین انگلستان و هلند بود که در 17 مارس 1824 برای حل اختلافات ناشی از معاهده انگلیس و هلند در 1814 امضا شد. در سال 1819 و ادعای هلندی ها بر سلطان نشین جوهور.مذاکرات در سال 1820 آغاز شد و در ابتدا حول محور موضوعات غیر مناقشه ای بود.با این حال، تا سال 1823، بحث ها به سمت ایجاد حوزه های نفوذ روشن در آسیای جنوب شرقی تغییر کرد.هلندی‌ها با درک رشد سنگاپور، برای مبادله سرزمین‌ها مذاکره کردند و بریتانیایی‌ها بنکولن را واگذار کردند و هلندی‌ها مالاکا را واگذار کردند.این معاهده در سال 1824 توسط هر دو کشور تصویب شد.مفاد معاهده جامع بود و حقوق بازرگانی را برای اتباع هر دو کشور در سرزمین هایی مانندهند بریتانیا ، سیلان و اندونزی امروزی، سنگاپور و مالزی تضمین می کرد.همچنین مقررات علیه دزدی دریایی، مقررات مربوط به عدم انعقاد معاهدات انحصاری با کشورهای شرقی، و دستورالعمل هایی برای ایجاد دفاتر جدید در هند شرقی را پوشش می دهد.تبادلات سرزمینی خاصی انجام شد: هلندی ها تأسیسات خود را در شبه قاره هند و شهر و قلعه مالاکا واگذار کردند، در حالی که بریتانیا قلعه مارلبورو در بنکولن و دارایی های آن در سوماترا را واگذار کرد.هر دو کشور همچنین مخالفت خود را با اشغال جزایر خاص از سوی یکدیگر کنار کشیدند.پیامدهای پیمان انگلیس و هلند در 1824 طولانی مدت بود.دو قلمرو را مشخص کرد: مالایا، تحت سلطه بریتانیا، و هند شرقی هلند.این مناطق بعداً به مالزی، سنگاپور و اندونزی امروزی تبدیل شدند.این معاهده نقش بسزایی در شکل دادن به مرزهای بین این کشورها داشت.علاوه بر این، تأثیرات استعماری منجر به واگرایی زبان مالایی به انواع مالزیایی و اندونزیایی شد.این معاهده همچنین نشان‌دهنده تغییر در سیاست‌های بریتانیا در منطقه بود که بر تجارت آزاد و نفوذ بازرگانان فردی بر سرزمین‌ها و حوزه‌های نفوذ تأکید داشت و راه را برای ظهور سنگاپور به عنوان یک بندر آزاد برجسته هموار کرد.