تجزیههند ، همانطور که در قانون استقلال هند در سال 1947 ذکر شده است، پایان حکومت بریتانیا در جنوب آسیا بود و منجر به ایجاد دو قلمرو مستقل هند و پاکستان در 14 و 15 اوت 1947 شد.این تقسیم شامل تقسیم استان های هند بریتانیایی بنگال و پنجاب بر اساس اکثریت مذهبی بود، به طوری که مناطق با اکثریت مسلمان بخشی از پاکستان و مناطق غیر مسلمان به هند پیوستند.همراه با تقسیم ارضی، دارایی هایی مانند ارتش هند بریتانیا، نیروی دریایی، نیروی هوایی، خدمات مدنی، راه آهن و خزانه داری نیز تقسیم شدند.این رویداد منجر به مهاجرت های گسترده و شتابزده شد، به طوری که تخمین ها حاکی از آن است که 14 تا 18 میلیون نفر نقل مکان کردند و حدود یک میلیون نفر به دلیل خشونت و آشوب جان خود را از دست دادند.پناهندگان، عمدتاً هندوها و سیک ها از مناطقی مانند پنجاب غربی و بنگال شرقی، به هند مهاجرت کردند، در حالی که مسلمانان به پاکستان نقل مکان کردند و به دنبال امنیت در میان هم دینان بودند.این تقسیم‌بندی جرقه خشونت‌های اجتماعی گسترده‌ای به‌ویژه در پنجاب و بنگال و همچنین در شهرهایی مانند کلکته، دهلی و لاهور شد.تقریباً یک میلیون هندو، مسلمان و سیک در این درگیری ها جان خود را از دست دادند.رهبران هند و پاکستان تلاش هایی برای کاهش خشونت و حمایت از پناهندگان انجام دادند.قابل ذکر است که مهاتما گاندی نقش مهمی در ترویج صلح از طریق روزه در کلکته و دهلی ایفا کرد.^[4] دولت‌های هند و پاکستان اردوگاه‌های امدادی ایجاد کردند و ارتش‌هایی را برای کمک‌های بشردوستانه بسیج کردند.علیرغم این تلاش ها، تقسیم میراثی از خصومت و بی اعتمادی بین هند و پاکستان به جا گذاشت که بر روابط آنها تا به امروز تأثیر گذاشت.