در سال 1548 پادشاه ستاتاتیرات (به عنوان پادشاهلانا ) چیانگ سان را به عنوان پایتخت خود انتخاب کرد.چیانگ مای هنوز جناح های قدرتمندی در دادگاه داشت و تهدیدها از سوی برمه و آیوتایا در حال افزایش بود.پس از مرگ نابهنگام پدرش، پادشاه ستاتاتیرات لانا را ترک کرد و همسرش را به عنوان نایب السلطنه رها کرد.با رسیدن به لان زانگ، ستثاتیرات به عنوان پادشاه لان زانگ تاج گذاری کرد.این خروج جناح های رقیب در دربار را جسورتر کرد، که در سال 1551 چائو مکوتی را به عنوان پادشاه لانا تاج گذاری کردند.^[36] در سال 1553 پادشاه ستاتاتیرات ارتشی را برای بازپس گیری لانا فرستاد اما شکست خورد.دوباره در سال 1555 پادشاه ستاتاتیرات ارتشی را برای بازپس گیری لانا به فرمان سن سولینتا فرستاد و موفق به تصرف چیانگ سان شد.در سال 1556 برمه، تحت فرمان پادشاه Bayinnaung به Lanna حمله کرد.پادشاه مکوتی لانا چیانگ مای را بدون جنگ تسلیم کرد، اما به عنوان یک دست نشانده برمه تحت اشغال نظامی بازگردانده شد.^[37]در سال 1560، پادشاه ستثاتیرات پایتخت لان زانگ را به طور رسمی از لوانگ پرابانگ به وینتیان منتقل کرد، که در طول دویست و پنجاه سال آینده پایتخت باقی خواهد ماند.^[38] حرکت رسمی پایتخت به دنبال یک برنامه ساختمانی گسترده بود که شامل تقویت دفاع از شهر، ساخت یک کاخ رسمی عظیم و Haw Phra Kaew برای قرار دادن بودای زمردی، و بازسازی عمده در That Luang در وینتیان بود.برمه ها به سمت شمال چرخیدند تا پادشاه مکوتی لانا را که در حمایت از تهاجم برمه ها به آیوتایا در سال 1563 شکست خورده بود، به سمت شمال چرخیدند. وقتی چیانگ مای به دست برمه ها افتاد، تعدادی از پناهندگان به وینتیان و لان زانگ گریختند.پادشاه ستاتاتیرات که متوجه شد نمی‌توان وینتیان را در برابر محاصره طولانی نگه داشت، دستور داد شهر را تخلیه و از ذخایر محروم کنند.زمانی که برمه‌ها وینتیان را گرفتند، مجبور شدند برای تدارکات به حومه شهر بروند، جایی که پادشاه ستاتاتیرات حملات چریکی و حملات کوچکی را برای آزار و اذیت سربازان برمه ترتیب داده بود.پادشاه بایناونگ که با بیماری، سوءتغذیه و جنگ های چریکی تضعیف کننده مواجه شد، در سال 1565 مجبور به عقب نشینی شد و لان زانگ تنها پادشاهی مستقل تای باقی مانده بود.^[39]