پس از فتوحات مغول، عراق به استانی در حومه ایلخانان تبدیل شد و بغداد جایگاه برجسته خود را از دست داد.مغول ها مستقیماً عراق، قفقاز و غرب و جنوب ایران را به استثنای گرجستان ، سلطان ارتوقی ماردین و کوفه و لرستان اداره می کردند.مغولان قرعوناس به عنوان قلمروی خودمختار بر خراسان حکومت می کردند و مالیات نمی پرداختند.خاندان محلی کارت هرات نیز خودمختار باقی ماندند.آناتولی ثروتمندترین استان ایلخانان بود و یک چهارم درآمد آن را تامین می کرد در حالی که عراق و دیاربکر روی هم حدود 35 درصد از درآمد آن را تامین می کردند.^[52] جلایریان، یک سلسله جلایری مغول، ^[53] پس از تجزیه ایلخانان در دهه 1330 بر عراق و غرب ایران حکومت کردند.سلطنت جلایریان تقریباً پنجاه سال دوام آورد.انحطاط آن با فتوحات تامرلنگ و قیام های ترکمنان قره قویونلو که به «ترک های گوسفند سیاه» نیز معروف هستند، سرعت گرفت.پس از مرگ تامرلن در سال 1405، تلاش های زودگذری برای احیای سلطنت جلایری در جنوب عراق و خوزستان صورت گرفت.با این حال، این تجدید حیات کوتاه مدت بود.جلایریان در نهایت در سال 1432 به دست کارا کویونلوها، یکی دیگر از گروه های ترکمن، افتادند و پایان حکومت آنها در منطقه بود.