پادشاهی ماتارام یک پادشاهی هندو-بودایی جاوه بود که بین قرن‌های 8 و 11 شکوفا شد.در جاوای مرکزی و بعداً در جاوای شرقی مستقر شد.این پادشاهی که توسط پادشاه سانجایا تأسیس شد، توسط دودمان شایلندرا و سلسله ایشانا اداره می شد.به نظر می رسد پادشاهی در بیشتر تاریخ خود به شدت به کشاورزی، به ویژه برنجکاری گسترده متکی بوده است و بعداً از تجارت دریایی نیز بهره برده است.بر اساس منابع خارجی و یافته‌های باستان‌شناسی، به نظر می‌رسد این پادشاهی پرجمعیت و کاملاً مرفه بوده است.این پادشاهی جامعه پیچیده ای را توسعه داد، ^[12] دارای فرهنگ به خوبی توسعه یافته بود و به درجه ای از پیچیدگی و تمدن تصفیه شده دست یافت.در دوره بین اواخر قرن هشتم و اواسط قرن نهم، پادشاهی شاهد شکوفایی هنر و معماری کلاسیک جاوه بود که در رشد سریع ساخت و ساز معابد منعکس شد.معابد چشم انداز قلب آن را در ماتارام پر کرده است.قابل توجه ترین معابد ساخته شده در ماتارام کالاسان، سوو، بوروبودور و پرامبانان هستند که همگی به شهر کنونی یوگیاکارتا نزدیک هستند.در اوج خود، پادشاهی به یک امپراتوری مسلط تبدیل شده بود که قدرت خود را نه تنها در جاوه، بلکه در سوماترا، بالی، جنوب تایلند ، پادشاهی‌های هندی‌شده فیلیپین و خمرها در کامبوج اعمال می‌کرد.^{[13] [14] [15]}بعدها این سلسله به دو پادشاهی تقسیم شد که توسط حمایت مذهبی مشخص شد - سلسله های بودایی و شیوی.جنگ داخلی دنبال شد.نتیجه این بود که پادشاهی Mataram به دو پادشاهی قدرتمند تقسیم شد.سلسله شیعیان پادشاهی ماتارام در جاوه به رهبری راکای پیکاتان و سلسله بودایی پادشاهی سریویجایا در سوماترا به رهبری بالاپوترادوا.خصومت بین آنها تا سال 1016 پایان نپذیرفت، زمانی که قبیله شیلندرا مستقر در سریویجایا شورشی را توسط Wurawari، دست نشاندۀ پادشاهی Mataram برانگیخت و پایتخت Watugaluh در جاوه شرقی را غارت کرد.سریویجایا به امپراتوری سلطه گر بلامنازع در منطقه تبدیل شد.سلسله شیعیان جان سالم به در بردند، جاوه شرقی را در سال 1019 بازپس گرفتند و سپس پادشاهی کاهوریپان را به رهبری ایرلانگا، پسر اودایانا از بالی تأسیس کردند.