اقامت کوتاه اسویاتوسلاو در جنوب، اشتیاق برای فتح این سرزمین های حاصلخیز و غنی را در او بیدار کرد.در این قصد ظاهراً توسط فرستاده سابق بیزانس، کالوکیروس، که آرزوی تاج سلطنتی برای خود داشت، تشویق شد.از این رو، پس از شکست دادن پچنگ ها، نایب السلطنه هایی را برای حکومت بر روسیه در غیاب او تعیین کرد و دوباره دید خود را به سمت جنوب معطوف کرد.در تابستان 969، اسویاتوسلاو با همراهی نیروهای متحد پچنگ و مجار به بلغارستان بازگشت.در غیاب او، Pereyaslavets توسط بوریس دوم بازیابی شده بود.مدافعان بلغارستان مصمم به مبارزه پرداختند، اما اسویاتوسلاو به شهر حمله کرد.پس از آن، بوریس و رومن تسلیم شدند و روس ها به سرعت بر شرق و شمال بلغارستان کنترل داشتند و پادگان هایی را در دوروستولون و پایتخت بلغارستان پرسلاو قرار دادند.در آنجا بوریس به اقامت و اعمال قدرت اسمی به عنوان رعیت اسویاتوسلاو ادامه داد.در واقع او چیزی بیش از یک چهره بود که برای کاهش خشم بلغارها و واکنش به حضور روسیه حفظ شد.به نظر می رسد اسویاتوسلاو در جلب حمایت بلغارستان موفق بوده است.سربازان بلغاری به تعداد قابل توجهی به ارتش او پیوستند، تا حدی توسط چشم انداز غنیمت وسوسه شدند، اما همچنین توسط طرح های ضد بیزانسی اسویاتوسلاو و احتمالاً میراث مشترک اسلاوها تسکین یافته بودند.حاکم روس خود مراقب بود که رعایای جدید خود را از خود دور نکند: او ارتش خود را از غارت روستاها یا غارت شهرهایی که به طور مسالمت آمیز تسلیم شده بودند منع کرد.بنابراین طرح نیکفوروس نتیجه معکوس داشت: به جای یک بلغارستان ضعیف، یک ملت جدید و جنگجو در مرز شمالی امپراتوری ایجاد شده بود، و اسویاتوسلاو تمام تمایل خود را برای ادامه پیشروی به سمت جنوب به سمت بیزانس نشان داد.