تسلط سیامی‌ها و ویتنامی‌ها در طول قرن هفدهم و هجدهم تشدید شد، که منجر به جابجایی مکرر کرسی قدرت شد زیرا قدرت سلطنتی خمرها به حالت یک دست نشانده کاهش یافت.سیام، که در غیر این صورت ممکن بود به عنوان متحدی علیه تهاجمات ویتنامی در قرن هجدهم شناخته می شد، خود درگیر درگیری های طولانی با برمه بود و در سال 1767 پایتخت سیامی آیوتایا به طور کامل ویران شد.با این حال، سیام بهبود یافت و به زودی سلطه خود را بر کامبوج دوباره تثبیت کرد.پادشاه جوان خمر، آنگ انگ (96-1779) به عنوان پادشاه در اودونگ منصوب شد در حالی که سیام استان های باتامبانگ و سیم ریپ کامبوج را ضمیمه کرد.حاکمان محلی تحت حاکمیت مستقیم سیامی ها دست نشانده شدند.^[72]سیام و ویتنام در رابطه با رابطه خود با کامبوج نگرش های اساسی متفاوتی داشتند.سیامی‌ها دین، اسطوره‌شناسی، ادبیات و فرهنگ مشترکی با خمرها داشتند و بسیاری از آداب مذهبی و فرهنگی را پذیرفتند.^[73] پادشاهان چاکری تایلند از نظام چاکراواتین یک حاکم جهانی ایده آل پیروی می کردند که از نظر اخلاقی و خیرخواهانه بر همه رعایای خود حکومت می کرد.ویتنامی‌ها مأموریتی تمدنی را به اجرا گذاشتند، زیرا مردم خمر را از نظر فرهنگی پست‌تر می‌دانستند و سرزمین خمرها را مکانی مشروع برای استعمار مهاجران از ویتنام می‌دانستند.^[74]جنگ مجدد بین سیام و ویتنام برای کنترل کامبوج و حوضه مکونگ در اوایل قرن نوزدهم منجر به تسلط ویتنامی ها بر پادشاه دست نشانده کامبوج شد.تلاش برای وادار کردن مردم کامبوج به پذیرش آداب و رسوم ویتنامی باعث شورش های متعدد علیه حکومت ویتنامی شد.قابل توجه ترین آنها از سال 1840 تا 1841 رخ داد و در بیشتر نقاط کشور گسترش یافت.قلمرو دلتای مکونگ به یک اختلاف ارضی بین کامبوجی ها و ویتنامی ها تبدیل شد.کامبوج به تدریج کنترل دلتای مکونگ را از دست داد.